Estudiantes La Plata

Z Wikipedii

Estudiantes
Pełna nazwa	Club Estudiantes de La Plata
Przydomek	Los Pincharratas (zabójcy szczurów), El león (lew), Orgullo de la ciudad (duma miasta)
Data założenia	4 sierpnia 1905
Stadion	Estadio Jorge Luis Hirschi, La Plata
Liczba miejsc	23 000
Prezes	Eduardo Abadie
Trener	Diego Simeone
Liga	Primera división argentina
Clausura 2006/07	3 miejsce
Debiut w I lidze	1912
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe

Club Estudiantes de La Plata - argentyński klub piłkarski z siedzibą w mieście La Plata, stolicy prowincji Buenos Aires.

Spis treści 1 Osiągnięcia 2 Historia 2.1 Czasy futbolu amatorskiego 2.2 Wprowadzenie ligi zawodowej 2.3 Złota era 2.4 Wzloty i upadki 2.5 Trzecie tysiąclecie 2.6 Piłkarze w historii klubu 3 Aktualny skład 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Osiągnięcia

• Mistrz Argentyny (5): 1913 (FAF), 1967 Metropolitano, 1982 Metropolitano, 1983 Nacional, 2006/07 Apertura
• Wicemistrz Argentyny (6): 1914 (FAF), 1919 (AAF), 1930, 1967 Nacional, 1968 Metropolitano, 1975 Nacional

Uwaga: W latach 1912-1914 mistrzostwa Argentyny organizowały dwie konkurencyjne federacje piłkarskie - Asociación Argentina de Football (w skrócie AAF) i Federación Argentina de Football (w skrócie FAF). Podobna sytuacja zaistniała w latach 1919-1926, kiedy to mistrzostwa organizowała uznawana przez FIFA federacja Asociación Argentina de Football oraz konkurencyjna do niej federacja Asociación Amateurs de Football (w skrócie AAm). W latach 1967-1985 mistrzostwa Argentyny były rozgrywane dwa razy do roku w formule Metropolitano i Nacional, a od sezonu 1991/92 są rozgrywane dwa razy do roku w formule Apertura (otwierające: sierpień - grudzień) i Clausura (zamykające: luty - lipiec).

• Copa Libertadores (3): 1968, 1969, 1970
• Puchar Interkontynentalny: 1968

[edytuj] Historia

[edytuj] Czasy futbolu amatorskiego

Estudiantes założony został 4 sierpnia 1905 r. przez grupę studentów z La Plata, po tym jak nie dostali się do miejscowego klubu Gimnasia y Esgrima (przy czym Gimnasia bardziej preferowała sporty halowe niż piłkę nożną).

Na swoim stadionie zawodnicy klubu zagrali po raz pierwszy 25 grudnia 1907 r. Do pierwszej ligi pierwszy raz klub awansował w roku 1911. Debiutujący w sezonie 1912 Estudiantes wraz z klubami Gimnasia y Esgrima (ale z Buenos Aires) i Porteño stał się przyczyną podziału w futbolu argentyńskim. Kluby te po 8 kolejkach wycofały się z federacji Asociación Argentina de Football i założyły w czerwcu własną federację Federación Argentina de Football która jeszcze w tym samym sezonie zorganizowała mistrzostwa Argentyny (do konkurencyjnej ligi dołączyło jeszcze 5 innych klubów). W swoim pierwszym, "buntowniczym sezonie", Estudiantes w mistrzostwach Argentyny w ramach nowej federacji FAF zajął trzecie miejsce. W następnym sezonie, czyli w roku 1913, Estudiantes zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Argentyny. W 1914 roku było wicemistrzostwo Argentyny, a w kolejnym sezonie już po połączeniu się obu konkurencyjnych lig - 6 miejsce w lidze. W roku 1924 Estudiantes przeszedł do ligi organizowanej przez konkurencyjną federację Asociación Amateurs de Football, jednak nie przyniosło to spodziewanych sukcesów. Gdy w roku 1927 obie ligi połączyły się, w ogromnej, bo liczącej 34 kluby lidze, Estudiantes zajął 11 miejsce.

