Jakub Henryk Flemming

Z Wikipedii

Jakub Henryk Flemming (Jacob Heinrich Reichsgraf von Flemming, hrabia Jakub Henryk Flemming) (ur. 3 marca 1667 w Hoff (Trzęsaczu) koło Greifenbergu (Gryfic) na Pomorzu Zachodnim, zm. 30 kwietnia 1728 r. w Wiedniu) - koniuszy wielki litewski, przewodniczący Landtagu Pomorza Środkowego (Erblandmarschall des Herzogtums Hinterpommern), feldmarszałek saski (od 1711), minister i zaufany doradca Augusta II, generał artylerii litewskiej, tajny radca stanu, członek Tajnej Rady Wojennej, kawaler zakonów: joannitów , duńskiego Zakonu Słonia, Orderu św. Andrzeja Powołańca. Brat stryjeczny Jana Jerzego Flemminga. Był dowódcą wojsk „cudzoziemskiego autoramentu” (tzn. uzbrojonych i umundurowanych na wzór zachodni) w Polsce.

[edytuj] 1697-1703

Jako wysłannik w Polsce (1697) razem z Janem Jerzym Przebendowskim przygotowywał elekcję Augusta; projektodawca reform wewnętrznych w Polsce; dążył do wzmocnienia władzy królewskiej w Polsce i zapewnienia Wettinom dziedziczności tronu.

W latach 1697-1728 był saskim posłem w Prusach, sprawując jednocześnie wiele innych funkcji, bywając jedynie czasami w niedalekim od Drezna Berlinie. W 1703 roku próbował zawrzeć sojusz sasko-pruski w Berlinie, potem pojechał jako poseł saski do Kopenhagi, w tym samym roku doprowadził do tego że Wielki Kanclerz Wolf Dietrich von Beichlingen (1665-1725) został pozbawiony urzędów i uwięziony, na czym sam Flemming bardzo skorzystał.

[edytuj] 1704-1718

W 1706 roku August II Mocny stworzył saski "Tajny Gabinet" z Flemmingiem na czele, by ominąć dotychczasowe organy prowadzące politykę zagraniczną; Tajna Radę ("Geheimes Consillium"), kontrolowaną przez stany saskie, tajną ekspedycję gabinetową istniejącą od 1704 (na której czele stał Georg Ernst Pfingstein) i kancelarię, której kanclerzem był do 1703 przeciwnik Flemminga Wolf Dietrich von Beichlingen. Flemming stał na czele tajnego gabinetu do swej śmierci w 1728 roku. Król zdecydował sie w ten sposób poprzeć Flemminga w jego kompetencyjnym sporze z Augustem Ferdinandem von Pflugkiem. Flemming nie dopuszczał by Tajna Rada i stany mieszały się odtąd w politykę zagraniczną.

Początkowo doradzał Augustowi II wprowadzenie w Polsce absolutystycznej formy rządu, potem poniechał tych planów. W czasie konfederacji tarnogrodzkiej dowodził wojskami saskimi i układał się z konfederatami.

W 1717 był podwójnie nominowany na posła do Wiednia; przez króla i Tajny Gabinet i przez polski senat.

[edytuj] 1719-1728

Flemming zasłynął jako negocjator traktatu wiedeńskiego 1719. Dnia 5 stycznia 1719 roku w Wiedniu François-Louis de Pesmes de Saint-Saphorin jako przedstawiciel brytyjski, Jakob Heinrich von Flemming i Eugeniusz Sabaudzki podpisali traktat sojuszniczy, którego celem była obrona całości terytorialnej Rzeczypospolitej i wyprowadzenie z niej obcych wojsk.

Flemming był rzecznikiem polityki pro-austriackiej, gdy zmarł w 1728 gorę na dworze drezdeńskim wzięło stronnictwo profrancuskie.