Bitwa pod Murażnowicami
Z Wikipedii
| Bitwa pod Murażnowicami Powstanie Chmielnickiego |
|||||||||||||
| Data | 8-9 lutego 1649 | ||||||||||||
| Miejsce | okolice Mozyrza | ||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo wojsk litewskich | ||||||||||||
| Terytorium | Wielkie Księstwo Litewskie | ||||||||||||
|
|||||||||||||
| Powstanie Chmielnickiego |
|---|
|
Żółte Wody (1648) - Korsuń (1648) - Konstantynów (1648) - Piławce (1648) - Murażnowice (1649) - Łojów (1649) - Zahal (1649) - Zbaraż (1649) - Zborów (1649) - Krasne (1651) - Kopyczyńce (1651) - Beresteczko (1651) - Łojów (1651) - Biała Cerkiew (1651) - Batoh (1652) - Żwaniec (1653) |
Bitwa pod Murażnowicami miała miejsce 8 lutego - 9 lutego 1649 roku podczas Powstania Chmielnickiego. Była to pierwsza bitwa między wojskami litewskimi a wojskami kozackimi.
Gdy w drugiej połowie 1648 roku powstanie kozackie dotarło na ziemie białoruskie, skłoniło to władze Wielkiego Księstwa Litewskiego do działania i na początku 1649 roku przeciwko Kozakom ruszyła 11-tysięczna armia litewska dowodzona przez hetmana polnego litewskiego Janusza Radziwiłła. W lutym Radziwiłł zostawił tabory w Turowie i z samą tylko jazdą ruszył na Mozyrz. Całość sił litewskich poprzedzała straż przednia dowodzona przez Adama Pawłowicza, w skład której między innymi wchodziły trzy chorągwie tatarskie (dowodzone przez Dawida Kińskiego, Dzienaja Romanowskiego i Dowgiałłę). Nocą 8 lutego biwakujące wojska Pawłowicza zaatakowała niespodziewanie grupa kilkuset Kozaków. Rankiem 9 lutego broniącym się żołnierzom straży przedniej przybyły z pomocą siły główne, co sprawiło, że Kozacy wycofali się do twierdzy Mozyrz. Próba opanowania fortecy z marszu nie udała się, więc hetman spieszył całą jazdę (w tym rajtarię niemiecką pod wodzą Ganchofa) i rzucił ją do ataku na wały ziemne. Po ciężkim boju twierdza została zdobyta. Zwycięska armia litewska przystąpiła do palenia miasta, przy czym poważnych strat doznali jego mieszkańcy, gdyż według uczestnika wydarzeń Bogusława Maskiewicza szczególnym okrucieństwem wobec ludności cywilnej zdobytego miasta odznaczyły się najemne wojska niemieckie. Po zakończeniu walk pojmanych jeńców kozackich ścinano i wbijano na pal (m.in. pułkownika Micheńkę).
[edytuj] Literatura
- Piotr Borawski, "Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej", 1986, ISBN 83-205-3747-9, strona 133-134
