Dominus Iesus
Z Wikipedii
Dominus Iesus (łac. "Jezus jest Panem") - właściwie Deklaracja Kongregacji Nauki Wiary Dominus Iesus o jedyności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła, ogłoszona 6 sierpnia 2000 przez prefekta Kongregacji Nauki Wiary kardynała Józefa Ratzingera po zatwierdzeniu 16 czerwca 2000 przez papieża Jana Pawła II.
Deklaracja została przygotowana w latach 1998-2000, a potrzeba jej opublikowania wyniknęła z sytuacji Kościoła w Azji, szczególnie zaś w Indiach. W teologii Kościoła katolickiego na świecie, zwłaszcza w Azji, pojawiły się bowiem poglądy relatywizujące znaczenie chrześcijańskiego Objawienia - uznające je nie za źródło i istotę wiary chrześcijańskiej, lecz tylko (w pewnym uproszczeniu) za mit, ewentualnie tylko za część prawdy o Bogu. Pogląd ten ukształtował się pod wpływem wielokulturowego i wieloreligijnego otoczenia, w którym działa Kościół w krajach Azji, szczególnie w Indiach, oraz pod wpływem światopoglądowego relatywizmu i indyferentyzmu współczesnych społeczeństw wysoko rozwiniętych.
W odpowiedzi na te tendencje Deklaracja wskazuje właściwy sposób rozumienia nauki Kościoła katolickiego o Objawieniu i o zbawieniu, o ich rzeczywistości, o zawartej w nich prawdzie oraz o zobowiązaniu Kościoła do jej głoszenia. Stanowi rozwinięcie nauki o tych zagadnieniach przyjętej przez Sobór Watykański II, zwłaszcza w konstytucjach Lumen gentium i Gaudium et spes, w dekrecie Unitatis redintegratio i w deklaracji Nostra aetate oraz rozwijanej w nauczaniu papieskim, szczególnie w encyklice papieża Jana Pawła II Ut unum sint. Stanowczo przeciwstawiając się poglądom relatywistycznym, Deklaracja przypomina, że:
- objawienie Chrystusa zawiera jedyną i pełną (całą) prawdę o Bogu,
- Kościół jest obowiązany głosić tę prawdę w drodze ewangelizacji,
- tylko wiara katolicka zawiera prawdę absolutną w pełni,
- święte księgi innych religii nie są objawieniem tej prawdy, a mogą co najwyżej zawierać jej elementy,
- Jezus Chrystus nie był tylko jednym z proroków, lecz Synem Bożym, którego śmierć na krzyżu odkupiła ludzkość w sposób zupełny (tzn. do odkupienia nie są potrzebne żadne inne działania Bożego, w szczególności zawarte w innych wyznaniach),
- Boży plan zbawienia obejmuje wszystkich ludzi,
- Królestwo Boże nie może zostać urzeczywistnione bez Kościoła.
W konsekwencji Deklaracja podtrzymuje naukę, że jedyną drogą do zbawienia jest uczestnictwo w Kościele Chrystusa, wobec czego Kościół ma obowiązek głoszenia słowa Bożego. Deklaracja mówi, że "istnieje (...) jeden Kościół Chrystusowy, który trwa w Kościele katolickim rządzonym przez Następcę Piotra i przez biskupów w łączności z nim".
Tak więc zasadniczym celem Deklaracji Dominus Iesus jest przeciwstawienie się współczesnym tendencjom relatywizującym wiarę chrześcijańską, uważającym ją tylko za jedną z równorzędnych prawd o Bogu, a w konsekwencji tylko za jedną z dróg do zbawienia. Celnie podsumował to ks. Adam Boniecki MIC: "Kościół wyraża swą niezłomną wiarę, że Bóg ostatecznie objawił się w Nim i w Nim wszystkich zbawia. Nie, że zbawienie jest zarezerwowane tylko dla chrześcijan." Inne zagadnienia i aspekty Objawienia zostały w Deklaracji poruszone tylko marginalnie. W szczególności zostały przytoczone wyjątki z dokumentów soborowych dotyczących ruchu ekumenicznego i stosunku do innych religii, znane od kilkudziesięciu lat.
Jednak ze względu na te właśnie cytaty powszechne przyjęcie Deklaracji okazało się inne, niż zamierzone - Deklaracja została nagłośniona przez środki masowego przekazu jako akt dotyczący przede wszystkim stosunków Kościoła katolickiego z innymi wyznaniami i religiami. Tak rozumiana Deklaracja spotkała się ze złym przyjęciem. Negatywne komentarze padły przede wszystkim ze strony niektórych Kościołów protestanckich, którym Deklaracja odmawia nazwy "Kościołów", nazywając je "wspólnotami" ze względu na brak prawomocnego episkopatu i Eucharystii, oraz ze strony przedstawicieli religii niechrześcijańskich, którzy powzięli obawy, że dialog z nimi jest tylko częścią akcji ewangelizacyjnej.
