Faramir

Z Wikipedii

Faramir – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Jest jednym z bohaterów powieści Władca pierścieni. Pojawia się w Dwóch wieżach i Powrocie króla, kolejnych częściach książki. Więcej informacji na jego temat zawierają też Dodatki do trzeciego tomu tejże powieści oraz tom XII Historii Śródziemia.

Nie należy mylić tej postaci z dwiema innymi – Faramirem, synem króla Gondoru Ondohera oraz Faramirem I, hobbitem, synem Peregrina Tuka.

• W angielskim oryginale – Faramir
• Przekład Marii Skibniewskiej – Faramir
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Faramir
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Faramir

Spis treści 1 Faramir – postać literacka 2 Faramir – postać filmowa 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Faramir – postać literacka

Faramir (ur. 2983 Trzeciej Ery – zm. 82 Czwartej Ery) – Dúnadan z Gondoru drugi syn namiestnika Gondoru Denethora II i Finduilas z rodu książąt Dol Amrothu, brat Boromira, jednego z członków Drużyny Pierścienia.

Wcześnie (w 2988 roku) zmarła ich matka i odtąd obaj bracia wychowywali się tylko pod opieką ojca. Faramir był człowiekiem szlachetnym, rozważnym, miłośnikiem wiedzy i muzyki, a także znawcą ludzkich umysłów. Z wyglądu był bardzo podobny do brata – wysoki, silny, o ciemnych włosach i szarych oczach. Zdecydowanie różnił się jednak od niego usposobieniem, bowiem był człowiekiem łagodnego obejścia. W odróżnieniu od swego brata nie cenił walki dla niej samej. Jak sam stwierdził: Wojna jest nieuchronna, skoro trzeba bronić życia (...); ale nie kocham lśniącego miecza za ostrość (...) strzały za jej chyżość ani żołnierza za wojenną sławę. Kocham tylko to, czego bronią miecze, strzały i żołnierze: kraj ludzi z Númenoru^[1]. Gondorczycy często przez to oceniali Faramira jako mniej odważnego od Boromira, lecz w rzeczywistości dorównywał mu męstwem. Bracia jednak kochali się szczerze od dzieciństwa (...). Później też nie powstała między nimi nigdy zazdrość ani rywalizacja o łaski ojcowskie i o pochwały ludzkie^[2]. Popadł jednak w niełaskę ojca ze względu na łagodny charakter i miłość do Gandalfa.

Przed Wojną o Pierścień Faramir piastował godność kapitana strażników Ithilien. Był bardzo dobrym dowódcą i dzielnym wojownikiem, kochanym przez żołnierzy.

U boku swego brata walczył w pierwszej bitwie o Osgiliath (20 czerwca 3018 roku)^[3]. W przeddzień tej batalii, Faramir miał sen, w którym głos daleki ale wyraźny^[4], nakazywał poszukiwanie Imladris, w celu rozwiązania zagadki Zguby Isildura. Sen ten powtarzał się kilkakrotnie, ale ostatecznie to Boromir wymógł na nim i na ojcu, że on sam wyruszy w tą podróż. Faramir pozostał więc w Gondorze.

Dnia 26 lutego 3019 roku^[5] dobiegł go odległy głos Wielkiego Rogu, w który dął Boromir, walcząc po raz ostatni z orkami pod Amon Hen. Trzy dni później, zobaczył w okolicy Osgiliath łódź niosącą ciało jego brata. Wkrótce potem (1 marca)^[6] Faramir wyruszył z Minas Tirith na wyprawę zwiadowczą do Ithilien.

Na czele oddziału strażników udało mu się rozbić kolumnę Haradrimów, sojuszników Saurona, maszerujących do Czarnej Bramy. Tego samego dnia, 7 marca, spotkał zdążającego do Mordoru Froda Bagginsa i Sama Gamgee (oraz Sméagola). Obu hobbitów zabrał ze sobą do tajnego schronu Henneth Annûn. Faramir dowiedział się (Sam bowiem wyjawił mu to przez przypadek w rozmowie), co niesie Frodo, oparł się jednak pokusie Pierścienia. Rozumiejąc wagę misji Froda zdecydował się złamać rozkaz namiestnika nakazujący mu wszystkich obcych prowadzić do Minas Tirith i wypuścił hobbitów (wraz z pojmanym przez strażników Sméagolem) spod swojej pieczy, zaopatrzywszy ich w żywność oraz podróżne laski, wykonane z drzewa lebethron, ulubionego materiału gondorskich cieśli.

