Bitwa pod Lublinem
Z Wikipedii
Bitwa pod Lublinem – na przełomie stycznia i lutego 1341 roku, po nieudanej próbie sforsowania Wisły siły tatarskie wraz z posiłkami ruskimi, które prowadził Dymitr Detko wycofały się w kierunku Lublina. Najeźdźcy rozlali się po ziemi lubelskiej grabiąc i mordując. Oblegli także gród lubelski i puścili z dymem stojące obok niego, nie ufortyfikowane miasto. Pomimo, ze gród miał wówczas tylko drewniane umocnienia załoga wraz z chroniącymi się w grodzie mieszczanami wytrzymała oblężenie, które trwało od 8 do 12 dni. Co do przyczyny odstąpienia Tatarów od Lublina istnieją dwie sprzeczne hipotezy. Według pierwszej Kazimierz Wielki stoczył bitwę z Tatarami we wsi nieopodal Lublina na prawym brzegu Bystrzycy, rozbijając ich główne siły. Od legendarnej bitwy miała się wziąć późniejsza nazwa wsi, a następnie dzielnicy Lublina, Tatary. Druga mówi o odstąpieniu Tatarów od Lublina po śmierci ich dowódcy, który miał zginąć od strzały lubelskiego łucznika. Kampania ruska Kazimierza Wielkiego z lat 1340 i 1341 zakończyła się kompromisem. Przywódca bojarów ruskich Dymitr Detko uznał zwierzchnictwo króla Polskiego przyjmując tytuł namiestnika królewskiego Rusi. Kazimierz Wielki wcielił bezpośrednio od korony ziemie sanocką i okolice Rzeszowa oraz poprzysiągł poszanowanie obyczajów zajętych ziem i wiary prawosławnej.
[edytuj] Literatura
- Wyrozumski J., Kazimierz Wielki wyd. Ossolineum 1986, s. 83-86.
- Jasienica P., Polska Piastów wyd. PIW 1988, s. 223.
