Diecezja kujawsko-kaliska

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości.


Diecezja kujawsko-kaliska
Siedziba biskupów	Kalisz (do połowy XIX wieku), następnie Włocławek^[1]
Katedra diecezjalna	bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP we Włocławku
Metropolia	warszawska
Ilość wiernych	1 614 000 (1918)
Ilość dekanatów	39 (1918)
Ilość parafii	390 (1918)
Biskup ordynariusz	bp Stanisław Kazimierz Zdzitowiecki (ostatni)

Diecezja kujawsko-kaliska, jedna z 8 diecezji obrządku łacińskiego metropolii warszawskiej, erygowana bullą papieża Piusa VII Ex imposita Nobis z 30 czerwca 1818 jako Vladislaviensis seu Calisiensis (łac. włocławska czyli kaliska), zwyczajowo nazywana kujawsko-kaliską. Największa diecezja Królestwa Polskiego, obejmująca tereny Kujaw, wschodniej i południowej Wielkopolski oraz Ziemię Częstochowską.

Katedra, seminarium duchowne i kapituła katedralna zostały ulokowane we Włocławku - dawnej siedziby biskupstwa kujawskiego. Biskupi rezydowali w Kaliszu. W pierwszej połowie XIX wieku planowano ulokować całą władzę diecezjalną w tym mieście. Jednak już w połowie tegoż wieku biskupi zaczęli rezydować ponownie we Włocławku.

Diecezja kujawsko-kaliska w 1870 r. dzieliła się na trzynaście dekanatów:

częstochowski (19 parafii)
kaliski (34 parafie)
kolski (19 parafii)
koniński (23 parafie)
łaski (21 parafii)
nowo-radomszczański (30 parafii)
piotrkowski (29 parafii)
radziejowski (28 parafii)
sieradzki (26 parafii)
słupecki (22 parafie)
turkowski (28 parafii)
wieluński (36 parafii)
włocławski (22 parafie)

Diecezja kujawsko-kaliska została zniesiona bullą papieża Piusa XI Vixdum Poloniae unitas z 28 października 1925. Jej spadkobiercą została diecezja włocławska.