Nysa Łużycka

Z Wikipedii

Nysa Łużycka
Ujście Nysy Łużyckiej do Odry
Lokalizacja	Europa  Czechy  Polska  Niemcy
Źródło	50°43′47"N, 015°13′44"E południowo-zachodnie stoki Gór Izerskich 563 m npm
Ujście	rzeka Odra
Długość	251,6 km
Powierzchnia zlewni	4297 km²
Europa

Nysa Łużycka (cz. Lužická Nisa, niem. Lausitzer Neisse, gł. Łužiska Nysa, dł. Łužyska Nysa) – rzeka w Czechach (Kraj liberecki), Niemczech (Saksonia) i Polsce (woj. dolnośląskie i lubuskie); lewobrzeżny dopływ Odry.

Źródła w Czechach na południowo-zachodnich stokach Gór Izerskich, na granicy miejscowości Nová Ves nad Nisou i Smržovka; powstaje z połączonych rzek Nysy Biedrzychowskiej i Nysy Czarnej.

W górnym biegu Nysy Łużyckiej leży Żytawskie Zagłębie Węglowe, którego wschodnią część stanowi Turoszowskie Zagłębie Węgla Brunatnego. Następnie rzeka przepływa przez obszar Borów Dolnośląskich i tereny wschodnich Łużyc. Wpada do Odry na 542,4 km jej biegu w okolicach wsi Kosarzyn.

Długość 251,6 km, przez 197,8 km rzeka wyznacza granicę pomiędzy Polską a Niemcami od 1945 roku (uznaną oficjalnie w latach 1950, 1970 i 1991); powierzchnia zlewni 4297 km² (2196 km² w Polsce). Górny odcinek rzeki o długości 53,8 km i powierzchni zlewni 375,3 km kw. znajduje się na terenie Czech.

Główne dopływy:

• Miedzianka,
• Witka,
• Czerwona Woda,
• Jędrzychowicki Potok,
• Skróda,
• Lubsza,
• Mandau,
• Plißnitz.

Ważniejsze miejscowości od źródeł:

• Jablonec nad Nisou (cz),
• Liberec (cz),
• Hrádek nad Nisou (cz),
• Zittau (Żytawa) (niem.),
• Hirschfelde (niem.),
• Zgorzelec/Görlitz,
• Pieńsk,
• Forst (niem.),
• Gubin/Guben.

[edytuj] Elektrownie wodne

• Sobolice,
• Przysieka,
• Zasieki
• Gubin,

[edytuj] Zobacz też

• Nysa
• Łużyce