Czerwone Wierchy

Z Wikipedii

Widok ze zboczy Krzesanicy na wschód. Od lewej: Małołączniak, Kopa Kondracka, w tle Tatry Wysokie (szczegółowy opis)

Małołączniak i Małołącka Przełęcz

Grzbiet Ciemniaka

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Czerwone Wierchy

Czerwone Wierchy – masyw górski znajdujący się w ciągu głównego grzbietu Tatr Zachodnich. Biegnie nim granica słowacko-polska. Położony jest nad dolinami: Cichą, Tomanową, Tomanową Liptowską, Kondratową, Małej Łąki i Miętusią i Kościeliską.

Czerwone Wierchy składają się z 4 wybitniejszych szczytów. Od wschodu ku zachodowi są to:

• Ciemniak – 2096 m n.p.m.
• Krzesanica – 2122 m n.p.m.
• Małołączniak – 2096 m n.p.m.
• Kopa Kondracka – 2005 m n.p.m.

Są one rozdzielone 3 przełęczami:

• Mułowa Przełęcz – 2067 m n.p.m., między Ciemniakiem a Krzesanicą
• Litworowa Przełęcz – 2037 m n.p.m., między Krzesanicą a Małołączniakiem
• Małołącka Przełęcz – 1924 m n.p.m., między Małołączniakiem a Kopą Kondracką

Budowa Czerwonych Wierchów jest dość zróżnicowana geologicznie. Trzon masywu zbudowany jest ze skał osadowych (wapienie i dolomity środkowego triasu), a wierzchołki przykryte są płaszczem skał krystalicznych (granity i gnejsy).

W masywie Czerwonych Wierchów znajduje się wiele jaskiń, w tym największe w Tatrach:

• Jaskinia Marmurowa
• Jaskinia Mała w Mułowej
• Jaskinia Miętusia
• Śnieżna Studnia
• Jaskinia Wielka Śnieżna (otwór Wielka Litworowa)
• Jaskinia Wysoka-Za Siedmiu Progami

Nazwa Czerwonych Wierchów pochodzi od czerwono-brązowej barwy ich stoków, jaką nadaje im roślina o nazwie sit skucina, która jesienią, a często już w połowie lata przebarwia się na czerwono. Oprócz niej murawę tworzy boimka dwurzędowa i kosmatka brunatna. W związku z urozmaiconym podłożem geologicznym bardzo różnorodna gatunkowo jest też roślinność Czerwonych Wierchów – rosną tutaj zarówno rośliny wapieniolubne, jak i kwasolubne.

Z odsłoniętych na całej długości grzbietów i szczytów Czerwonych Wierchów roztaczają się rozległe widoki. Szczyty i grzbiety Czerwonych Wierchów są stosunkowo łatwo dostępne i w sezonie letnim nie stwarzają dla turysty problemów technicznych. Są trawiaste, łagodne i zaokrąglone, natomiast poniżej zbocza przeważnie kończą się stromo podciętymi, kilkusetmetrowymi urwiskami, co było przyczyną licznych wypadków wśród turystów. Czerwone Wierchy stanowią zdradliwy teren przede wszystkim zimą oraz przy mgle, gdyż utrata orientacji grozi zabłądzeniem i zwiększa ryzyko wypadku.

[edytuj] Bibliografia

p • d • e

Czerwone Wierchy

Ciemniak • Krzesanica • Małołączniak • Kopa Kondracka