Miecz dwuręczny
Z Wikipedii
Miecz dwuręczny (niem. Zweihander) - typ miecza charakteryzujący się dwuręcznym chwytem rękojeści. W Europie rozwinął się w pełni na przełomie średniowiecza i renesansu. Był bronią piechoty z powodzeniem używaną przeciwko pełnym zbrojom płytowym.
Od mieczy jedno– i półtoraręcznych, oprócz sposobu trzymania, różni się większymi rozmiarami i wagą (średnio około 3,5kg). Często, zwłaszcza w późniejszych modelach, rozbudowywany był jelec, a na głowni tworzono tzw. rikasso: dodatkowe miejsce chwytu umieszczone tuż przed jelcem – dawało ono możliwość walki na mniejszym dystansie, ale dłoń zostawała automatycznie o wiele bardziej narażona na rany. W dodatku, przy chwycie na rikassie, miecz tracił równocześnie w dużym stopniu atut siły ciosu, ale za to zyskiwał na szybkości.
Miecze dwuręczne często i chętnie były wykorzystywane jako reprezentacyjna broń gwardii pałacowych. Nawet wykonywano dla nich specjalne, bogato zdobione egzemplarze, które nierzadko charakteryzowała wielka waga. Być może to stały się osnową dla powstania istniejącego do niedawna w historii przekonania o niesamowitej masie mieczy bojowych.
Przykłady:
