Długi Giewont
Z Wikipedii
Długi Giewont – długa grań masywu Giewontu w Tatrach. Od głównego szczytu zwanego Wielkim Giewontem (1894 m n.p.m.) oddzielona jest przełęczą Szczerba. W najwyższym punkcie, znajdującym się tuż ponad Szczerbą (ok. 400 m od krzyża), osiąga wysokość 1867 m n.p.m. Grań Długiego Giewontu o długości 1,3 km ciągnie się od Szczerby w kierunku północno-wschodnim aż do przełęczy Wrótka oddzielającej ja od Kalackiej Kopy. Grań jest stosunkowo równa, występują w niej niewielkie tylko wcięcia i turnie. W kolejności od Szczerby na wschód są to: szczyt Długiego Giewontu, Szczerbinka, Juhaska Kopa, Wyżnie Wrótka, Turnia nad Białem, Wrótka.
Długi Giewont zbudowany jest z wapieni jury górnej (seria wierchowa) zapadającymi pod kątem ok. 80 stopni. Urwista północna ściana, o wysokości względnej ok. 620 m wznosi się ponad Doliną Strążyską i Doliną Białego. Nieco mniej strome zbocza południowe opadają do Doliny Bystrej i Doliny Kondratowej. W partiach wierzchołkowych (o wysokości 40-80 m) są to nagie i bardzo stromo podcięte skały. Pod nagimi skałami występuje trawiasty Wielki Upłaz, niżej zbocza porośnięte są kosodrzewiną i lasem. Pocięte są kilkoma żlebami, w kierunku od Szczerby na wschód są to: Koński Żleb, Krówski Żleb, Suchy Żleb, Urwany Żleb i Żleb z Wrótek. Nazwy niektórych żlebów wskazują, że były niegdyś wypasane (tereny pasterskie Hali Kondratowej).
Długi Giewont jest niedostępny turystycznie. W jego rejonie notowane były wypadki wśród turystów i taterników. Znajdują się na nim drogi wspinaczkowe dla taterników, jednak obecnie TPN zabronił wspinaczki w tym rejonie. W 1852 r. pierwszy zakopiański proboszcz, ksiądz Józef Stolarczyk podczas wspinaczki na grani Długiego Giewontu ugrzązł w skałach i nie mógł wydostać się o własnych siłach. Wydostali go dopiero przy pomocy powrozów wzywani krzykiem juhasi, wypasający na Hali Kondratowej[1].
Przypisy
- ↑ Rys historyczny TOPR. [dostęp 18 maja 2008].
[edytuj] Bibliografia
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka Encyklopedia Tatrzańska. Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XIII. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2003. ISBN 83-915859-1-3.
- Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit” S.c., 2006. ISBN 83-89580-00-4.