W obliczu rozpoczęcia przez Saurona ataku, musiał wraz z ludźmi wycofać się do Minas Tirith. Na przedpolu stolicy zaatakowały go Nazgûle na skrzydlatych bestiach, lecz uratowany został przez Gandalfa Białego. Po powrocie do miasta stawił czoło gniewowi Denethora. W rozmowie z nim i Gandalfem, Faramir opowiedział o spotkaniu z Frodem. Jego ojciec (rozgoryczony po śmierci Boromira) bardzo gwałtownie zareagował na to, iż syn pozwolił odejść hobbitom, uważając że przez to Pierścień wpadnie w ręce Saurona. Następnego dnia został przez ojca wysłany do Osgiliath oraz innych wysuniętych placówek (muru Rammas Echor i Strażnic na Grobli, aby tam przyjąć pierwszy impet uderzenia wroga i opóźnić jego pochód pod mury Minas Tirith. Trzeciego dnia zażartych walk Faramir i jego żołnierze rozpoczęli odwrót przez pola Pelennoru, broniąc każdej piędzi ziemi. Wróg jednak miał dziesięciokrotną przewagę liczebną i jedynie wypad kawalerii księcia Imrahila umożliwił niedobitkom bezpieczne dotarcie do miasta. W potyczce pod murami miasta Faramir walcząc z wodzem Południowców został ugodzony strzałą i zapadł w głęboką gorączkę, której nic nie mogło uśmierzyć (Wszystko się tutaj razem sprzysięgło: utrudzenie, ból z powodu ojcowskiej niełaski, rana, a co najgorsze tchnienie Ciemnych Sił² zwane Czarnym Tchnieniem). Denethor poniewczasie przypomniał sobie o miłości do syna. Widząc go, jak się zdawało, bliskiego śmierci, namiestnik załamał się. Ogarnięty szaleństwem i rozpaczą (był bowiem przekonany o nieuchronnej klęsce), próbował go razem ze sobą spalić żywcem w grobowcu. Faramir został jednak uratowany dzięki Beregondowi, Pippinowi i Gandalfowi. Z Czarnego Tchnienia uzdrowił go Aragorn, którego też Faramir pierwszy pozdrowił jako króla Gondoru. Podczas rekonwalescencji w Domach Uzdrowień młody namiestnik (Denethor zdołał popełnić samobójstwo) spotkał i pokochał z wzajemnością księżniczkę Rohanu, Éowinę.

Po zwycięstwie nad Sauronem Faramir objął realnie godność namiestnika (w czasie gdy nie był w stanie jej pełnić, władzę w Minas Tirith sprawował Húrin Strażnik Kluczy). W praktyce jednak w ciągu krótkiego czasu (od 25 marca do 1 maja)^[7] przygotowywał stolicę do powrotu Aragorna, jako nowego króla, żeby w porządku przekazać powiernictwo prawemu władcy^[8].

Podczas koronacji Aragorna Faramir oddał władzę nad Gondorem nowemu królowi, zachował jednak urząd namiestnika oraz został mianowany księciem Ithilien i władcą Emyn Arnen. Godności te piastował do końca swego życia, przez 64 lata. W związku z tym zasiadał w Wielkiej Radzie Gondoru i strzegł wschodnich pograniczy królestwa. Uczestniczył w wojennych wyprawach króla Elessara. Początkowo wiele czasu poświęcał na przywrócenie do dawnego stanu prowincji Ithilien i zwalczaniu niedobitków wojsk Saurona.

Z Éowiną zaręczył się w Edoras, w sierpniu 3019 roku^[9], po uroczystym pogrzebie króla Théodena. Ślub miał miejsce również w stolicy Rohanu, w 3020 roku. Od tego czasu razem zamieszkali w Emyn Arnen. Z ich związku urodził się syn, Elboron^[10]. Brak jest bardziej szczegółowych informacji na temat dalszych losów Faramira. Przypuszczać można, iż utrzymywał kontakty z Samem Gamgee, Pippinem Tukiem i Meriadokiem Brandybuckiem. Jego wnukiem był Barahir, który napisał Opowiesć o Aragornie i Arwenie.

Imię Faramir jest formą mieszaną języków quenya i sindarin. Prawdopodobnie znaczy Klejnot wśród myśliwych. Inne możliwe tłumaczenie to Wystarczający klejnot, które mogłoby być wyrazem stosunków jakie łączyły Denethora z jego synami (imię faworyzowanego przez ojca Boromira oznacza Wierny klejnot lub Czerwony klejnot).