[edytuj] Wprowadzenie ligi zawodowej

Najsilniejsze kluby argentyńskie (a wśród nich Estudiantes) 17 maja 1931 roku wystąpiły z ligi organizowanej przez Asociación Amateurs Argentina de Football i założyły federację Liga Argentina de Football, która zorganizowała pierwszą w historii Argentyny piłkarską ligę zawodową. Pierwszy w historii klubu sezon w zawodowych mistrzostwach Argentyny był dla Estudiantes niezwykle udany. Klub z linią ataku Lauri-Scopelli-Zozaya-Ferreyra-Guayta zwaną Los Profesores zajął wysokie trzecie miejsce, demonstrując bardzo ofensywny futbol i strzelając w 34 meczach aż 103 bramki (zdecydowanie najwięcej w lidze - drugi w tej klasyfikacji Boca Juniors, który został pierwszym zawodowym mistrzem Argentyny zdobył 85 bramek) . Dwa najwyższe miejsca w tabeli strzelców ligi zajęli napastnicy Estudiantes - Alberto Zozaya (33 bramki - w tym historyczna pierwsza bramka w dziejach argentyńskiej ligi zawodowej) i Alejandro Scopelli (31 bramek).

W roku 1937 Estudiantes stał się pierwszym klubem, który zainstalował na swoim stadionie sztuczne światło. W lidze niewiele to pomogło, gdyż klub znów uplasował się w okolicach środka tabeli (10 miejsce), a kolejne trzecie miejsce w lidze klub zajął dopiero w 1944 roku, a potem w 1948 roku. Główną postacią i najlepszym strzelcem klubowego ataku lat 40. był Ricardo Infante. Lata 50., choć w klubie grali tacy piłkarze jak Ogando, Garcerón, Bouché, Urriolabeitia, Infante, Antonio oraz najlepszy w historii klubu strzelec Manuel Pellegrina (221 goli), były dla Estudiantes mizerne - 12 miejsce w 1952 roku, a w następnym sezonie w 1953 roku Estudiantes zajął ostatnie 16 miejsce i pierwszy raz w swojej historii spadł z pierwszej ligi. Banicja trwała tylko rok. Jednak zespół wciąż plasował się bliżej końca niż początku tabeli.

[edytuj] Złota era

Sytuacja klubu zmieniła się w latach 60., gdy w ataku Estudiantes pojawili się tacy gracze jak Eduardo Flores, Juan Ramón Verón czy Marcos Conigliario. Na początku tej dekady Miguel Ignomiriello trenował młodzieżową drużynę Estudiantes (zawodnicy poniżej 19 lat), którą zwano La Tercera que Mata (czyli młodociani zabójcy). Wielu piłkarzy pochodzących z tej szkółki przyczyniło się wkrótce do wielkich osiągnięć klubu. W roku 1965 klub zajął 6 miejsce, a w 1966 7 miejsce. Ale w 1967 Estudiantes został mistrzem Argentyny w turnieju Metropolitano, będąc pierwszym klubem spoza wielkiej piątki (Boca Juniors, River Plate, Racing, Independiente i San Lorenzo de Almagro), który zdobył zawodowe mistrzostwo Argentyny. W tym samym sezonie Argentyna miała dwóch mistrzów, gdyż po raz pierwszy w historii rozegrano mistrzostwa Argentyny Nacional. Tutaj Estudiantes również spisał się znakomicie i sięgnął po tytuł wicemistrza Argentyny, który jednocześnie dawał prawo reprezentowania kraju w Copa Libertadores (czego nie dawało nawet mistrzostwo w turnieju Metropolitano). W mistrzostwach Nacional Estudiantes w pełni zademonstrował swą słynną później na cały świat betonową defensywę kierowaną przez Carlosa Bilardo, gdy jako jedyny zespół stracił w rozgrywkach mniej niż 10 bramek.

