Wikipedysta:Diogenes2007/brudnopis

Z Wikipedii

Antypatriotyzm jest pojęciem stosowanym do ruchów i doktryn, sprzeciwiających się pojęciom patriotyzmu i ojczyzny w kontekście kulturowym, politycznym i uczuciowym. Pojęcie to zazwyczaj wywodzi się z kręgów kosmopolitycznych (obywatelstwo świata), będąc zazwyczaj anty-nacjonalistycznym, powstałym w odpowiedzi na działanie ruchów patriotycznych. Zwolennicy tych koncepcji, znanych jako antypatriotyczne twierdzą, że pojęcie ojczyzny jest sprzeczne z rozwojem człowieka i że służy tylko do sztucznego podziału ludzkości na umowne podmioty, które nie są proponowane na zasadzie wolnego wyboru tylko narzucane na zasadzie przymusu. Według antypatriotów, bez terytorialnego pojęcia ojczyzny odpowiadającego organizacji politycznej danego kraju, pojawia się możliwość zasadniczego stworzenia organizacji politycznych w oparciu o partnerstwo i wzajemny szacunek międzyludzki niezależnie od narodowości. Normalnie antypatriotyzm wynika z przekonania, że patriotyzm jest zły, gdyż narzuca siłą określoną tożsamość osobom urodzonym w danym kraju, niezależnie od ich indywidualności, wymuszając siłą miłość do kraju lub ofiarę z siebie dla kraju, niezależnie czy się to danej osobie podoba czy nie. W konsekwencji, ludzie sprzeciwiający się patriotyzmowi sprzeciwiają się jego autorytaryzmowi. Antypatriotyzm poprzez wyeliminowanie ojczyzny, zarówno w zakresie koncepcji politycznej jak i organizacji, może zapobiec wielu obecnym problemom nienawiści międzyludzkiej, czyniącym realizację idei antypatriotyzmu trudniejszą do osiągnięcia, dopóki istnieją przejawy nienawiści międzyludzkiej takie jak ksenofobia, rasizm, wojny, itp... niemożliwe do przezwyciężenia bez likwidacji ojczyzn. U anarchistów pojęcie antypatriotyzmu jest rozumiane bardzo podobnie, z tym że antypatriotyzm jest wtedy uważany bardziej za ruch międzynarodowy. Z kolei inni mogą sądzić, że patriotyzm prowadzi do wojny z powodu sporów geopolitycznych, zatem jest oceniany ujemnie z pacyfistycznego lub antymilitaristycznego punktu widzenia. Zazwyczaj, termin "antypatriotyzm" jest używany pejoratywnie przez obrońców patriotyzmu i nacjonalizmu, podczas gdy terminy "kosmopolita" i "obywatel świata" są używane zamiennie w celu uniknięcia niechcianej oceny na podstawie przeciętnego pejoratywnego sposobu używania terminów "antypatriota" i "antypatriotyzm".^[1] Nurt ten od początku swojego istnienia stawiał sobie za zadanie walkę z wszelkimi organizacjami, partiami politycznymi, wydawnictwami oraz osobami które szerzą patriotyzm. Współcześnie uważa się, że oprócz walki z patriotyzmem, nurt ten przeciwstawia się także wszelkim formom pychy i dumy narodowej, rasizmu, ksenofobii, oraz nacjonalizmu, które to wszystkie ruchy przez antypatriotów są z reguły utożsamiane z faszyzmem i nazizmem, a także socjalizmem i komunizmem. Zwolennicy antypatriotyzmu opowiadają się przeciwko przemocy wymierzonej w stronę ludzi będących pod wpływem ruchów patriotycznych, argumentując, że taka działalność sytuuje aktywistów antypatriotyzmu na tym samym poziomie, co bojówki patriotyczne. Walka według zwolenników tego poglądu powinna polegać na pokojowym propagowaniu ideałów i postaw jedności i braterstwa wszystkich ludzi, a także na publicznym potępianiu zachowań patriotycznych. Dopuszczalne jest uznawanie jedynie patriotyzmu ogólnoludzkiego traktującego całą Ziemię jako wspólną ojczyznę, a wszystkich ludzi jako członków tego samego gatunku.

W przypadku katolickich antypatriotów walka polega także na promowaniu przywrócenia^[2] pierwotnego (bliżej nieokreślonego lingwistycznie) języka Adamowego z czasów sprzed wieży Babel oraz likwidacji wszystkich pomieszanych języków narodowych, rozumianych jako zniekształcone postacie Adamowej mowy pierwotnej (określonej lingwistycznie jako będącej przodkiem indoeuropejskich języków Baktrów, Zendów i Indów, zatem praindoeuropejskiej) ^[3], których istnienie sprzyja patriotyzmowi i pokrewnym mu ruchom. Promowanie przywrócenia języka sprzed wieży Babel oznacza też uznawanie jedynie patriotyzmu ogólnoludzkiego traktującego całą Ziemię jako wspólną ojczyznę, a wszystkich ludzi jako rodaków.

