Ciemiężyk białokwiatowy

Z Wikipedii

Ciemiężyk białokwiatowy
Ciemiężyk białokwiatowy
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	toinowce
Rodzina	toinowate
Rodzaj	ciemiężyk
Gatunek	ciemiężyk białokwiatowy
Nazwa systematyczna
Vincetoxicum hirudinaria Medik
Act. Acad. Theod. Palat. vi. Phys. (1790) 404.
Synonimy
Vincetoxicum officinale Moench Cynanchum vincetoxicum
Galeria zdjęć i grafik

Ciemiężyk białokwiatowy (Vincetoxicum hirundinaria Medik) – gatunek byliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). W Polsce jest dość pospolity na niżu i w niższych położeniach górskich.

[edytuj] Charakterystyka

Łodyga

Prosta, wzniesiona, słabo się rozgałęziająca się, o wysokości do 60 cm.

Liście

O różnym kształcie, od jajowatych (dolnych) przez jajowatolancetowate (środkowe) do lancetowatych (górne). Są krótkoogonkowe, zaostrzone, za młodu owłosione na spodniej stronie.

Kwiaty

Niewielkie, białe, skupione w podbaldachy, pojawiają się na szczytach łodyg oraz w kątach górnych liści. Mają 5-dzielny kielich, lejkowato-kółkową koronę o zielonawej nasadzie i tępych łatkach. Wewnątrz korony 5 niewielkich osklepek. Kwitnie od maja do lipca.

Owoc

Nagie i ostre mieszki o długości do 4 cm.

Biotop

Suche lasy sosnowe, wzgórza, skały. Występuje przeważnie na glebach piaszczystych i kamienistych.

Roślina trująca

[edytuj] Zastosowanie

• Roślina lecznicza
  • Surowiec: kłącze i korzenie (Radix Vincetoxici). Zawierają m.in.: glikozyd winetoksynę (asklepiadyna), olejek eteryczny, saponiny, śluz, cukry.
  • Działanie i zastosowanie: napotne, moczopędne, przeczyszczające i ogólnie tonizujące. Ciemiężyk jest rośliną o silnie trującym działaniu, dlatego pod żadnym pozorem nie wolno leczyć się nim bez zgody lekarza. Najpopularniejszą postacią leku jest odwar z kłącza (1 łyżeczkę rozdrobnionego suszu zalać 1 szklanką wody i gotować pod przykryciem przez 3 – 5 minut od zawrzenia, przecedzić i pić w razie potrzeby 2 – 3 razy dziennie po 1/4 szklanki).

[edytuj] Bibliografia