Rok 1968 okazał się wyjątkowy ze względu na występy na arenie miedzynarodowej. W Copa Libertadores Estudiantes (jako wicemistrz Nacional) wspólnie z mistrzem Independiente trafili na kluby z Kolumbii (Millonarios Bogota i Deportivo Cali). Debiut wypadł znakomicie i 27 stycznia na boisku przeciwnika wicemistrz Argentyny pewnie pokonał mistrza 4:2. Estudiantes wygrał grupę tracąc zaledwie 1 punkt (remis 0:0 na własnym boisku z Millonarios). W ćwierćfinale przeciwnikiem obok Independiente był peruwiański klub Universitario Lima. Po niespodziewanej porażce 0:1 w Limie wszystkie pozostałe mecze Estudiantes wygrał pewnie, choć niewysoko, awansując do półfinału. Tutaj trafił na Racing - obrońcę tytułu i zdobywcę Pucharu Interkontynentalnego. W pierwszym meczu na własnym stadionie Estudiantes wygrał wysoko 3:0, w rewanżu natomiast wygrał Racing, ale 2:0. Według obowiązującego regulaminu nie liczyły się bramki, lecz punkty - a pod tym względem był remis. Konieczne było więc rozegranie dodatkowego meczu, który mimo dogrywki zakończył się remisem 1:1. Dopiero teraz większa liczba zdobytych bramek dała klubowi Estudiantes awans do finału. W finale przyszło zmierzyć się z brazylijskim Palmeiras São Paulo. W pierwszym meczu 2 maja na Estadio La Plata Brazylijczycy po bramce Servillo prowadzili do 83 minuty, kiedy to wyrównał Verón. Cztery minuty później Flores strzelił zwycięską bramkę. Pięć dni później, 7 maja, rozegrano rewanż w São Paulo na Estádio do Pacaembú. Brazylijczycy rozegrali wspaniałe spotkanie i po dwóch bramkach Tupazinho i jednej Reinaldo prowadzili 3:0. Honorowego gola w 72 minucie zdobył Verón. Wobec równej liczby punktów konieczny był teraz trzeci mecz, przy czym drużynie z Brazylii ze względu na lepszy bilans bramkowy wystarczał remis. Estudiantes musiał ten mecz wygrać. Na słynnym Estadio Centenario w Montevideo, w dniu 16 maja Estudiantes nie pozostawił widzom cienia wątpliwości, która drużyna jest lepsza. Kierowana przez Carlosa Bilardo znakomita defensywa drużyny argentyńskiej nie pozwoliła piłkarzom Palmeiras na żadną groźną akcję. Dwa trafienia Ribaudo i Veróna dały bardzo przekonujące zwycięstwo 2:0 i największy sukces w historii klubu. Oto skład, który wprowadził Estudiantes do elity światowego futbolu: Poletti - Aguirre Suárez, Madero, Malbernat, Pachamé, Medina, Bilardo, Flores, Ribaudo, Conigliaro, Verón.

Ponad dwa miesiące później (4 sierpnia) w finałowym meczu mistrzostw Argentyny Metropolitano w sezonie roku 1968 Estudiantes przegrał po dogrywce 1:2 z San Lorenzo de Almagro i musiał się zadowolić tytułem wicemistrza kraju. Następne tegoroczne krajowe mistrzostwa w formule Nacional miały rozpocząć się we wrześniu. Ponad miesiąc później, 25 września na stadionie La Bombonera Estudiantes w walce o miano najlepszej klubowej jedenastki świata zmierzył się ze zdobywcą PEMK Manchester United z takimi sławami jak Bobby Charlton , Denis Law czy George Best. Znakomicie zorganizowana gra defensywna drużyny argentyńskiej sprawiła, że wystarczyło jedno trafienie Conigliario w 27 minucie by wygrać 1:0. Rewanż na Old Trafford rozegrany został 16 października. I tym razem znakomita drużyna angielska była bezradna wobec wzorowo grających podopiecznych trenera Osvaldo Juana Zubeldíi. Po zdobyciu bramki przez Veróna już w 7 minucie meczu zespół argentyński w sposób niezbyt widowiskowy, ale za to niezwykle skuteczny paraliżował akcje ofensywne "czerwonych diabłów", wywołując wśród piłkarzy brytyjskich poczucie frustracji (sędzia w 88 minucie zmuszony był wyrzucić z boiska idola kibiców angielskiego zespołu George'a Besta). W ostatniej minucie meczu Morgan wyrównał, co nie zmieniało faktu, że najlepszą jedenastką klubową świata w 1968 roku został Estudiantes La Plata. Zmęczony i syty sukcesów zespół "odpuścił sobie" mistrzostwa Nacional w których ostatecznie uplasował się na dalekiej 14 pozycji. Udział w Copa Libertadores jako obrońca tego trofeum Estudiantes i tak miał już zapewniony. Wieńcząc znakomity sezon w lutym 1969 roku klub zdobył Copa Interamericana.

