Hanriot H.19
Z Wikipedii
| Hanriot H.19 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Francja |
| Producent | Compagnie des Avions Hanriot |
| Typ | Samolot szkolno-treningowy |
| Konstrukcja | dwupłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – stałe |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | 1922 |
| Lata produkcji | 1922 (Francja) 1925 – 1926 (Polska) |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 silnik rzędowy Hispano-Suizo |
| Moc | 180 KM (132 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 9,19 m |
| Długość | 7,20 m |
| Wysokość | 3,10 m |
| Masa | |
| Własna | 660 kg |
| Startowa | 950 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 170 km/h |
| Prędkość przelotowa | 150 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 5,5 m/s |
| Pułap | 5400 m |
| Zasięg | 550 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Francja, Polska | |
Hanriot H.19 – francuski samolot szkolno-treningowy z okresu międzywojennego
[edytuj] Historia
W 1922 roku inż. Réné Hanriot skonstruował i zbudował we własnej firmie Compagnie des Avions Hanriot prototyp samolotu, który został oznaczony jako HD.19. W 1923 roku opracował dwumiejscową wersję szkolno-treningową tego samolotu, którą oznaczono jako HD-19ET2 oraz uruchomił produkcję niedużej serii tych samolotów.
Samoloty te przeznaczone do szkolenia pilotów zdobyły uznanie wśród nich, dlatego też w 1924 roku przedstawiciele polskiego lotnictwa wojskowego zakupili licencję na produkcję tego samolotu w Polsce.
Produkcje licencyjną tego samolotu powierzono Wielkopolskiej Fabryce Samolotów „Samolot” w Poznaniu. Produkcję tego samolotu rozpoczęto w 1925 roku i otrzymał oznaczenie Hanriot H.19. Samolot ten nieznacznie zmodyfikowano w stosunku do pierwowzoru, przez zmianę umieszczenia chłodnicy silnika, którą przeniesiono znad silnika pod kadłub na wysokość pierwszej goleni.
Łącznie w Polsce zbudowano w dwóch seriach w 1925 i 1926 roku 55 samolotów Hanriot H.19.
[edytuj] Użycie w lotnictwie polskim
Samolot Hanriot H.19 został wprowadzony na wyposażenie wojskowych szkół lotniczych i eskadr szkolnych pułków lotniczych. Był tam stosowany do szkolenia pilotów jako maszyna przejściowa między typowymi samolotami szkolnymi a samolotami bojowymi. Znajdował się on na wyposażeniu lotnictwa wojskowego w latach 1925 – 1932.
Po wycofaniu ich z lotnictwa wojskowego samoloty Hanriot H.19 zostały skierowane do Ośrodków Lotniczego Przysposobienia Wojskowego, gdzie szkolono na nich pilotów jeszcze kilka lat.
[edytuj] Opis konstrukcji
Samoloty Hanriot H.19 był dwumiejscowym samolotem szkolno-treningowym, dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Podwozie klasyczne – stałe.
Kadłub miał konstrukcję kratownicową drewnianą, kryty był płótnem, z przodu znajdował się silnik rzędowy, chłodzony cieczą, napędzający dwułopatowe śmigło. W obrębie silnika kadłub pokryty był blachą aluminiową. Za silnikiem w kadłubie umieszczono dwie odkryte kabiny, pierwsza – instruktora, druga – ucznia, które nie były od siebie oddzielone. Kabina była wyposażona w dwuster i jeden komplet przyrządów pokładowych. Na końcu kadłuba zamontowano klasyczne usterzenie pionowe i poziome z podziałem na stateczniki i stery.
Płaty o konstrukcji drewnianej, dwudźwigarowe, kryte płótnem o kształcie prostokątnym.
Podwozie klasyczne, dwugoleniowe składało się z profilowanych rur stalowych.
