Bitwa pod Orszą (1514)

Z Wikipedii

Bitwa pod Orszą Wojna litewsko-moskiewska 1512-1522
Bitwa pod Orszą (po 1520)
Data	8 września 1514
Miejsce	Orsza, obecnie Białoruś
Wynik	zwycięstwo wojsk litewsko-polskich
Przyczyna	Wyprawa wojsk wielkiego księcia moskiewskiego Wasyla III
Terytorium	Wielkie Księstwo Litewskie
Strony konfliktu Wielkie Księstwo Litewskie, Królestwo Polskie Wielkie Księstwo Moskiewskie Dowódcy Konstanty Ostrogski Iwan Czeladnin Siły 20 000 jazdy ok. 6 000 piechoty, działa ok. 70 tys. jazdy Straty ok. 1-2 tys. zabitych ok. 5-10 tys. zabitych, liczni jeńcy

Bitwa pod Orszą rozegrała się 8 września 1514 pod Orszą, w czasie wojny litewsko-moskiewskiej 1512-1522 pomiędzy wojskami polsko-litewskimi (ok. 25 tys. wojska) pod dowództwem hetmana wielkiego litewskiego ks. Konstantego Ostrogskiego, a wojskami moskiewskimi (ok. 35-40 tys. wojska) pod dowództwem Iwana Czeladnina.

Spis treści 1 Geneza 2 Bitwa 3 Po bitwie 4 Pamięć o bitwie 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Zobacz też

[edytuj] Geneza

W październiku 1508 roku zawarty został pokój wieczysty z Wielkim Księstwem Moskiewskim, kończący wojnę litewsko-moskiewską 1507-1508, który potwierdził zdobycze terytorialne Moskwy z lat 1494-1503. Król Zygmunt I Stary podpisał sojusz zaczepno-odporny z chanem krymskim Mengli I Girejem i w 1512 Tatarzy krymscy za wiedzą polskiego króla przeprowadzili szereg wypraw na Moskwę, a czambuły dotarły aż pod Riazań. Dodatkowo oskarżenia wysuwane przeciwko Polakom i Litwinom o prześladowania wdowy po Aleksandrze Jagiellończyku, Heleny Moskiewskiej były wystarczającym powodem do wznowienia działań wojennych.

Pomimo blokady w Inflantach dostaw strategicznych surowców i materiałów dla Moskwy, Wasylowi III udało się przełamać izolację gospodarczą. Dzięki dyplomacji udało mu się zjednać sobie Hanzę i króla duńskiego Chrystiana II i zneutralizować zakon inflancki, co pozwoliło Moskwicinom na rozbudowę artylerii i piechoty.

W listopadzie 1512 roku ruszyły na ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego zagony moskiewskie z zadaniem dezorganizacji zaplecza wroga i już wkrótce przystąpiono do oblężenia twierdzy smoleńskiej. Pierwsze oblężenie trwało 6 tygodni i nie zakończyło się zdobyciem miasta, do czego przyczyniła się także kapryśna pogoda. Kolejne oblężenie Smoleńska przez wojska moskiewskie miało miejsce w lecie 1513 i we wrześniu tego roku także nie zakończyło się sukcesem. Wypady wojsk moskiewskich w głąb terytorium wroga napotykały na opór Litwinów.

Wczesną wiosną 1514 roku Wasyl III ponownie przystąpił do oblegania Smoleńska. Tym razem oblężeniem kierowali kniaziowie Michał Gliński i Szczenia, natomiast w głąb kraju ruszyli namiestnicy nowogrodzcy Wasyl Szujski i Wasyl Morozow. Ogółem wojska moskiewskie liczyły około 80 tys. ludzi i 140-300 armat. W lipcu Wasyl III przybył pod Smoleńsk i nakazał ostrzał artyleryjski miasta. Zniszczenia i presja bojarów zmusiły litewskiego namiestnika Jurija Sołłohuba do podjęcia rokowań. W rezultacie 31 sierpnia 1514 obrońcy poddali miasto, a następnego dnia wjechał do niego sam Wasyl III.

W sierpniu doszło do zawarcia sojuszu przeciw Zygmuntowi Staremu pomiędzy Wasylem III a cesarzem Maksymilianem I Habsubrgiem i wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego Albrechtem Hohenzollernem. Sojusznicy zobowiązali się do wzajemnej pomocy i podziału łupów. Moskwa rościła sobie pretensje do znacznego obszaru Wielkiego Księstwa Litewskiego obejmującego dzisiejszą Ukrainę z Kijowem i Białorusią, cesarstwo niemieckie zaś do ziem zakonu. Owocem sojuszu miało być w 1515 wspólne uderzenie niemiecko-moskiewskie na ziemie polsko-litewskie.

