Józef Grabiński
Z Wikipedii
Józef Joachim Grabiński herbu Pomian (ur. 1771 Warszawa - zm. 1843 San Martino Włochy). Generał brygady armii Księstwa Warszawskiego, generał dywizji armii włoskiej.
Od 1791 oficer 8 regimentu pieszego wojsk litewskich. W 1792 walczył z interwencja rosyjską, odznaczył się pod Brześciem Litewskim i odznaczony został Virtuti Militari.
Podczas powstania kościuszkowskiego 1794 dosłużył się stopnia pułkownika. Bronił Pragi i dostał się do niewoli rosyjskiej. Wywieziony do Petersburga. w 1797 uzyskał zezwolenie na wyjazd do Paryża, skąd udał się do Mediolanu. Tam wstąpił do Legionu J. H. Dąbrowskiego. Dowódca batalionu w 1 Legii. Odbył wszystkie kampanie przeciwko Austrii. Legia uniknęła w 1797 uniknęła wyjazdu na wyspę Hispaniolę (Santo Domingo), służyła w Republice Cisalpijskiej. Grabiński dowodził polską piechotą w bitwie pod Castelfranco.
Potem jako oficer francuskich huzarów uczestniczył w wyprawach Napoleona I do Egiptu. Brał udział w szturmie Aleksandrii i bitwie pod piramidami. w drodze powrotnej do Francji dostał się do niewoli korsarzy tureckich. Więziony w Konstantynopolu. Po złożeniu okupu powrócił w 1799 do Paryża. W 1800 czasowo dowódca 1 Brygady Legii włoskiej gen. J. H. Dąbrowskiego. W 1801 szef półbrygady polskiej legionów polskich, należącej do Księstwa Warszawskiego. Generał z 1807 na stanowisku dowódcy Legii Polsko-Włoskiej (później Nadwiślańskiej). W 1808 wziął urlop i osiedlił sie we Włoszech. Później w służbie włoskiej walczył przeciwko bandom rabunkowym. W 1830 dowódca wojsk powstańczych w Bolonii w stopniu generała dywizji. Poniósł klęskę i pozostał poza wojskiem.
Pochowany na cmentarzu w Bolonii.
[edytuj] Bibliografia
H. P Kosk generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "ajaks" Pruszków 1998