W następnej edycji Copa Libertadores Estudiantes z urzędu awansował do półfinału, gdzie gładko rozprawił się z chilijskim Universidad Católica Santiago wygrywając oba mecze po 3:1. W finale czekał przeciwnik znacznie trudniejszy - bardzo wysoko ceniony urugwajski klub Nacional Montevideo z takimi graczami jak Ancheta, Espárrago czy Cubilla. Na Estadio Centenario po bramce Floresa w 66 minucie Estudiantes wygrał 1:0. W La Plata po bramkach Floresa i Conigliaro Estudiantes już w pierwszej połowie prowadził 2:0. W drugiej połowie mając tak dobrą defensywę Argentyńczycy nie pozwolili wbić sobie bramki i pewnie po raz drugi zdobyli Copa Libertadores. W mistrzostwach Argentyny sezonu 1969 zespół spisał się już słabiej. W Metropolitano miejsce 5-6, a w Nacional aż 10. Również w Pucharze Interkontynentalnym 8 września Estudiantes przegrał z AC Milan Mediolan na San Siro aż 0:3. Zwycięstwo u siebie 2:1 nie wystarczyło i tym razem nie udało się obronić tytułu najlepszej jedenastki klubowej globu.

Jako obrońca tytułu także w 1970 roku Estudiantes awansował do półfinału Copa Libertadores bez gry. W półfinale faworytem był znakomicie grający w mistrzostwach Metropolitano River Plate. Jednak piłkarze z La Platy, którzy w lidze grali bez wyrazu, w meczu o najwyższą stawkę potrafili wznieść się na wyżyny i dwukrotnie pokonali River - najpierw 1:0 na wyjeździe i 3:1 u siebie. W finale rywalem był kolejny znakomity zespół z Urugwaju - Peñarol Montevideo. W La Plata bramka Togneriego w 87 minucie dała nikłe zwycięstwo. W rewanżu na Estadio Centenario Estudiantes nie dał sobie strzelić gola i po bezbramkowym, zwycięskim remisie trzeci raz z rzędu sięgnął po najwyższe w Ameryce Południowej trofeum klubowe. Po drugiej stronie Atlantyku podobnego wyczynu miał wkrótce dokonać Ajax Amsterdam.

W mistrzostwach Metropolitano sezonu 1970 trzykrotni triumfatorzy Copa Libertadores zajęli bardzo odległe 16 miejsce. Natomiast w Pucharze Interkontynentalnym przyszło zmierzyć się z Feyenoordem Rotterdam. W La Plata 26 sierpnia na bramki Willema van Hanegema i Ove Kindvalla Estudiantes odpowiedział trafieniami Echecopara i Veróna. W Rotterdamie Joop van Daele zdobył jedyną bramkę meczu i Argentyńczycy drugi raz z rzędu przegrali walkę o miano najlepszej drużyny świata. Odległe 9-10 miejsce w mistrzostwach Argentyny Nacional zapowiadało koniec wyjątkowego okresu.

W 1971 roku jako obrońcy tytułu piłkarze Estudiantes znów bez gry awansowali do półfinału. Tym razem na tym etapie grało 6 klubów podzielonych na dwie grupy, których zwycięzcy mieli spotkać się w finale. Rywale nie byli wysoko notowani - ani ekwadorska Barcelona, ani chilijski Unión Española nie zaliczali się do południowoamerykańskich potęg. Toteż Estudiantes zajął pierwsze miejsce w grupie i to mimo sensacyjnej porażki 0:1 na własnym boisku z Barceloną. W czwartym z rzędu finale trzeci raz z rzędu przyszło stawić czoła klubowi z Urugwaju. U siebie Estudiantes pokonał Nacional 1:0, w Montevideo przegrał w identycznym stosunku. Konieczne było trzecie spotkanie, w którym Urugwajczycy nie dali piłkarzom z Argentyny żadnych szans. Na Estadio Nacional w Limie Nacional po bramkach Victora Esparrago i Luisa Artime wygrał pewnie 2:0. Przegrany finał i mizerna postawa w mistrzostwach Argentyny Nacional sprawiły, że w 1972 roku Estudiantes nie wystąpił w Copa Libertadores. Był to więc definitywny koniec złotego okresu w historii klubu.

