Jacob Burckhardt
Z Wikipedii
Jacob Burckhardt (ur. 25 maja 1818 w Bazylei, zm. 8 sierpnia 1897 w Bazylei) – szwajcarski historyk sztuki i kultury. Jego najbardziej znane dzieło, Kultura Odrodzenia we Włoszech, mimo upływu 150 lat od pierwszego wydania, wciąż pozostaje aktualne.
[edytuj] Życie
Burckhardt był synem protestanckiego duchownego i do roku 1839 studiował teologię – najpierw w Bazylei, a następnie w Neuchâtel. Utrata wiary spowodowała, że przeniósł się na Uniwersytet Humboldta, gdzie szczególną uwagę poświęcił historii sztuki, nowej wówczas dyscyplinie historii. Uczęszczał na wykłady Leopolda von Rankego, twórcy nowoczesnego podejścia do zagadnień historycznych, opartego na badaniu źródeł i przekazów. W roku 1841 przebywał na uniwersytecie w Bonn u historyka sztuki Franciszka Kuglera, któremu zadedykował swoją pierwszą książkę, Die Kunstwerke der belgischen Städte, wydaną w roku 1842.
W latach 1843-1855 Wykładał na uniwersytecie w Bazylei, a następnie na ETH w Zurychu. W roku 1859 wrócił do Bazylei i objął stanowisko profesora, które piastował aż do przejścia na emeryturę w roku 1893. Od roku 1886 wykładał wyłącznie historię sztuki. W roku 1867 odrzucił ofertę profesury ze strony uniwersytetu w Tybindze, a w roku 1872 ofertę uniwersytetu Humboldta, gdzie proponowano mu katedrę po Rankem.
[edytuj] Dzieło
Siegfried Giedion opisał osiągnięcia Burckhardta następująco: "Wielki odkrywca epoki Renesansu, jako pierwszy wskazał, jak należy ujmować w sposób całościowy dany okres, odnosząc się nie tylko do jego malarstwa, rzeźby i architektury, ale również instytucji społecznych życia codziennego."[1]
Pisma historyczne Burckhardta w znaczący sposób przyczyniły się do ukształtowania historii jako dyscypliny naukowe, a jednocześnie mają wartość literacką same w sobie. Jego nowatorskie podejście do badań historycznych kładło nacisk na wartość sztuki, kultury i estetyki dla analiz życia społecznego i politycznego epoki. Jako historyk stał w opozycji do popularnych wówczas prądów myślowych: heglizmu, pozytywizmu i ekonomizmu, które zdominowały dyskurs naukowy również w naukach humanistycznych.
Jego dziełem są m.in.:
- Czasy Konstantyna Wielkiego – wydane w 1853
- Cicerone – wydane w 1855
- Kultura odrodzenia we Włoszech – wydane w 1860
[edytuj] Przypisy
- ↑ Za angielską Wikipedią, z: Siegfried Giedion, Space, Time and Architecture (6th ed.), p 3.
