Główczyce (województwo pomorskie)

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy miejscowości w województwie pomorskim. Zobacz też: inne miejscowości o tej nazwie.

Współrzędne: 54°37'09" N 17°22'14" E

Główczyce

Herb Główczyc

Zofia Pająk

54° 37' 09'' N
17° 22' 14'' E

Liczba
mieszkańców
• liczba ludności

1950

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

76–220

Tablice rejestracyjne

GSL

Położenie na mapie Polski

Główczyce

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Strona internetowa wsi

Główczyce (kaszb. Główczëce, niem. Glowitz) – duża wieś kaszubska, o charakterze małomiasteczkowym w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce, przy trasie komunikacyjnej ze Słupska do Łeby (droga wojewódzka nr 213), nad Pustynką, mającą ujście w jeziorze Łebsko. Wieś jest siedzibą sołectwa, które obejmuje również miejscowości Święcino i Klęcinko.

Miejscowość jest siedzibą gminy Główczyce.

W tej miejscowości urodził się poseł V kadencji Sejmu RP, Jan Bednarek (ur. 1955) z Samoobrony RP.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.

[edytuj] Historia

Prefiks w nazwie Główczyc wskazuje na pochodzenie nazwy od imienia własnego Główka (Glove). Główczyce wzmiankowane były już w XIII wieku, dobra główczyckie od II połowy XV wieku do końca 1945 roku znajdowały się w rękach rodu von Puttkamer. Jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku Główczyce były zdominowane przez żywioł kaszubski. Postępująca i intensywnie propagowana przez administrację pruską germanizacja tutejszych Kaszubów doprowadziła do zupełnego wynarodowienia i utraty odrębnej tożsamości (zniesienie kaszubskiego jako języka wykładowego w tutejszej szkole w 1842). Ostatnie kazanie po kaszubsku odbyło się tu w roku 1886. Do 1945 Główczyce znajdowały się na trasie linii kolejowej Słupsk-Dargoleza (zdemontowannej przez Armię Czerwoną).

[edytuj] Zabytki

Pałac, zbudowany w połowie XIX wieku w stylu neogotyckim, z zachowaną oryginalną XIX-wieczną stolarką drzwiową i wyposażeniem gabinetu z herbami Puttkamerów.
Kościół neogotycki z 1891 roku, z zachowanym XIX-wiecznym ołtarzem, amboną, organami, ławkami, konfesjonałem i siedziskami dawniejszej okolicznej szlachty oraz witraże przedstawiające sceny religijne i herby dawnych szlacheckich rodów: von Krockow, von Puttkamer, von Querzen, von Zieres, von Wilkau, von Privitz zu Gettron.