Espadon
Z Wikipedii
Espadon, hispadon - rodzaj dużego miecza dwuręcznego piechoty, używany w XV wieku i I połowie XVI wieku, głównie w formacjach piechoty szwajcarskiej i niemieckich landsknechtów oraz przez eskortę dowódców i chorągwi. Jego przeznaczeniem była walka z formacjami pikinierów i halabardników, wobec których inne bronie nie były skuteczne.
Długość miecza sięgała 180 cm, w tym długość głowni do 150 cm. Miał on duży jelec, w formie dwóch stosunkowo długich ramion, zwykle nachylonych lekko w kierunku głowni, często zdobionych. Długa rękojeść pozwalała na w miarę sprawne operowanie oburącz ciężkim mieczem o sporej bezwładności, wykorzystujac zasadę dźwigni. Poniżej rękojeści i jelca znajdował się krótki tępy odcinek głowni (ricasso), pozwalający na trzymanie go jedną z rąk, często obciągnięty skórą. Odcinek ten od głowni właściwej oddzielały sporych rozmiarów wąsy, zapewniające dodatkową ochronę dla dłoni przed ciosami ześlizgujacymi się po głowni.
Miecze tego typu noszono bez pochwy na ramieniu lub przewieszone przez plecy. Głównym sposobem walki były ukośne cięcia znad głowy.
Zobacz też: miecz dwuręczny, flamberg
