Donald Knuth
Z Wikipedii
Donald Ervin Knuth (ur. 10 stycznia 1938 r. w Milwaukee) – amerykański matematyk, informatyk, emerytowany profesor na katedrze informatyki Uniwersytetu Stanforda.
Knuth – jeden z pionierów informatyki – jest najbardziej znany z wielotomowego dzieła Sztuka programowania (The Art of Computer Programming), uznawanego za najbardziej dogłębne, chociaż na razie niedokończone opracowanie na temat analizy algorytmów. Jest też autorem systemu składu drukarskiego TEX i języka opisu fontów METAFONT, oraz twórcą i propagatorem techniki literate programming.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i edukacja
Urodził się w Milwaukee, Wisconsin w USA. Był synem nauczyciela Ervina Henry'ego Knutha i Louise Marie Bohning. Knuth uczęszczał do Milwaukee Lutheran High School gdzie zafascynowała go budowa zdań i wyrazów. Jednak jego prawdziwą pasją była muzyka, grał na organach kościelnych, saksofonie i tubie. W 1956 skończył naukę w Wisconsin uzyskując najwyższą średnią w historii szkoły. Knuth początkowo wiązał swoją przyszłość z muzyką, jednak ostatecznie zdecydował się studiować fizykę na Case Institute of Technology w Cleveland (znanym teraz jako Case Western Reserve University) w stanie Ohio. Na studiach pierwszy raz poważnie zetknął się z matematyką, która wyparła jego początkowe zainteresowanie fizyką. Upewniły go w tym sukcesy w tej dziedzinie na Case. Wtedy też pierwszy raz miał kontakt z komputerem, był to IBM 650. W 1960 uzyskał tytuł bakałarza (Bachelor of Science) i za zdolności w pisaniu programów komputerowych wydział nagrodził go tytułem magistra (Master's Degree). Od 1960 do 1963 roku studiował na Caltech, zdobywając w wieku 25 lat tytuł doktora matematyki za pracę Finite semifields and projective planes.
[edytuj] Działalność naukowa
W czasie studiów na Caltech napisał pracę An imaginary number system, w której wprowadził system liczbowy o podstawie z liczby zespolonej 2i. Po otrzymaniu tytułu doktora (1963) na uniwersytecie Caltech, pracował tam najpierw jako adiunkt (Assistant Professor), a w 1966 jako docent (Associate Professor). W latach 60. pracował m.in. dla Burroughs Corporation jako konsultant i jako redaktor działu Języki Programowania organizacji ACM. W 1968 został profesorem na Uniwersytecie Stanforda. Wykładał informatykę, inżynierię elektryczną, matematykę na takich uczelniach jak Universytet Stanforda, Universytet w Oslo, Universytet Oksfordzki. Od 1976 do 1986 pracował nad systemem mającym ułatwić pracę nad dokumentami naukowymi – TEX i METAFONT. Uniwersytet Stanforda przyznał mu w 1990 wyjątkowy tytuł profesora sztuki programowania komputerów, a w 1993 (gdy już przeszedł na emeryturę) tytuł emerytowanego profesora sztuki programowania komputerów. Od 1993 ograniczył swoją działalność na Stanford University do kilku nieformalnych wkładów na rok, zwanych Computer Musings.
W 1962 wydawnictwo Addison-Wesley zwróciło się do niego z propozycją napisania książki o kompilatorach, a w 4 lata później, zgromadziwszy około 3000 odręcznie zapisanych stron, postanowił napisać siedmiotomowe dzieło, traktujące o analizie algorytmów. Pierwszy tom Sztuki programowania wydano w 1968, kolejne w latach 1969, 1973, z części IV Knuth opublikował na razie fragmenty, części V, VI i VII jeszcze nie napisał.
Knuth znacząco rozwinął algorytmikę, opracował teoretycznie wiele zagadnień z zakresu matematyki i informatyki, m.in. algorytm znajdujący podciągi w ciągach znaków (algorytm KMP), algorytm Knutha-Bendixa. Jest autorem lub współautorem około 420 publikacji i artykułów, 32 książek wydanych w wielu językach, posiada 5 patentów. Otrzymał wiele doktoratów honoris causa. Spośród licznych medali i odznaczeń ważniejsze są: Nagroda Grace Murray Hopper (1971), Nagroda Turinga (1974), Narodowy Medal Nauki (1979), Medal Johna von Neumanna (1995), Nagroda Harveya (1995), Nagroda Kyoto (1996).