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Przypisy

↑ Stephen Nathanson (1993). Patriotism, Morality, and Peace. Rowman & Littlefield. ISBN 0847678008
↑ Maria Valtorta, Poemat Boga-Człowieka, Księga VII - Uwielbienie, 11. JEZUS UKAZUJE SIĘ UCZNIOM Z EMAUS (1944)
↑ Anna Katarzyna Emmerich, Żywot i Bolesna Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa i Najświętszej Matki Jego Maryi wraz z Tajemnicami Starego Przymierza, 6. Noe i jego potomkowie, 7. Wieża Babel (1790)

[edytuj] Linki zewnętrzne

Kategoria: Ruchy społeczne

Antypatriotyzm – postawa emocjonalna lub polityczna odrzucająca patriotyzm z uwagi na jego związki z autorytaryzmem lub militaryzmem i wojną.

Pojęcie antypatriotyzmu pojawiło się prawdopodobnie w czasie rewolucji francuskiej, kiedy w znaczeniu pejoratywnym zaczęli się nim posługiwać jakobini (podobnie jak określeniem „anarchista”) W sensie pozytywnym termin był używany od drugiej połowy XIX w., kiedy ta postawa zaczęła być wyraźnie artykułowana przez anarchistów i socjalistów w odpowiedzi na rozpowszechnianie się w Europie wzorów pruskiego militaryzmu i nacjonalizmu (po wygranej Prus w wojnie z Francją oraz upadku Komuny Paryskiej).^[1]

Antypatriotyzm może wiązać się z poglądami na konflikty i podziały społeczne. Według różnego rodzaju socjalistów u podstaw konfliktów społecznych leży podział na klasy, a nie na państwa czy narody, np. Karol Marks w „Manifeście komunistycznym” z 1848 r. pisał, że „robotnicy nie mają ojczyzny.”^[2] (internacjonalizm). Co więcej, podział ten, jak pisał Michał Bakunin w „Listach o patriotyzmie”, podobnie jak podział klasowy, jest szkodliwy: „patriotyzm jest niedobrym, ciasnym i zgubnym nawykiem, jest on bowiem zaprzeczeniem równości i solidarności ludzkiej”,^[3], uznał go ponadto za „religię państwa” oraz „solidarny interes” klasy uprzywilejowanej, która tym państwem rządzi^[4]

Antypatrioci krytykują więc patriotyzm jako przesąd:

"Patriotyzm (...) jest przesądem stworzonym sztucznie i podtrzymywanym poprzez sieć kłamstw i oszustw; przesądem okradającym człowieka z poszanowania dla siebie i godności (...) zarozumiałość, arogancja i egotyzm są podstawami patriotyzmu. Pozwólcie mi to zilustrować. Patriotyzm zakłada że nasz świat jest podzielony na małe kawałki, każdy otoczony żelaznymi wrotami. Ci, którzy mieli szczęście urodzić się na jakimś szczególnym kawałku, uważają się za lepszych, bardziej szlachetnych, wspanialszych, inteligentniejszych niż istoty zamieszkujące inne kawałki. Jest więc obowiązkiem każdego, żyjącego na tym wybranym kawałku, aby walczyć, zabijać i ginąć próbując narzucić wszystkim innym swoją wyższość. Mieszkańcy innych skrawków rozumują oczywiście w podobny sposób (...)"^[5]

Ten "wzbudzany sztucznie przesąd" służy klasie rządzącej w ten sposób, że popycha składających się na większość społeczeństwa pracowników do wojen prowadzonych w jej interesie.^[6] Jak pisał Lew Tołstoj, „stanowi on podstawę zbrodniczych czynów zbrojnych i wszelkich aneksji”^[7] Postawa antypatriotyczna jest zatem ściśle związana z antymilitaryzmem (choć niekoniecznie z pacyfizmem, odrzucającym wszelką przemoc).

Można też wywodzić postawę antypatriotyczną z poglądów moralnych i religii. Tołstoj odrzucał patriotyzm ze względu na jego egoistyczny charakter oraz konsekwencje w postaci wojen, jako sprzeczny z moralnością, a także nie do pogodzenia z chrześcijaństwem.

Tołstoj "Przemówienie na Kongres Pokoju w Sztokholmie" (1909)