Ildo Maneiro
Z Wikipedii
| Ildo Maneiro | ||
| Imię i nazwisko | Ildo Enrique Maneiro Ghezzi | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1947 ?, Urugwaj |
|
| Pozycja | napastnik, rozgrywający | |
| Wzrost | 176 cm | |
| Waga | 73 kg | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| ?-1973 1973-1976 1976-1979 |
 Nacional Montevideo Olympique Lyon Peñarol Montevideo |
|
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1970-1979 | Urugwaj | 33 (3) |
| Kariera trenerska | ||
| Lata | Klub/Reprezentacja | |
| ?-? 1990-1991 ?-? 2004-2006 2006-2007 |
Danubio Montevideo Real Saragossa Herediano Heredia Bella Vista Montevideo Progreso Montevideo |
|
Ildo Enrique Maneiro Ghezzi (4 sierpnia 1947) - piłkarz urugwajski, napastnik, rozgrywający. Później trener. Wzrost 176 cm, waga 73 kg.
Spis treści |
[edytuj] Kariera piłkarska
[edytuj] Reprezentacja
Jako piłkarz klubu Nacional Montevideo wziął udział wraz z reprezentacją Urugwaju w finałach mistrzostw świata w 1970 roku, gdzie Urugwaj zdobył miano czwartej drużyny świata. Zagrał we wszystkich sześciu meczach - z Izraelem (zdobył bramkę), Włochami, Szwecją, ZSRR, Brazylią i Niemcami.
Będąc graczem klubu Peñarol Montevideo wziął udział w turnieju Copa América 1979, gdzie Urugwaj odpadł już fazie grupowej. Maneiro zagrał tylko w dwóch meczach z Ekwadorem - w rewanżowym meczu w Montevideo otrzymał czerwoną kartkę.
Od 31 marca 1970 do 16 września 1979 rozegrał w reprezentacji Urugwaju 33 mecze i zdobył 3 bramki[1].
[edytuj] Kariera klubowa
Wraz z Nacionalem dotarł do finału Copa Libertadores 1969 i Copa Libertadores 1971, gdzie w obu przypadkach przyszło zmierzyć się z argentyńskim klubem Estudiantes La Plata. Za pierwszym razem Nacional przegrał, jednak w 1971 zwyciężył i zdobył Puchar Wyzwolicieli, a następnie w tym samym roku zdobył Puchar Interkontynentalny. Maneiro wziął jeszcze udział w nieudanych dla Nacionalu turniejach Copa Libertadores 1972 i Copa Libertadores 1973, po czym wyjechał na trzy lata do Francji, gdzie grał w Olympique Lyon. Grając w Olympique dotarł w 1976 do finału Pucharu Francji.
Po powrocie do kraju grał w Peñarolu, z którym dotarł do półfinału Copa Libertadores 1979.
Łącznie w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli grając w latach 1968-1979 klubach Nacional i Peñarol Maneiro rozegrał 67 meczów i zdobył 6 bramek[2]
Według encyklopedii FUJI był zawodnikiem inteligentnym i pomysłowym.
[edytuj] Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem - pracowal m.in. w Hiszpanii, w klubie Real Saragossa. W Urugwaju trenował klub Danubio Montevideo, z którym zdobył tytuł mistrza Urugwaju w 1988[3]. Pracował również w Kostaryce, gdzie był trenerem klubu Herediano Herrera[4]
W 2004 został trenerem klubu Bella Vista Montevideo[5], który trenował do końca sezonu 2005/06[6]. W sezonie 2006/07 prowadził walczący o utrzymanie się w pierwszej lidze urugwajskiej klub Progreso Montevideo[7]
Przypisy
- ↑ http://www.rsssf.com/miscellaneous/uru-recintlp.html
- ↑ http://www.rsssf.com/players/players-in-copalib.html
- ↑ http://www.danubio.org.uy/1988.htm
- ↑ http://www.aldia.cr/ad_ee/2003/diciembre/29/ovacion7.html
- ↑ http://www.terra.com/deportes/articulo/html/fox130386.htm
- ↑ http://www.footballsquads.co.uk/uruguay/2005-2006/clausura/bellavis.htm
- ↑ http://www.rsssf.com/tablesu/uru07.html
[edytuj] Źródło
- Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 112
[edytuj] Linki zewnętrzne
- RSSSF - reprezentacja Urugwaju w finałach mistrzostw świata
- RSSSF - Urugwaj w eliminacjach do finałów mistrzostw świata
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1960-1969
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1970-1979
1 Mazurkiewicz • 2 Ancheta • 3 Matosas • 4 Ubiñas • 5 Montero Castillo • 6 Mújica • 7 Cubilla • 8 Rocha • 9 Espárrago • 10 Maneiro • 11 Morales • 12 Santos • 13 Sandoval • 14 Cámera • 15 Fontes • 16 Caetano • 17 Bareño • 18 Gómez • 19 Zubía • 20 Cortés • 21 Losada • 22 Corbo • trener: Hohberg
