Horatio Walpole, 1. baron Walpole of Wolterton

Z Wikipedii

Horatio Walpole, 1. baron Walpole of Wolterton (ur. 8 grudnia 1678, zm. 5 grudnia 1757), brytyjski dyplomata. Jego ojcem był Robert Walpole z Houghton (w hrabstwie Norfolk), starszym bratem premier Sir Robert Walpole (zm. 1745), a synem dyplomata Robert Walpole (1736-1810).

Ród Walpole posiadała dobra w Norfolk od XII wieku. Nazwisko swe wzięła od wioski Walpole. Jednym z wczesnych przedstawicieli rodziny był Ralph de Walpole, biskup Norwich od roku 1288 do 1299, i biskup Ely od 1299 do śmierci 20 III 1302. Do rodu należeli też trzej bracia; Edward (1560–1637), Richard (1564–1607) i Michael (1570–1624), wszyscy byli jezuitami. Innym jezuitą był Henry Walpole (1558–1595), który napisał An Epitaph of the life and death of the most famous clerk and virtuous priest Edmund Campion. Został aresztowany i torturowany do śmierci 17 IV 1595.

[edytuj] 1678-1721

Horatio Walpole, 1. baron Walpole of Wolterton urodził się w rodowej posiadłości Houghton i był kształcony w Eton College, a potem w Cambridge, Horatio Walpole wszedł do parlamentu w roku 1702, pozostał posłem przez 45 lat. W 1706 roku gen. James Stanhope zatrudniał go jako swego sekreatrza podczas kampanii wojennej w Hiszpanii. W latach 1709-10 był sekretarzem ambasady brytyjskiej w Hadze. W roku 1715, gdy jego brat Sir Robert Walpole,został pierwszym lordem skarbu (first lord of the treasury), Horatio został sekretarzem skarbu (secretary to the treasury), a w 1716, został wysłany z misja dyplomatyczną do Hagi. Opuścił urzędy w 1717, ale wkrótce został sekretarzem Lorda namiestnika Irlandii (lord-lieutenant of Ireland) w roku 1720, a później znowu sekretarzem skarbu w roku 1721.

[edytuj] 1721-1729

W roku 1722 znów został wysłany do Hagi. W roku 1723 udał się do Paryża, gdzie w 1724 roku został tam oficjalnym przedstawicielem (envoy extraordinary and minister plenipotentiary). Ówczesny francuski pierwszy minister André Hercule de Fleury polubił go. Horatio pomagał bratu podtrzymać dobre stosunki z Francją. Reprezentował Wielką Brytanię na kongresie w Soissons pomógł zawrzeć traktat Sewilski (1729).

[edytuj] 1730-1756

Opuścił Paryż w roku 1730, a w 1734 pojechał znów jako oficjalny reprezentant brytyjski do Hagi, gdzie pozostał do 1740, usiłując wszelkimi środkami utrzymać pokój w Europie. Mimo to był zaangażowany w sprawy Londynu, np. był w roku 1739, przewodniczącym Londyńskiego Domu dla podrzutków Foundling Hospital.

Gdy odwołany został Robert Walpole w 1742, Horatio bronił jego polityki w Izbie Gmin i w napisanym pamflecie: The Interest of Great Britain steadily pursued. Później wydał jeszcze "Apologię" Apology, dotyczącą jego własnych działań dyplomatycznych z okresu od 1715 do 1739 roku, a także "Odpowiedź"Answer na listy historiograficzne letters on the study of history, które napisał Henry St John, 1. wicehrabia Bolingbroke (pierwsze wydanie w 1763).

W roku 1756 został mu nadany tytuł baron Walpole, of Wolterton. Wolterton było jego siedzibą w Norfolk. Zmarł 5 lutego 1757.

Jego starszy syn Horatio, 2. baron (1723–1809), został earlem Orfordu w 1806, a inny syn George Walpole (1758–1835) został generałem-majorem i w roku 1806 podsekretarzem spraw zagranicznych.