Burgundowie
Z Wikipedii
Burgundowie – plemiona Germanów.
Lud wschodniogermański, pochodzący prawdopodobnie z wyspy Bornholm, która zawdzięcza im swą nazwę. Ich nazwa znaczy Synowie wiatru północnego. W okresie wpływów rzymskich najprawdopodobniej zamieszkiwali terytorium zachodniej Polski, a odzwierciedleniem ich osadnictwa jest archeologiczna kultura luboszycka w międzyrzeczu Nysy Łużyckiej i Bobru w rejonie Gubina.
W 406 r. zapewne uczestniczyli w grupie ludów germańskich, która w noc sylwestrową po zamarzniętym Renie w rejonie Mogontiacum (Moguncji) wkroczyła do rzymskiej Galii.
W 436 r. zostali pobici przez połączone siły Rzymian i Hunów i musieli opuścić tereny wokół Wormacji. Osiedlili się na ziemiach nazwanych później Burgundią. Zostali podbici przez Franków w 534 r. i ulegli romanizacji.
Brali udział w bitwie na Polach Katalaunijskich w 451 r. po stronie Aecjusza. To oni są bohaterami Pieśni o Nibelungach z XIII wieku.
W historii Burgundów wyróżnia się dwa państwa:
- l. 413-436 – w Wormacjii i Moguncjii
- l. 443-534 – w Saubadii (do 475 r. poszerzone o Delfinat, Szwajcarię Romańską, Durance do Langres, Lyonnais)
[edytuj] Królowie Burgundów
- ?-407 – Gebicca
- 407-411 – Gundomar I
- 407-411 – Giselher
- 407-436 – Gunther
- 436-473 – Gunderyk
- 443-480 – Chilperyk I
- 473-516 – Gundobad (w Lyonie)
- 473-493 – Chilperyk II (w Walencji)
- 473-486 – Gundomar (w Wiedniu)
- 473-500 – Godegisel (w Genewie)
- 516-523 – Święty Zygmunt
- 523-532 – Godomar
[edytuj] Bibliografia
- Gustav Faber - Merowingowie i Karolingowie, PIW, Warszawa 1994.
- M. Mączyńska – Wędrówki ludów. Historia niespokojnej epoki IV i V w., Warszawa-Kraków 1996.
- John Man - Attyla, barbarzyńca który rzucił wyzwanie Rzymowi, Wyd. AMBER 2005.
- Benedykt Zientara – Świt narodów europejskich, Warszawa 1985, 1995.
