Dżuma racza
Z Wikipedii
Dżuma racza (Aphanomyces astaci) - choroba raków wywoływana przez pierwotniaka należącego do typu lęgniowców. Jest śmiertelna dla rodzimych europejskich raków (raka szlachetnego i błotnego), natomiast gatunki introdukowane (rak pręgowaty i sygnałowy) są jej nosicielami.
Pierwotniak osadza się na pancerzu raka, po czym strzępka wrasta do środka organizmu. Raki pręgowate i sygnałowe są nosicielami, ponieważ ich pancerz nie zostaje przebity. Objawami choroby jest postępujący paraliż, odrzucanie odnóży i wychodzenie na ląd. Może też być widoczna część strzępki. Nie jest znany żaden sposób leczenia.
Przybyła do Europy w 1860 roku w wodach balastowych statku płynącego z Ameryki Północnej do Włoch. Szybko rozpowszechniła się w Europie. Poniżej są przedstawione lata stwierdzenia choroby u raków w różnych państwach:
- Rosja - 1890,
- Finlandia - 1893,
- Szwecja - 1907,
- Hiszpania - 1958,
- Norwegia - 1971,
- Francja - 1975,
- Niemcy - 1980
- Wielka Brytania - 1981,
- Grecja - 1982,
- Turcja - 1984,
- Irlandia - 1987.
Choroba spowodowała masowe śnięcia raków w Europie. W celu zastąpienia rodzimych gatunków raków sprowadzono w latach 50. i 60. z Ameryki Północnej raka pręgowatego i sygnałowego. Te introdukcje, w większości przeprowadzane przez prywatnych hodowców, spowodowały rozpowszechnienie się choroby, ponieważ amerykańskie raki są jej nosicielami. W ten sposób dżuma racza dotarła do Wielkiej Brytanii i Irlandii. Ostatnio jednak udało się przeprowadzić pewne obiecujące próby odtworzenia populacji rodzimych gatunków w Norwegii.
