Dolina Miętusia

Z Wikipedii

Dolina Miętusia – boczna, największa odnoga Doliny Kościeliskiej w Tatrach. Ma powierzchnię ok. 6 km². Cała dolina została wyrzeźbiona przez lodowiec w skałach osadowych. Dnem doliny płynie Miętusi Potok, wypływający z Miętusiego Wywierzyska pod polaną zwaną Wyżnią Miętusią Równią i wpadający do Kościeliskiego Potoku. W jej górnej, południowej części, będącej jednym z najcenniejszych zakątków Tatr, znajduje się uroczysko Wantule, powyżej niego Wielka Świstówka z wapiennymi kotłami polodowcowymi oraz duże jaskinie (Kozia, Ptasia Studnia, Miętusia czy Studnia w Kazalnicy). W stromym zboczu zachodnim, opadającym z Hali Upłaz, znajduje się długi polodowcowy kocioł zwany Małą Świstówką. Nad dolnym, północnym końcem doliny (Niżnia Miętusia Rówień) wznosi się w lesie charakterystyczna, zbudowana z wapienia skała – Zawiesista Turnia. W miejscu połączenia się z Doliną Kościeliską znajduje się polana reglowa, tzw. Zahradziska, a ponad nią wznosi się wapienna Kończysta Turnia

Nazwa doliny pochodzi od sołtysów Miętusów z Cichego, którzy pod koniec XVI wieku od króla Zygmunta III Wazy otrzymali pastwiska na niej, zwane Halą Miętusią. Obecnie nie jest ona już wypasana i zarasta lasem (regiel górny). Do 1800 r. wydobywano tu ubogie rudy żelaza, zwożone hawiarską drogą do Kuźnic. Za żlebem Wodniściak zaczyna się piętro kosówki.

[edytuj] Szlaki turystyczne

– dolną częścią doliny prowadzi czarny szlak, odcinek Ścieżki nad Reglami z Doliny Małej Łąki do Doliny Kościeliskiej (1 h, w drugą stronę 1:15 h)

– niebieski szlak, tzw. hawiarska droga od wylotu Doliny Małej Łąki poprzez Przysłop Miętusi i Czerwony Grzbiet na Małołączniaka. Od Przysłopu Miętusiego niebieski szlak prowadzi wschodnimi zboczami Miętusiej Doliny, poniżej grzbietu Skoruśniaka. Dno doliny w górnej części jest niedostępne dla turystów (ścisły rezerwat przyrody), można jednak oglądać je z tego właśnie szlaku, szczególnie dobrze widać stąd Wielką Świstówkę. Przy szlaku liczne stanowiska naparstnicy zwyczajnej, porzeczki skalnej i alpejskiej, rutewki orlikolistnej (↑ 3 h, ↓ 2:15 h)

[edytuj] Bibliografia