[edytuj] Wzloty i upadki

Miarą upadku klubu był sezon w 1972 roku, kiedy to Estudiantes był o krok od spadku do drugiej ligi. Po słabym okresie sezon w 1975 roku wydawał się zapowiadać powrót klubu do poprzedniego poziomu. Piąte miejsce w mistrzostwach Metropolitano oraz dające prawo gry w Copa Libertadores wicemistrzostwo Argentyny Nacional dały drużynie szansę na kolejne międzynarodowe sukcesy. Jednak w Copa Libertadores 1976 Estudiantes nie zdołał wygrać grupy i awansować do półfinału, a jedynym sukcesem było trzecie miejsce w krajowych mistrzostwach Metropolitano. Słabsza postawa w Nacional nie pozwoliła wrócić na arenę międzynarodową. Po sześciu chudych latach w sezonie 1982 prowadzony przez swego byłego gracza Carlosa Bilardo Estudiantes pierwszy raz od 15 lat został mistrzem Argentyny (w Metropolitano), dzięki czemu kolejny raz zakwalifikował się do Copa Libertadores. W Copa Libertadores 1983 klub z trudem wygrał grupę kwalifikując się do półfinału. Tutaj obok kolumbijskiego klubu America Cali przyszło zmierzyć się z brazylijskim klubem Grêmio Porto Alegre. Na wyjeździe Estudiantes przegral z brazylisjką drużyną 1:2. Z kolumbijczykami zarówno Grêmio jaki i Estudiantes wygrali u siebie i zremisowali w Kolumbii. W decydującym meczu 8 lipca na stadionie w La Plata Estudiantes musiał wygrać, by zachować szanse na awans do finału. Emocjonujacy mecz zakonczył się jednak remisem 3:3 i to Grêmio awansował do finału (który potem wygrał). Również w sezonie 1983 klub wywalczył mistrzostwo Argentyny (choć tym razem w Nacional). Turniej Copa Libertadores 1984 to był najsłabszy występ w historii klubu na arenie międzynarodowej - ostatnie miejsce w grupie i żadnego zwycięstwa. W tym czasie w lidze argentyńskiej w sezonie 1984 po słabym występie w mistrzostwach Nacional było dobre trzecie miejsce w Metropolitano. W roku 1985 w związku z reformą nie przeprowadzono mistrzostw Metropolitano, a jedynie mistrzostwa Nacional. W następnym sezonie 1985/86 nie grano już systemem jesień-wiosna, ale systemem wiosna-jesień. Ponadto zrezygnowano z podwójnych mistrzostw tworząc jednolitą ogólnoargentyńską ligę, do której mogły z biegiem czasu awansować także kluby prowincjonalne.

W pierwszym po reformie sezonie Estudiantes zajął odległe 16 miejsce, świadczące o głębokim kryzysie, jaki spotkał ten utytułowany klub. W roku 1988 zainaugurowano rozgrywki Supercopa Sudamericana, który miał być pucharem nr 2 po Copa Libertadores. Prawo gry w tym nowym turnieju mieli tylko byli triumfatorzy Copa Libertadores, a wśród nich Estudiantes. Debiutując w nowym pucharze 30 marca na stadionie w La Plata Estudiantes zremisował 1:1 z Flamengo Rio de Janeiro. Rewanż 5 kwietnia w Rio zakończył się dotkliwą porażką 0:3, oznaczającą odpadnięcie z turnieju. W Supercopa Sudamericana 1989 było ciut lepiej, bo po wyeliminowaniu Peñarolu klub wyeliminowany został w ćwierćfinale przez brazylijski Grêmio Porto Alegre. Okazja do rewanżu nastąpiła już w pierwszej rundzie Supercopa Sudamericana 1990, kiedy to Estudiantes wyeliminował z turnieju Grêmio. W ćwierćfinale klub otrzymał wolny los i od razu awansował do półfinału, trafiając na Nacional Montevideo. Po dwóch bezbramkowych remisach karne lepiej wykonywał zespół z Urugwaju i to on znalazł się w finale. W Supercopa Sudamericana nigdy już nie udało się klubowi Estudiantes dotrzeć do półfinału. W sezonie 1990/91 ligę podzielono na dwa turnieje - Apertura i Clausura. Na koniec mistrzowie obu turniejów zmierzyli się o tytuł mistrza Argentyny. Estudiantes w obu turniejach znalazł się w pierwszej dziesiątce - pierwszy raz od dłuższego czasu. Począwszy od sezonu 1991/92 Argentyna ma dwóch mistrzów - turnieju Apertura i turnieju Clausura (w obu tych turniejach w sezonie 1991/92 Estudiantes zajął bardzo odległą 17 pozycję). Słaba postawa w ostatnich trzech latach sprawiła, że w sezonie 1993/94 Estudiantes zajął przedostatnie miejsce w tabeli spadkowej i po 40 latach nieprzerwanej gry w pierwszej lidze został zdegradowany do drugiej ligi. Ta druga w historii klubu pierwszoligowa banicja także trwała tylko rok. Świeżo po powrocie w sezonie 1995/96 Estudiantes zajął 9 miejsce w turnieju Apertura, a w turnieju Clausura wysokie 4 miejsce. W ataku klubu z La Platy coraz większe znaczenie zyskiwał sobie Martín Palermo. Na arenie międzynarodowej start w Copa CONMEBOL 1997 zakończył się już w pierwszej rundzie kompromitującą porażką z reprezentującym Wenezuelę klubem Deportivo Táchira.

