Irena Bobowska

Z Wikipedii

Irena Bobowska (ur. 3 września 1920 w Poznaniu, zm. 27 września 1942 w niemieckim więzieniu w Berlinie) – polska poetka, członek poznańskich organizacji konspiracyjnych podczas hitlerowskiej okupacji, ps. "Wydra".

Była córką Teodora Bobowskiego i Zofii z domu Kraszewskiej. W wieku 2 lat przeszła chorobę Heinego-Medina, w wyniku której do końca życia jeździła na wózku inwalidzkim. Przez rodzinę i przyjaciół nazywana była Nenią. Uczęszczała do gimnazjum, a następnie liceum im. Dąbrówki w Poznaniu. Z jej inicjatywy powstała pierwsza biblioteka młodzieżowa przy Towarzystwie Czytelni Ludowych na Osiedlu Warszawskim w Poznaniu. Latem 1939 r. zgłosiła się w tajemnicy przed rodziną jako ochotnik do "żywych torped". Po klęsce wrześniowej 1939 r., już w pierwszych tygodniach okupacji przystąpiła do działalności konspiracyjnej. Od listopada 1939 r. stała na czele redakcji podziemnego pisma pt. "Pobudka", od marca 1940 r. wydawanego przez Wojskową Organizację Ziem Zachodnich. Zajmowała się także pisaniem do niego artykułów oraz powielaniem i kolportażem. Przewoziła także tajną bibułę oraz broń. 20 czerwca 1940 r. została aresztowana przez Niemców wraz z pozostałymi członkami redakcji "Pobudki" i osadzona w Forcie VII. Następnie przeniesiono ją do więzienia we Wronkach, a stamtąd do berlińskiego Moabitu. W Berlinie 12 sierpnia 1942 r. stanęła przed sądem wojskowym. W trakcie rozprawy pozwolono jej zabrać głos. Wypowiedź trwała 30 minut i nie było w niej ani jednego słowa usprawiedliwienia, czy prośby o łaskę. I. Bobowska mówiła o czasie zaborów, germanizacji, okrucieństwach trwającej wojny. Na koniec dodała: "dziś wy mnie sądzicie, ale was będzie sądził ktoś wyższy." Otrzymała wyrok śmierci, który wykonano przez ścięcie 27 września 1942 r. Pozostawiła po sobie więzienne wiersze, a także wiele rysunków.

Irena Bobowska jest patronką 344 Krakowskiej Drużyny Harcerek Altowianie, wchodzącej w skład drużyn ZHR XXI Szczepu Słowiki.