Itamar Franco
Z Wikipedii
| Itamar Franco | |
 |
|
| Data urodzenia | 28 czerwca 1930 |
| 37. Prezydent Brazylii | |
| Okres urzędowania | od 29 września 1992 do 1 stycznia 1995 |
| Przynależność polityczna | Brazylijski Ruch Demokratyczny |
| Poprzednik | Fernando Collor de Mello |
| Następca | Fernando Henrique Cardoso |
| 24. Wiceprezydent Brazylii | |
| Okres urzędowania | od 15 marca 1990 do 29 września 1992 |
| Poprzednik | José Sarney |
| Następca | Marco Maciel |
Itamar Augusto Cautiero Franco, znany bardziej jako Itamar Franco (ur. 26 czerwca 1930) – brazylijski polityk, który w latach 1992-1995 piastował urząd prezydenta kraju, a wcześniej (1990-1992) wiceprezydenta.
Franco urodził się na pokładzie płynącego po oceanie statku płynącym między Salwadorem a Rio de Janeiro (stąd też jego imię, oznaczające w wolnym przekładzie "ma morzu"). Jego rodzina pochodziła z Juiz de Fora w stanie Minas Gerais, gdzie się wychowywał i pracował jako inżynier od 1955, kończąc studia w tym kierunku.
W latach 1967-1971 sprawował funkcję burmistrza Juiz. Ponownie zajmował to stanowisko od 1973 do 1974, kiedy zrezygnował, aby zająć miejsce w Senacie jako wybrany reprezentant Minas Gerais. Szybko stał się czołowym przedstawicielem Movimento Democrático Brasileiro (Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego), opozycji wobec rządzącej w latach 1964-1985 junty. Wybrany ponownie na senatora w 1982. W 1986 przegrał walkę o stanowisko gubernatora Minas Gerais.
W 1989 opuścił Partię Liberalną, do której wówczas należał, przystępując do małej Partii Rekonstrukcji Narodowej, albowiem został mianowany kandydatem na wiceprezydenta u boku Fernanda Collor de Mella. Collor i Franco zostali wówczas wybrani.
W 1992 prezydent Collor był sądzony za korupcję i poddany próbie impeachmentu. We wrześniu, w czasie jego procesu w parlamencie, Franco został pełniącym obowiązki prezydenta, zaś po uznaniu Collora winnym, formalnie objął prezydenturę w grudniu tegoż roku.
Kiedy obejmował urząd szefa państwa, Brazylia znajdowała się w ogromnym kryzysie gospodarczym, a poziom inflacji sięgał aż 1100 procent, a w 1993 6000%. Rząd Franco, postrzeganego powszechnie jako bystry i żywy przywódca, wyprowadził kraj z kryzysu, realizując program powołanego przezeń ministra finansów Fernando Henrique Cardoso.
Cardoso został następcą Franco, który go poparł, w wyborach 1994, obejmując urząd 1 stycznia 1995. Mimo wcześniejszej współpracy były prezydent Franco został szybko jego krytykiem, zwłaszcza programu prywatyzacji.
Na prezydenckiej emeryturze Franco pełnił różne funkcję, także z ramienia rządu Cardosy, m.in. ambasadora w Portugalii, przedstawiciela Brazylii w Organizacji Państw Amerykańskich z siedzibą w Waszyngtonie (do 1998).
Wybrano go na gubernatora Minas Gerais w 1998. Franco na tym stanowisku wprowadził moratorium na spłatę długów publicznych. Po odejściu z funkcji szefa stanowej władzy wykonawczej w 2003 został ambasadorem we Włoszech, gdzie przebywał w tym charakterze do 2005.
Manoel Deodoro da Fonseca • Floriano Peixoto • Prudente Jose de Morais Barros • Manoel Ferraz de Campos Salles • Francisco de Paula Rodriques Alves • Alfonso Augusto Moreira Pena • Hermes Rodriques da Fonseca • Wenceslao Braz Pereira Gomes • Epitacio da Silva Pessoa • Artur da Silva Bernardes • Washington Luiz Pereira de Souza • Getulio Dornalles Vargas • Eurico Gaspar Dutra • Getulio Dornelles Vargas • Juscelino Kubitschek de Oliveira • Janio da Silva Quadros • Pascoal Ranieri Mazzilli • Joao Belchior Marques Goulart • Pascoal Ranieri Mazzilli • Humberto de Alencar Castello Branco • Artur da Costa e Silva • Emilio Garrastazu Medici • Ernesto Geisel • Joao Baptista Fiqueiredo • José Sarney • Fernando Collor de Mello • Itamar Franco • Fernando Henrique Cardoso • Luiz Inácio Lula da Silva
