Henry Pelham

Z Wikipedii

Spencer Compton, 1. hrabia Wilmington ur. ok. 1673 w Laugton zm. 6 marca 1754 w Londynie
Premier Wielkiej Brytanii
Okres urzędowania	od 14 lutego 1743 do 6 marca 1754
Przynależność polityczna	Wigowie
Poprzednik	Spencer Compton, 1. hrabia Wilmington
Następca	Thomas Pelham-Holles, 1. książę Newcastle

Henry Pelham (ur. 25 września 1694 w Laughton, Sussex, zm. 6 marca 1754 w Londynie) – polityk angielski z partii Wigów, premier Wielkiej Brytanii w latach 1743-1754.

Kształcony w Westminster i Hart Hall w Oxfordzie, gdzie dziś działa założone na jego cześć Sir Henry Pelham Gentlemen's Sporting Society. Pelham służył jako ochotnik w pułku Dormer's regiment i brał udział w bitwie pod Preston. następnie spędził dwa lata na kontynencie, a w 1717 został wybrany do parlamentu z okregu Seaford w hrabstwie Sussex, który to okręg reprezentował w parlamencie do 1722 roku.

Dzięki poparciu Roberta Walpole'a, Pelham został w 1721 Lordem Skarbu (Lord of the Treasury), a w 1724 sekretarzem stanu d/s wojny (Secretary at War). Od 1730 był płacmistrzem armii (Paymaster of the Forces). Obaj Pelham i Walpole byli współzałożycielami słynnego przytułku Foundling Hospital otwartego w 1739 roku.

Henry Pelham sprawował urząd premiera Wielkiej Brytanii w okresie od 14 lutego 1743 aż do swojej śmierci. Po nim stanowisko to przejął jego brat Thomas Pelham-Holles, 1. książę Newcastle. W listopadzie 1744 roku, przeciwnik polityczny braci Pelham, John Carteret stracił swe stanowisko sekretarza stanu, gdy król zorientował się, że jego obietnice są bez pokrycia. Carteret wykorzystywał przez dwa lata słabość Króla Jerzego II do wojaczki i pomagania żywiołowi niemieckiemu, a zwłaszcza cesarzowej Marii Teresie. Od dymisji Cartereta Pelham był jedynym panem politycznej sytuacji, lecz odziedziczył też po nim problem, jakim była rozpoczęta w 1741 roku wojna o sukcesję austriacką. Pelham, osobiście zwolennik pokoju, prowadził działania wojenne bez przekonania i bez większych sukcesów.

Jako zwolennik i uczeń polityczny Roberta Walpole'a, naśladował jako premier jego politykę zdobywania poparcia w parlamencie za pomocą rozdawania urzędów i pieniędzy. Jedną z ostatnich ustaw wydanych z jego inicjatywy był tzw. Marriage Act (1753), określający minimalny wiek wymagany do tego by małżeństwo było legalne.

[edytuj] Źródła

• Jeremy Black, Walpole in Power. Stroud: Sutton Publishing 2001.
• Basil Williams, The Whig Supremacy 1714-1760, Oxford Clarendon Press 1939.
• Piotr Napierała, Sir Robert Walpole (1676-1745) – twórca brytyjskiej potęgi, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2008.
• en. wiki