Kniaź Gliński, który prowadził rokowania w Smoleńsku, a któremu Wasyl III obiecał namiestnikostwo smoleńskie, został wysłany naprzeciw zbliżającej się odsieczy litewsko-polskiej na Orszę. Niezadowolony ze złamanej obietnicy postanowił zbuntowany kniaź nawiązać kontakt z królem polskim i zapewnić sobie spokojny powrót na rodzinną Litwę, jednak został schwytany pod Borysowem i odesłany w kajdanach do Moskwy.

Tymczasem udało się zebrać wyprawę polsko-litewską, której celem miało być odzyskanie utraconych ziem i twierdz na Smoleńszczyźnie, zagarniętych przez Moskwę. Siły pod dowództwem hetmana wielkiego litewskiego ks. Konstantego Ostrogskiego liczyły ogółem 16 tys. lekkiej jazdy litewskiej, 14 tys. jazdy polskiej (lekkiej i ciężkiej), 3 tys. najemnej piechoty (głównie ze Śląska), 2,5 tys. ochotników (głównie z Czech), a także artylerię wystawioną sumptem królewskim oraz rotę inżynieryjno-saperską. W trakcie marszu siły te uległy częściowemu rozproszeniu - ok. 4000-5000 wojska pozostawiono dla osłony twierdzy Borysów.^[1] Doszło także do kilku drobnych potyczek, głównie na przeprawach nad Berezyną, Bobrem i Drucią.

[edytuj] Bitwa

Pod koniec sierpnia w rejon Orszy dotarły siły moskiewskie liczące ok. 35-40 tys. ludzi pod wodzą koniuszego Iwana Czeladnina. Zadaniem tych wojska była obserwacja ruchów wojsk polsko-litewskich, co jednak został zlekceważone na skutek wewnętrznych sporów wśród moskiewskich dowódców m.in między Czeladninem a kniaziem Michaiłem Bułhakowem-Golicą. Część sił moskiewskich rozproszona była jako garnizony w Smoleńsku i innych miastach jak Mścisław czy Krzyczew. Doświadczywszy jak dotąd niewielkich strat Moskiwicini rozbili obóz pomiędzy Orszą a Dubrownem i liczyli na to, że wojska polsko-litewskie będą zmuszone przeprawić się przez 2 mosty na Dnieprze, pozostające pod ich kontrolą.

W nocy z 7 na 8 września 1514 roku w odległości ok. 5 km na wschód od Orszy, kilka kilometrów w górę rzeki od strzeżonych mostów, na jego południowy brzeg przeprawiły się wojska polsko-litewskie pod wodzą hetmana wielkiego litewskiego ks. Konstantego Ostrogskiego na czele ok. 25 wojska, którego trzecią część i zarazem trzon stanowił kontyngent polski. Wojska sojusznicze składały się z 15 tys. jazdy litewskiej pod wodzą wojewody kijowskiego Jerzego Herkulesa Radziwiłła, 5 tys. zaciężnej jazdy polskiej pod wodzą starosty trembowelskiego Janusza Świerczowskiego, 3 tys. żołnierzy nadwornych, 3 tys. zaciężnej piechoty polskiej oraz dużej liczby dział^[2]. Przeprawa odbyła się po dwóch mostach pontonowych, wykonanych z łodzi, opróżnionych beczek po winie, piwie i wodzie oraz drewnianych bali przez rotę inżynieryjno-saperską dowodzoną przez mieszczanina żywieckiego Jana Basztę. Jako pierwsze przeprawiła się lekka jazda, za nią jazda ciężka, później piechota i artyleria pod dowództwem Hansa Wejsa i Jana Behema z Norymbergi. W ten sposób oddziały sojusznicze znalazły się na rozległej równinie przeciętej wąwozem z rzeką za plecami, natomiast Moskiwicini za plecami mieli pasmo łagodnie wznoszących się wzgórz. O ile do tej pory wojska moskiewskie unikały decydującej bitwy, to zarówno mniejsza liczebność sił polsko-litewskich jak i ich usytuowanie w zakolu rzeki stanowiły zachętę dla wroga.

