Hughes H-4 Hercules
Z Wikipedii
Hughes H-4 Spruce Goose – amerykańska łódź latająca zaprojektowana jako samolot transportowy, jedyny zbudowany egzemplarz został oblatany w 1947; największy samolot, jaki kiedykolwiek powstał.
Spis treści |
[edytuj] Historia powstania
Duże straty zadawane przez niemieckie U-booty i lotnictwo konwojom ze Stanów Zjednoczonych zmierzającym przez Atlantyk do portów Wielkiej Brytanii zmusiły Departament Wojny USA do poszukiwania alternatywnych sposobów dalekodystansowego transportu sprzętu wojskowego czy żołnierzy. Koncepcja Henry'ego Kaisera, przemysłowca odpowiedzialnego m.in. za masową produkcję na potrzeby wojenne frachtowców typu Liberty, i Howarda Hughesa, projektanta lotniczego, właściciela firmy Hughes Aircraft, zakładała budowę olbrzymiej łodzi latającej zdolnej do przewozu 750 w pełni uzbrojonych żołnierzy lub dwóch czołgów typu M4 Sherman. W związku z wojennym deficytem metali zaprojektowany samolot miał być wykonany w większości z drewna, jego krytycy nazwali go Spruce Goose (Świerkowa Gęś, choć wykorzystano głównie drewno brzozowe) lub Flying Lumberyard (Latający Tartak). Pomysłodawcy otrzymali rządowy kontrakt na budowę trzech prototypów.
Prace konstrukcyjne przeciągały się do tego stopnia, że nie zdążono zbudować ani jednego z nich przed końcem II wojny światowej. W 1947 Hughes został wezwany w celu złożenia wyjaśnień przed komisją senacką dotyczących wykorzystania rządowych funduszy m.in. na realizację tego projektu. Konstruktor, niewzruszony sceptycyzmem czy wręcz wrogością komisji, ostentacyjnie przystąpił do dalszych prób konstrukcji. 2 listopada 1947 pilotowana przez niego łódź latająca wzniosła się na wysokość 20 m i z prędkością 130 km/h pokonała dystans 1,6 km. Oblot nie przekonał jednak oponentów. Uważali, że lot tak gigantycznej maszyny był możliwy jedynie dzięki wystąpieniu efektu przypowierzchniowego – zachodzącego podczas lotu nad wodą na niskiej wysokości, i moc silników nie będzie wystarczająca do prawdziwych lotów.
Prawdopodobnie już wcześniej konstruktor zdawał sobie sprawę z faktu, że po zakończeniu wojny taki samolot jest zbędny, nieekonomiczny, i ze swoją drewnianą konstrukcją przestarzały. Kongres zdecydował o przerwaniu programu. Świerkowa Gęś już nigdy nie wystartowała, chociaż była utrzymywana w stanie zdolnym do lotu aż do śmierci Hughesa w 1976. W 1977 marynarka wojenna USA rozważała wykorzystanie samolotu w czasie prac nad ekranoplanami, ostatecznie jednak zrezygnowano z tego pomysłu.
W 1980 łódź została nabyta przez California Aero Club, który eksponował ją w Long Beach (Kalifornia). W 1988 przeszła na własność The Walt Disney Company; od 1993 znajduje się w muzeum lotnictwa w McMinnville (Oregon), gdzie stała się jedną z głównych atrakcji.
Mimo iż projekt upadł, jednak H-4 można uznać w pewnym sensie za protoplastę współczesnych ciężkich samolotów transportowych w rodzaju Lockheeda C-5 Galaxy, Antonowa An-124 czy Antonowa An-225.
[edytuj] Opis konstrukcji:
Hughes H-4 Hercules jest łodzią latającą zaprojektowaną do przewozu ludzi i towarów na duże odległości. Jednokadłubowa konstrukcja, z wolnonośnymi skrzydłami, stałymi pływakami i pojedynczym statecznikiem pionowym. Wnętrze kadłuba podzielone na dwie części – pierwszą stanowiły pomieszczenia załogi, drugi to duży pokład transportowy. Poniżej zbiorniki paliwa. Konstrukcja drewniana – głównie laminowane drewno brzozowe.
Parametry techniczne:
- wymiary:
- projektowane osiągi:
- prędkość przelotowa: 320 km/h
- zasięg maksymalny: 4 800 km
- czas lotu: 21 h
- pułap: 6 370 m
- załoga:
- 18 osób.
[edytuj] Film
Historia Howarda Hughesa oraz budowy samolotu została zaprezentowana w filmie Aviator (2004) w reżyserii Martina Scorsese
