Buńczuk

Z Wikipedii

Żołnierze 1 Batalionu Czołgów 15 Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Pancernej, spadkobiercy tradycji 15 Pułku Ułanów Poznańskich z buńczukiem wzoru przedwojennego (po lewej) i proporcem

Buńczuk - drzewce zakończone kulą lub grotem, ozdobione końskim włosiem.

Buńczuk stanowił symbol władzy w armii tureckiej oraz wojskach tatarskich i kozackich. W XVII w. zaadoptowany przez wojska polskie w wyniku orientalizacji znaku hetmańskiego. Dziś używany w formacjach odwołujących się do tradycji kawaleryjskich.

Współczesny buńczuk składa się z niklowanej lancy długości 270 cm, zakończonej grotem. Przy grocie zawieszony jest na niklowanym łańcuszku czarny ogon z włosa końskiego oraz proporczyk w barwach narodowych. Pododdział, któremu zostaje nadany tytuł honorowy "Wzorowy Pododdział" otrzymuje wraz z buńczukiem gwóźdź okolicznościowy z wygrawerowanymi inicjałami nazwy jednostek, datą nadania, który umieszcza się na lancy buńczuka. Gdy pododdział trzykrotnie otrzyma ten tytuł, otrzymuje on buńczuk na własność. Buńczuk towarzyszy pododdziałowi w wystąpieniach z okazji świąt państwowych i wojskowych oraz innych uroczystości.

[edytuj] Bibliografia

• Zbigniew Bocheński, „Złote pióra” na kopiach husarskich, "Broń i Barwa" 5-6 (1939).
• Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski jun., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa 2000.
• Karol Łopatecki, Znak hetmański: geneza, funkcje, symbolika, „Studia i Materiały do Historii Wojskowości” 42 (2006).