Historia symboli używanych w teorii liczb
Z Wikipedii
| Ten artykuł jest częścią serii Historia oznaczeń matematycznych  |
|
+ i - Według działów |
| Edytuj ten szablon |
Symbole używane w teorii liczb
Richard Dedekind wprowadza oznaczenie R, zapisywane gotycką czcionką w Stetigkeit und irrationale Zahlen (1872). Używał on też oznaczeń K dla liczb całkowitych i J dla liczb złożonych.
W 1895 w Formulaire de mathématiques Giuseppe Peano wprowadza oznaczenia gotyckie N dla liczb całkowitych dodatnich, n dla całkowitych, n0 dla całkowitych liczb dodatnich z zerem, R dla dodatnich liczb wymiernych, r dla wszystkich wymiernych, Q dodatnich rzeczywistych, q dla wszystkich rzeczywistych oraz Q0 dla dodatnich rzeczywistych z zerem.
Inne oznaczenia pojawiają się u Helmuta Hasse w Höhere Algebra – Γ oznacza liczb całkowite a Ρ wymierne.
Usystematyzowanie sposobu oznaczania klas liczb zawdzięczamy grupie Bourbaki – w sygnowanej tym nazwiskiem książce Algébre w rozdziale I wprowadzone zostają używane do dziś oznaczenia liczb wymiernych i rzeczywistych (od niemieckich słówek Quotient i Zahlen)
Julio González Cabillón:
- Nadszedł najwyższy czas by usystematyzować te oznaczenia raz na zawsze, i rzeczywiście zaproponowane przez nas oznaczenia spotkały się z ogólną aprobatą.
Symbol przystawania 
został zaproponowany przez Carla Friedrich Gaussa w Disquisitiones arithmeticae (1801). Cytat z pierwszego tomu książki:
- Numerorum congruentiam hoc signo, ≡, in posterum denotabimus, modulum ubi opus erit in clausulis adiungentes, -16 ≡ 9 (mod. 5), -7 ≡ 15 (mod. 11).
Symbol ten pojawia się wcześniej w prywatnej korespondencji Gaussa.