[edytuj] Faramir – postać filmowa

W ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson) w rolę Faramira wcielił się David Wenham. Pojawia się on w filmach Dwie wieże i Powrót króla. Kilka nowych scen z jego udziałem znajduje się w wersjach reżyserskich (rozszerzonych) obu filmów, wydanych na DVD. Losy filmowej postaci (zwłaszcza w Dwóch wieżach) różnią się od literackiego pierwowzoru, co wywołało dość nieprzychylne reakcje miłośników powieści.

W Dwóch wieżach Faramir pojawia się w scenie zasadzki na oddział Haradrimów. Jego ludzie znajdują Froda i Sama, których zabierają ze sobą do schronu Henneth Annûn. Tam Faramir „przesłuchuje” hobbitów i wyznaje im że Boromir był jego bratem. Następuje potem retrospektywna scena, w której widzimy obu braci w Osgiliath świętujących pokonanie orków. Pojawia się też ich ojciec Denethor, który nakłania Boromira do wyruszenia do Rivendell. Odrzuca przy tym propozycję Faramira, iż on wyruszy na tę wyprawę. W kolejnej scenie Faramir dowiaduje się od pojmanego Golluma, iż Frodo ma ze sobą Pierścień. Postanawia zabrać hobbitów do Minas Tirith, aby przynieść ojcu klejnot (właśnie ta zmiana w stosunku do powieści szczególnie wywołała niechęć miłośników książki). Wraz z „jeńcami” i swoimi żołnierzami dociera od Osgiliath. W tym czasie trwa walka Gondorczyków z orkami. Faramir właśnie zamierza wysłać Froda do stolicy, gdy Sam mówi mu iż Boromir już próbował zdobyć klejnot. W tym momencie pojawia się Nazgûl na skrzydlatej bestii. Omal nie udaje mu się przejąć Pierścienia, lecz Faramir rani jego bestię strzałą i Upiór musi uciekać. Pod wpływem tych wydarzeń pozwala hobbitom odejść i prowadzi ich do tajnego przejścia, dzięki któremu mogą się dostać na drugi brzeg Anduiny.

W Powrocie króla Faramira widzimy w scenach walki w Osgiliath z atakującymi orkami. Zmuszony zostaje on do odwrotu, podczas którego atakują jego oddział Nazgûle. Upiory odpędza jednak Gandalf. W Minas Tirith Faramir opowiada Czarodziejowi o spotkaniu z Frodem. Następnie spotyka się z ojcem, która ma do niego pretensje o to, iż pozwolił odejść hobbitom. Denethor, cały czas odnosząc się do niego ostro, wysyła syna z zadaniem odbicia Osgiliath. Faramir, wykonuje ten rozkaz, choć nie wierzy w możliwość jego wykonania. Na czele swoich ludzi rusza do samobójczej szarży na pozycje orków. Giną wszyscy żołnierze poza nim – rannego i nieprzytomnego własny koń dociąga do miasta. Denethor przekonany o tym, że Faramir umiera, postanawia spalić się z nim na stosie. Jedynie dzięki interwencji Gandalfa i Pippina, Faramir zostaje uratowany. Dochodząc do siebie w Domach Uzdrowień, poznaje i zapala miłością do Éowiny (sceny te są bardzo krótkie i w zasadzie sygnalizują wątek ich miłości, o wiele bardziej rozbudowany w powieści). Razem są obecni na koronacji Aragorna.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Cytat z Dwóch wież (księga 4, rozdział 5 Okno Zachodu) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
2. ↑ Cytat z Powrotu króla (Dodatek A, podrozdział 4 Gondor i spadkobiercy Anáriona) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
3. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 20 miesiąca Forlithe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu czerwcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Nárië.
4. ↑ Cytat z Drużyny pierścienia (księga 2, rodział 2 Narada u Elronda) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
5. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 26 miesiąca Solmath roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu lutemu, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Nénimë.
6. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 1 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu marcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë.
7. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u były to miesiące Rethe i Thrimidge roku 1419 (miesiąc pomiędzy nimi to Astron). Jedynie z grubsza odpowiada one naszemu marcowi, kwietniowi oraz majowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Nowa Rachuba) miesiące te zwały się odpowiednio: Súlimë, Víressë oraz Lótessë.
8. ↑ Cytat z Powrotu króla (księga 6, rozdział 5 Namiestnik i król) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
9. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to miesiąc Wedmath roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu sierpniowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym.
   Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery). Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Nowa Rachuba) miesiąc ten zwał się Urimë.
10. ↑ Wzmianka o synu Éowiny i Faramira pochodzi z tomu dwunastego Historii Śródziemia, The Peoples of Middle-earth.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• http://emyn-arnen.net/ - strona poświęcona Éowinie i Faramirowi