Siły moskiewskie rozstawione zostały w sposób tradycyjny - w środku pułk wielki pod dowództwem Czeladnina i pułk przedni Iwana Temki Rostowskiego, po prawej pułk wojewody Michaiła Bułhakowa-Golicy, po lewej oddział kniazia Andrieja Oboleńskiego, w odwodzie pozostał oddział jazdy wojewody Grigorija Fiodorwicza Dawydowa.^[3]

Siły polsko-litewskie uszykowane zostały w taki sposób, żeby rozstrzygnięcie nastąpiło w centrum - tu miało nastąpić związanie walką sił wroga i rozbicie go przez atak ciężkiej jazdy ze skrzydła. Pośrodku sił Ostrogskiego ustawiono większość piechoty i artylerii osłaniane przez 10 chorągwi zaciężnych i ochotniczych z Polski (także lekkozbrojna chorągiew nadworna Wojciecha Sampolińskiego). Lewe skrzydło zajęło 10 chorągwi polskich kopijników pod dowództwem Świerczowskiego, prawe natomiast trzon sił litewskich, oba osłaniane przez lekką jazdę litewską. Dodatkowo Ostrogski postawił wykorzystać walory terenu i wąwóz obsadził kilkoma rotami piechoty wspartej artylerią, na wypadek, gdyby udało się wciągnąć tu siły wroga.

Już około godziny 9 rano siły Ostrogskiego znalazły się na wyznaczonych pozycjach, jednakże hetman ociągał się z rozkazem ataku. Około południa z prawego skrzydła moskiewskiego ruszył do ataku pułk Bułhakowa-Golicy z zadaniem oskrzydlenia wojsk koronnych. Nie czekając na hetmańską decyzję naprzeciw wyszedł mu Sampoliński, jednak napór wroga zmusił go do wycofania się pod osłonę własnej piechoty i artylerii, które ogniem rusznic i armat powstrzymały impet atakujących. Sampoliński ponownie ruszył do ataku na czele jazdy ciężkozbrojnej koronnej i lekkiej litewskiej^[4], tym razem udaje mu się rozproszyć nieprzyjaciela. ^[5] Bułhakowi-Golicy nie pospieszyły na pomoc żadne posiłki moskiewskie, wg kronikarza Zygmunta Herbersteina powodem były osobiste porachunki między nim a głównodowodzącym Czeladninem.

W tym czasie na prawe skrzydło polsko-litewskie natarł pułk kniazia Andrieja Oboleńskiego, naprzeciw któremu Ostrogski wysłał jazdę litewską, której udało się powstrzymać wroga i powoli go spychać. Czeladnin postawił wzmocnić to natarcie częścią sił swojego pułku i siłami wojewody Temki Rostowskiego. Wobec przewagi wroga Ostrogski zarządził pozorowany odwrót w stronę wąwozu, aby wciągnąć Moskwicinów w zasadzkę. Ten podstęp udał się i na zaskoczonych nieprzyjaciół, zbitych ciasno w wąwozie, padła lawina ognia z rusznic i falkonetów - od kuli armatniej zginął Iwan Temko Rostowski, zginął też kniaż Andriej Oboleński.

Zagłada pułku Oboleńskiego i posiłkujących go oddziałów rozpoczęła zagładę armii moskiewskiej - Ostrogski ruszył do walki swoje oddziały, pod impetem natarcia najpierw rozstąpiły się siły Czeladnina w centrum, a jemu samemu ledwo udało się dotrzeć do straży tylnej w odwodzie. Wkrótce i tu dotarła ciężka jazda pod dowództwem Świerczowskiego i lekkozbrojni Radziwiłła rozbijając siły moskiewskie. Około godziny 18-ej bitwa była już zakończona, do północy trwała pogoń za niedobitkami. W ręce zwycięzców wpadł obóz wroga z licznymi dobrami i wielu jeńców.

[edytuj] Po bitwie

Straty moskiewskie do dziś trudne są do oszacowania, zarówno jeśli chodzi o liczbę zabitych i jeńców. O ile przekazy polskie z czasu bitwy szacowały siły moskiewskie na 80 tys. jazdy a straty wyniosły 40 tys. ludzi, to raczej były one mocno zawyżone. Obecnie uważa się, że liczba zabitych i rannych po stronie Moskwy wyniosła kilka do kilkunastu tysięcy. Do niewoli dostało się dowództwo i liczne bojarstwo m.in. Czeladnin, Bułhakow-Golica, przedstawiciele Rurykowiczów z linii riazańskiej, jarosławskiej, starodubowskiej i smoleńskiej (część pułków stanowiły tzw. dzieci bojarskie). Już następnego dnia po bitwie król Zygmunt Stary wysłał listy do papieża, króla Węgier, doży weneckiego, wojewody siedmiogrodzkiego, mistrzów zakonu krzyżackiego i inflanckiego, opisując zwycięstwo i zdobytych jeńców. Nieznana jest natomiast dokładna liczba jeńców - liczby podawane przez króla ze spisami z tego okresu różnią się znacznie. Niestety nie udało się wykorzystać Litwinom w rokowaniach z Wasylem III ani Iwanem Groźnym zdobytych jeńców. Część jeńców wysłano w formie podarków, a najznaczniejszych osadzono po zamkach litewskich. Dopiero w 1551 Zygmunt August uwolnił kniaziów Michała Bułhakowa-Golicę i Iwana Sielechowskiego bez wykupu.