[edytuj] Trzecie tysiąclecie

Po blisko 10 latach błąkania się w okolicach środka tabeli wreszcie w sezonie 2004/05 kierowany przez Reinaldo Merlo Estudiantes grał na miarę oczekiwań zajmując dwukrotnie, zarówno w turnieju Apertura jaki i Clausura, 4 miejsce. W tabeli sumarycznej dało to miejsce drugie i prawo gry w Copa Libertadores oraz po raz pierwszy w Copa Sudamericana. Ponadto w obu turniejach mistrzowskich królem strzelców została nowa gwiazda klubu - Mariano Pavone. W Copa Sudamericana 2005 przygoda zakończyła się już w pierwszej rundzie, gdzie po wyjazdowej porażce 0:2 z Banfield Estudiantes wygrał u siebie tylko 2:1, co nie wystarczyło do awansu. Po 20 latach przerwy klub w 2006 roku znów pokazał się w Copa Libertadores. W grupie przeciwnikami byli: kolumbijski klub Independiente Santa Fe Bogotá, peruwiański Sporting Cristal Lima oraz boliwijski Bolívar La Paz. Nie byli to wielcy rywale, toteż Estudiantes z miejsca okrzyknięty został faworytem grupy. Jednak pierwszy mecz Bolívarem zakończył się wyjazdową porażką 0:1. Ale największy horror przeżyli kibice klubu na stadionie w Quilmes, kiedy to do przerwy Estudiantes przegrywał ze Sportingiem Cristal 0:3. Jednak w drugiej połowie potężna mobilizacja dała aż cztery bramki i zwycięstwo w pozornie już przegranym meczu. Porażka w Bogocie 1:3 postawiła awans pod znakiem zapytania. Dwa nikłe zwycięstwa i remis spowodowały, że Estudiantes "doczołgał się" do 1/8 finału. Dotychczasowa postawa sprawiła, że nikt nie spodziewał się wielkich sukcesów. W kolejnym etapie czekała trudniejsza przeszkoda - brazylijski klub Goiás Goiânia. Pierwszy mecz rozegrany w Quilmes drużyna argentyńska wygrała w końcówce meczu, kiedy to Galván w 80 i Calderón w doliczonym czasie dali dobrą zaliczkę przed rewanżem. W Brazylii bilans obu spotkań został wyrównany już w 65 minucie. Gdy wydawało się, że dalsze gole strzelać będą już tylko Brazylijczycy, Calderón w 75 minucie zdobył bramkę na wagę awansu. Zdenerwowana drużyna Goiás nie zdołała dojść do siebie i zdobyła bramkę dopiero w czasie doliczonym. Przy równym bilansie dwumeczu Estudiantes awansował do ćwierćfinału dzięki bramce zdobytej na wyjeździe. W ćwierćfinale czekał kolejny klub z Brazylii, znacznie bardziej utytułowany São Paulo. Rozkręcający się w miarę trwania rozgrywek klub argentyński wygrał u siebie 1:0 dzięki bramce zdobytej w 86 minucie. W rewanżu wygrali Brazylijczycy w tym samym stosunku. Porażka w rzutach karnych 3:4 przerwała marzenia kibiców Estudiantes o powtórzeniu wielkich sukcesów z lat 60.

