Canis dirus

Z Wikipedii

Canis dirus
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	psowate
Rodzaj	Canis
Gatunek	Canis dirus
Nazwa systematyczna
Canis dirus
Leidy, 1858
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Canis dirus (niekiedy nazywany wilkiem strasznym) - wymarły gatunek z rodziny psowatych, większy i cięższy niż współczesny wilk szary, znany z terenów Ameryki Północnej i północnych rejonów Ameryki Południowej. Szczątki znajdowano od prowincji Alberta w Kanadzie na północy, do miasta Tarija w Boliwii na południu^[1].

Pierwsze skamieniałości tego gatunku znaleziono już w 1854 roku na brzegu rzeki Ohio w okolicy Evansville, w amerykańskim stanie Indiana. Później wydobyto inne szczątki zwierząt tego gatunku, m.in. szczątki kilku tysięcy osobników z asfaltowego bagna La Brea w Kalifornii, w którym pod koniec plejstocenu utonęło też wiele innych okazów megafauny. Jest jednym z najlepiej poznanych drapieżnych ssaków plejstocenu. Mimo że blisko spokrewniony z wilkami szarymi, Canis dirus nie jest uznawany za przodka żadnego z żyjących dziś gatunków psowatych, lecz za odrębny gatunek, który wyewoluował w Ameryce Północnej, a następnie koegzystował przez około 100 tys. lat z wilkiem, aż wyginął około 10 tys. lat temu. Jako główna przyczynę wyginięcia uważa się przede wszystkim wymieranie gatunków, na które Canis dirus polował^[2].

[edytuj] Cechy gatunku

Canis dirus był gatunkiem z niewielkimi wymaganiami środowiskowymi - występował zarówno w górskich lasach jak i trawiastych równinach, od poziomu morza do ponad 2200 m n.p.m.^[3]. Dość popularne, choć zupełnie niesłuszne, jest przekonanie, że Canis dirus był znacznie większy od wilka. W rzeczywistości był on wielkości dużego basiora i osiągał długość 1,5 m i masę ok. 60 kg. Istnieje jednak kilka ważnych różnic między tym gatunkiem a wilkiem. Nogi "wilka strasznego" były krótsze i masywniejsze, co sugeruje, że nie był tak dobrym biegaczem jak ten drugi. Naukowcy nie są zgodni co do sposobu zdobywania pożywienia przez ten gatunek wilka. Badania nad anatomią czaszki zdają się wskazywać na metody polowania zbliżone do współczesnego wilka szarego^{[4] [5]}, jednakże analiza siły ścisku szczęk dała wprost przeciwne odpowiedzi ^[6], umieszczając Canis dirus (ze względu na metody polowania) wśród takich zwierząt jak hiena cętkowana.

Przypisy