Franciszek Blachnicki

Z Wikipedii

Sługa Boży Franciszek Blachnicki (ur. 24 marca 1921 w Rybniku, zm. 27 lutego 1987 w Carlsbergu w Niemczech) – polski ksiądz katolicki, założyciel Ruchu Światło-Życie. Patron wspólnot życia konsekrowanego: żeńskiej – Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła i męskiej – Wspólnoty Chrystusa Sługi oraz stowarzyszenia kapłańskiego Unia Kapłanów Chrystusa Sługi.

[edytuj] Biografia

[edytuj] Młodość

Urodził się w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Müller. Ojciec był pielęgniarzem. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Orzeszu, a potem w Tarnowskich Górach, gdzie przeprowadziła się rodzina Blachnickich. Tam uczęszczał do Gimnazjum im. Staszica i w tym czasie aktywnie uczestniczył w harcerstwie. W 1938 r. zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości. Chciał pracować w dyplomacji i dlatego we wrześniu rozpoczął służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach.

[edytuj] Okres II wojny światowej

W kampanii wrześniowej 1939 roku uczestniczył aż do kapitulacji; dostał się do niewoli, z której zbiegł. Po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął działalność konspiracyjną jako komendant oddziału w tym mieście. 27 kwietnia 1940 r. ujęty przez gestapo w Zawichoście i aresztowany, został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Przebywał tam, z nr 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 r. przewieziony do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. 30 marca 1942 r. zapadł wyrok skazujący go na karę śmierci przez zgilotynowanie za działalność konspiracyjną przeciw Trzeciej Rzeszy. Oczekując w katowickim więzieniu na wykonanie wyroku Blachnicki 17 czerwca przeżył swoje nawrócenie. Wydarzenie to potem wspominał jako najważniejsze w swoim życiu.

14 sierpnia 1942, po prawie 5 miesiącach, które spędził w celi śmierci, został ułaskawiony i karę śmierci zamieniono mu na 10 lat ciężkiego więzienia po zakończeniu wojny. Do czasu zakończenia wojny miał przebywać w obozach pracy. Przez następne lata, aż do 17 kwietnia 1945 roku, kiedy został uwolniony przez armię amerykańską przebywał w hitlerowskich obozach i więzieniach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld (KL Flössenburg).

[edytuj] Kapłaństwo

Po zakończeniu II wojny światowej, 20 lipca 1945 wrócił do Tarnowskich Gór i 6 sierpnia wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i 25 czerwca 1950 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w parafiach w Tychach, a następnie w Łaziskach Górnych, Rydułtowach, Cieszynie i Bieruniu Starym. Po raz pierwszy w roku 1954 odbyły się rekolekcje Oazy Dzieci Bożych, była to metoda rekolekcji zamkniętych.

W latach 1954-1956, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. W październiku 1956 r. uczestniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji, a potem działał w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach oraz w redakcji tygodnika "Gość Niedzielny".

W roku 1957 zorganizował i prowadził społeczną inicjatywę przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości. W abstynencką działalność Krucjaty Wstrzemięźliwości zaangażowanych było blisko tysiąc kapłanów katolickich i ponad 100 tysięcy świeckich. Ówczesne władze nie chciały tolerować tego typu działalności i 29 sierpnia 1960 roku centrum w Katowicach zostało zlikwidowane. W odpowiedzi ks. Blachnicki napisał Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości rozesłany do centralnych władz państwowych i kościelnych oraz mediów. W memoriale krytykował prześladowanie Kościoła katolickiego w Polsce i sugerował, że likwidując Krucjatę państwo występuje przeciwko narodowi. W marcu 1961 roku ks. Blachnicki został aresztowany pod zarzutem wydawania nielegalnych druków i "rozpowszechniania fałszywych wiadomości o rzekomym prześladowaniu Kościoła w Polsce" i spędził w areszcie w Katowicach ponad 4 miesiące (w tym samym, w którym podczas okupacji przeżył swoje nawrócenie). Został skazany na 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata.

W październiku 1961 roku ks. Blachnicki rozpoczął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W latach 1964-72 kontynuował na KUL-u pracę dydaktyczno-naukową publikując ok. 100 prac naukowych i popularnych. Z uczelni odszedł po niezatwierdzeniu przez władze jego rozprawy habilitacyjnej. Należał też do organizatorów Instytutu Teologii Pastoralnej. Lata 1964-1980 stały się dla ks. Blachnickiego okresem ożywionej działalności w ramach odnowy po II Soborze Watykańskim. W roku 1967 ks. Franciszek Blachnicki został Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej i w tym czasie stworzył własną koncepcję służby liturgicznej.
Od roku 1963 zaczął działać tzw. ruch oazowy, z którego z czasem rozwinął się Ruch Światło-Życie. Była to metoda 15-dniowych rekolekcji dla różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin.

[edytuj] Stan wojenny i emigracja

Ogłoszenie stanu wojennego w Polsce zastało ks. Franciszka Blachnickiego w Rzymie. Nie mógł wrócić do Polski, gdyż był poszukiwany listem gończym, a śledztwo z tego okresu formalnie zakończono dopiero w roku 1992. Od 1982 roku zamieszkał w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN. Powstało Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie, w którym działał. W czerwcu 1982 r. założył Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów – dla narodów Europy Wschodniej walczących o wyzwolenie z totalitaryzmu.

Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 r. 9 grudnia 1995 rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, 1 kwietnia 2000 r. jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w kościele pw. Dobrego Pasterza w jego dolnej kaplicy.

[edytuj] Śledztwo w sprawie śmierci

Wyniki śledztwa prowadzonego przez IPN w latach 2001-2005 pokazały, że ks. Blachnicki był inwigilowany przez SB za pośrednictwem jego najbliższych współpracowników (małżeństwo tajnych współpracowników wywiadu PRL Gontarczyków)^[1] i że zmarł na skutek otrucia. W tej sprawie katowicki oddział IPN wszczął dochodzenie w 2005 r. (sygnatura akt S 23/05/Zk).

[edytuj] Inicjatywy

• Krucjata Wyzwolenia Człowieka – ruch trzeźwościowy
• Plan Wielkiej Ewangelizacji Ad Christum Redemptorem (1979)
• Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna (1980-1981)

Pośmiertnie został odznaczony 17 lutego 1994 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, a 5 maja 1995 roku Krzyżem Oświęcimskim.

[edytuj] Bibliografia

• Franciszek Blachnicki, Wyroki Bożej Opatrzności. Listy z czasu wojny, Wydawnictwo Światło-Życie, Kraków 2003, ISBN 83-89238-20-9
• ks. Franciszek Blachnicki, Rekolekcje Więzienne. Wydawnictwo Światło-Życie, Krościenko 2001, ISBN 83-915375-2-8
• ks. Adam Wodarczyk, Prorok żywego Kościoła, Emmanuel, Katowice 2008, ISBN 978-83-86704-31-6

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona o ks. Franciszku Blachnickim
• Życiorys
• Bibliografia nt. Franciszka Blachnickiego
• Teksty ks. Franciszka Blachnickiego
• Polskie Radio - artykuł o śmierci ks. Blachnickiego

Przypisy

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów
Franciszka Blachnickiego