Zwycięstwo litewsko-polskie strategicznie nie było do końca udane - nie udało się m.in. odzyskać Smoleńska, głównego celu całej wyprawy. Natomiast niewątpliwym sukcesem było wykorzystanie propagandowe wyniku bitwy jako karty przetargowej w stosunkach z Habsburgami i wydatnie przyczyniło się do rozbicia ligi antyjagiellońskiej. Zamiast ataku niemiecko-moskiewskiego w 1515 odbył się zjazd wiedeński. Zatrzymana też została ofensywa Moskwy.

W bitwie zasłynął hetman Konstanty Ostrogski, który sprawnie wciągnął liczniejszego wroga w zasadzkę i wykorzystując walory terenowe oraz koordynując różne rodzaje wojsk doprowadził do zwycięstwa. Sam dowódca został przez mu współczesnych nazwany Scypionem Ruskim, a jako wyznawca prawosławia otrzymał specjalny przywilej na budowę w Wilnie dwóch nowych cerkwi, pomimo zakazu obowiązującego w Wielkim Księstwie Litewskim od czasów Władysława Jagiełły.

Bitwa pokazała też na przepaść cywilizacyjną pomiędzy państwem Jagiellonów a Wielkim Księstwem Moskiewskim. O ile po polskiej stronie znaczną rolę odegrała piechota i artyleria, to Moskiwicini w tym okresie dysponowali głównie jazdą (piechota i artyleria była dopiero w fazie organizacji dzięki Glińskiemu).

[edytuj] Pamięć o bitwie

W bitwie pod Orszą po raz pierwszy pojawił się wzór kolorów, wykorzystanych później w fladze Białorusi - czerwony krzyż na białym polu widoczny na proporcach jazdy litewskiej.^[6]

W 1992 w niepodległej Białorusi rocznica bitwy pod Orszą została ustanowiona jako Święto Armii Białoruskiej. W 1996 prezydent Aleksander Łukaszenko przeniósł to święto na 2 kwietnia - dzień Jedności Narodów Białorusi i Rosji, ustanowione z okazji podpisania układu o utworzeniu związku tych krajów (ZBiR).

We wrześniu 2005 roku 4 członków białoruskiej opozycji z Białoruskiego Frontu Narodowego zostało skazanych na 4 miliony grzywny każdy (ok. 1500 Euro) za obchody 491 rocznicy bitwy.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Tomas Baranauskas. Oršos mūšis – didžiausia Lietuvos karinė pergalė prieš Rusiją (Bitwa pod Orszą - największe zwycięstwo militarne Litwy nad Rosją). [dostęp 2 maja 2008 (lt)
2. ↑ Maciej Stryjkowski Kronika polska, litewska, żmudzka i wszystkiej Rusi t. II Warszawa 1846
3. ↑ Tradycyjny szyk wojsk moskiewskich na przełomie XV/XVI wieku to oddział zwiadowczy - pułk przedni - pułk prawej ręki - pułk wielki - pułk lewej ręki - pułk zasadzkowy - pułk rezerwowy. Organizacja ta dotyczyła zarówno pochodów jak i bitew, pozwalała na sprawne dowodzenie dużymi zgrupowaniami wojsk. Zwykle komenda była przy pułku wielkim co ograniczało często inicjatywę nim dowodzącego, ale dowódcy poszczególnych oddziałów znali swoje kompetencje.
4. ↑ M.in. chorągwie służby ziemskiej wołyńskiej.
5. ↑ Wśród atakujących znalazł się Jan Tarnowski stojący na czele ochotniczego oddziału synów rodzin możnowładczych, a scena ta została pokazana na obrazie z detalami - Moskiwicini wybici zostali na brzegu rzeki lub zginęli w jej nurtach.
6. ↑ http://slovo.ws/urok/historyofbelarus/150/147.html

[edytuj] Bibliografia

• Piotr Dróżdż - Orsza 1518., seria: "Historyczne bitwy", BELLONA, Warszawa 2000.
• Zygmunt Herberstein, Rerum moscoviticarum commentarii, wyd. Bazylea, 1571
• Bitwa pod Orszą. Rzeczpospolita. Cykl dodatków Zwycięstwa Oręża Polskiego nr 4/20. Warszawa, 25 marca 2006.
• Zdzisław Żygulski jun. - Polska. Broń wodzów i żołnierzy, Kraków 1998.

[edytuj] Zobacz też

• Konflikty zbrojne w historii Polski