W lidze w sezonie 2005/06 klub grał przeciętnie i zarówno w turnieju Apertura jak i Clausura plasował się w okolicach środka tabeli. Sezon 2006/07 przyniósł klubowi Estudiantes pierwsze od blisko ćwierćwiecza mistrzostwo Argentyny. W sezonie tym podczas serii 10 meczów bez porażki 15 października 2006 roku Estudiantes wygrał derbowy mecz z Gimnasią aż 7:0. Na koniec rozgrywek turnieju Apertura Estudiantes i Boca Juniors zgromadziły jednakową liczbę punktów. Zgodnie z regulaminem o tytule mistrza kraju miał rozstrzygnąć mecz barażowy. Rozegrany został 13 grudnia 2006 roku i zaczął się on dla Estudiantes bardzo niepomyślnie, gdyż już w 4 minucie dawny gracz klubu z La Platy Martín Palermo zdobył dla Boca prowadzenie. Jednak w drugiej połowie bramki strzelali już tylko piłkarze Estudiantes - José Sosa w 64 minucie i Mariano Pavone w 80 minucie. Estudiantes wygrał 2:1 i został mistrzem Argentyny turnieju Apertura sezonu 2006/2007 - pierwszy mistrzowski tytuł klubu w trzecim tysiącleciu.

[edytuj] Piłkarze w historii klubu

A - D Héctor "El Cochero" Antonio Carlos Salvador Bilardo Carlos Bossio Alberto Bouché José Luis Brown (el tata) Saúl "Toro" Calandra José Luis Calderón (1992~1995, 2005~) Julián Camino Rubén Capria (el mago)(1989~1995) Marcelo Carrusca Héctor "El Manco" Castro Marcos Conigliaro Néstor Craviotto

E - N Juan Echecopar Ernesto Tecla Farías (1998~2004) Manuel "El Piloto Olímpico" Ferreyra Eduardo Bocha Flores Sergio Fortunato Franco Frasoldatti Luciano Galletti(1998~2000) Rubén Horacio Galletti Walter Garcerón Marcos Gelabert Hugo Ernesto Gottardi Enrique Guayta Patricio Hernández Abel Ernesto Herrera (467 meczów - najwięcej w historii klubu) Ricardo Infante Luis Islas "Fello" Meza Ivankovich Juan Ángel Krupoviesa Miguel Angel Lauri Alfredo Letanú Raúl Madero Oscar Cacho Malbernat Eduardo Luján Manera Juan José "Pichón" Negri Armando "El Nene" Nery

O - Z Gabriel Ogando Carlos Pachamé Rubén Oscar Pagnanini Martín Palermo (el loco)(1991~1997) Mariano Pavone (2002~) Manuel "Payo" Pellegrina Ignacio Peña Vicente Pernía Alberto Poletti José Daniel Ponce Edgardo Prátola (el ruso) Miguel Angel Russo Alejandro Sabella Raúl Sbarra Roberto Sbarra Lionel Scaloni Alejandro "Conejo" Scopelli José Sosa Ramón Aguirre Suárez Guillermo Trama Marcelo Antonio Trobbiani Juan Urriolabeitia Juan Ramón Verón (la bruja) Juan Sebastián Verón (la brujita)(1994~1995, 2006~) Alberto "Don Padilla" Zozaya

[edytuj] Aktualny skład

Nr	Kraj	Zawodnik	Pozycja
1		Martin Horacio Herrera	bramkarz
2		Pablo Sebastián Alvarez	obrońca
3		Mauricio Ferney Casierra	obrońca
4		Jossimar Mosquera	obrońca
5		Gonzalo Hernán Saucedo	pomocnik
6		Agustín Alayes	obrońca
7		José Ernesto Sosa	pomocnik
8		Ezequiel David Britez	obrońca
9		José Luis Calderón	napastnik
10		Sebastián Vázquez	pomocnik
11		Juan Sebastián Verón (wypożyczony z Chelsea)	pomocnik
12		Mauro Dobler	bramkarz
13		Diego Armando Noguera	obrońca
14		Marcos Alberto Angeleri	obrońca
15		Juan Augusto Huerta	pomocnik
16		Hugo Mariano Pavone	napastnik
17		Pablo Ariel Lugüercio	napastnik
18		Ezequiel Carlos Maggiolo	napastnik
19		Sebastián Enrique Domínguez	obrońca
21		Mariano Gonzalo Andújar	bramkarz
22		Rodrigo Braña	pomocnik
23		Leandro Damián Benitez	pomocnik
25		Damián Gonzalo Albil	bramkarz
27		Leonardo Morales	pomocnik
		Bruno Félix Bianchi	obrońca
29		Pablo Piatti	napastnik

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu
• Estudiantes La Plata 1928-1933