[edytuj] Prywatnie
Knuth ożenił się w 1961 z Nancy Jill Carter, mają dwójkę dzieci – Johna Martina i Jennifer Sierrę. Gra na organach, które sam zaprojektował; jest członkiem Amerykańskiej Gildii Organistów (American Guild of Organists).
Znany jest ze swojego poczucia humoru:
- począwszy od wersji 3 programu TEX kolejne wersje są coraz lepszym przybliżeniem liczby π – 3.1, 3.14, itd.; najnowsza – 3.141592;
- kolejne wersje języka METAFONT analogicznie do TEX są przybliżeniem liczby e; obecna wersja to 2.71828;
- za znalezienie błędu w swojej książce płaci $2.56 czyli 100 (centów) odczytane w systemie szesnastkowym; dla książki 3:16 Bible Texts Illuminated jest to wyjątkowo $3.16;
- jego pierwszy artykuł The Potrzebie system of weights and measures, napisany w 1957 roku dla gazetki szkolnej, definiował nowe jednostki wprowadzając humorystyczne oznaczenia miar i wag.
Od 1 stycznia 1990 nie używa poczty elektronicznej, tłumacząc, że "15 lat używania emaila wystarcza na jedno życie". Knuth ogłosił, że jego ostatnią wolą będzie, aby po jego śmierci zakończyć pracę nad programem TEX i METAFONT, oznaczyć wersje programów odpowiednio π i e, a wszystkie pozostałe w nich błędy nazwać właściwościami programów.
W 2001 jego imieniem nazwano planetoidę Knuth (21656) [1]
[edytuj] Wywiady i artykuły
W języku angielskim:
- TUGboat, 1990
- Computer Literacy, 1993
- TUGboat, 1995
- Dr. Dobb's Journal, 1996
- AW Innovations, 1996
- Amsterdam, 1996
- Byte, 1996
- Amazon, 1997
- Boston ACM, 1999
- Technology Review, 1999
- U.K. TUG, 1999
- salon.com, 1999
- Advogato, 2000
- AMS, 2001 (tylko dla zarejestrowanych użytkowników)
- Geek Celebs, 2001
- Oslo, 2002
- NPR, 2005
- InformIT, 2008
W języku niemieckim:
W języku czeskim:
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Strona domowa Donalda Knutha
- Obszerna biografia w języku angielskim
- Nagrania wideo Computer Musings i inne wykłady uniwersytetu Stanforda
- Pierwsza publikacja Knutha
- Praca doktorska
- Wykłady Knutha w formie audio i wideo
- Zdjęcia
- (en) John J O'Connor; Edmund F. Robertson Donald Knuth w MacTutor History of Mathematics archive
1966: Alan Perlis • 1967: Maurice V. Wilkes • 1968: Richard Hamming • 1969: Marvin Minsky • 1970: James H. Wilkinson • 1971: John McCarthy • 1972: Edsger Dijkstra • 1973: Charles W. Bachman • 1974: Donald E. Knuth • 1975: Allen Newell, Herbert Simon • 1976: Michael O. Rabin, Dana S. Scott • 1977: John Backus • 1978: Robert W. Floyd • 1979: Kenneth E. Iverson • 1980: C.A.R. Hoare • 1981: Edgar F. Codd • 1982: Stephen A. Cook • 1983: Ken Thompson, Dennis Ritchie • 1984: Niklaus Wirth • 1985: Richard M. Karp • 1986: John Hopcroft, Robert Tarjan • 1987: John Cocke • 1988: Ivan Sutherland • 1989: William Kahan • 1990: Fernando J. Corbató • 1991: Robin Milner • 1992: Butler W. Lampson • 1993: Juris Hartmanis, Richard E. Stearns • 1994: Edward Feigenbaum, Raj Reddy • 1995: Manuel Blum • 1996: Amir Pnueli • 1997: Douglas Engelbart • 1998: James Gray • 1999: Frederick P. Brooks, Jr. • 2000: Andrew Chi-Chih Yao • 2001: Ole-Johan Dahl, Kristen Nygaard • 2002: Ronald L. Rivest, Adi Shamir, Leonard M. Adleman • 2003: Alan Kay • 2004: Vinton G. Cerf, Robert E. Kahn • 2005: Peter Naur • 2006: Frances E. Allen • 2007: Edmund M. Clarke/E. Allen Emerson/Joseph Sifakis