Jazz-rock
Z Wikipedii
Jazz-rock (jazz fusion, fusion) - nurt w muzyce jazzowej i rockowej będący wypadkową elementów tych dwóch koncepcji muzycznych.
Charakterystyczne elementy jazz rocka to: mocny rockowy rytm, bardzo istotna rola improwizujących solistów - wirtuozów, użycie elektrycznych instrumentów takich jak gitara elektryczna, gitara basowa czy instrumenty klawiszowe. Ważną rolę gra tu aparatura wzmacniająca dźwięk i elektryczne oraz elektroniczne efekty zmieniające brzmienie instrumentów.
Początków jazz-rocka należy szukać w drugiej połowie lat 60. XX wieku, gdy jazzmani zainteresowali się intensywnością i rosnącą popularnością rocka, a ambitni rockmani szukali sposobów poszerzenia granic swojej twórczości. Do prekursorskich grup, które rozpoczęły swoją działalność przed 1965 r. lub ok. 1965 r. należą Graham Bond Organisation, Soft Machine, Free Spirits Larry'ego Coryella i Paul Butterfield Blues Band (album East West). W drugiej połowie lat 60. pojawiły się takie grupy jak Blood, Sweat & Tears, Chicago Transit Authority, Brian Auger & The Trinity i Colosseum. W 1969 r. jazz-rockowy album Hot Rats wydaje Frank Zappa a Tony Williams Lifetime album Emergency!
Jazz-rock stał się popularnym zjawiskiem na scenie muzycznej wraz z pojawieniem się płyt Milesa Davisa In a Silent Way i Bitches Brew, chociaż pomysł połączenia tych gatunków nie pochodził od genialnego trębacza, za jego jednak sprawą nowa koncepcja stała się znana i (za wyłączeniem purystów, którzy odsądzali jazz-rock od czci i wiary) powszechnie uznana. Najwybitniejsze dokonania tego nurtu należą do Milesa Davisa i jego współpracowników: Chicka Corei, Herbie'ego Hancocka, Billy'ego Cobhama, Tony'ego Williamsa, Wayne'ego Shortera, Joe Zawinula (zespół Weather Report) i Johna McLaughlina. Grupa McLaughlina The Mahavishnu Orchestra popularnością dorównywała gwiazdom rocka i właśnie jej brzmienie powszechnie jest kojarzone z jazz-rockiem.
Popularność jazz-rocka apogeum osiągnęła w pierwszej połowie lat 70. XX wieku. Do dzisiaj jazz-rock jest często grany i słuchany (np. Niacin, Tribal Tech i wielu innych).
W stronę jazzu zerkali rockmani, którzy także dążyli do syntezy. Ciekawe rezultaty osiągnęły m.in. takie grupy jak: Soft Machine, orkiestra Centipede, Brand X, King Crimson (zwłaszcza Robert Fripp) czy Blood, Sweat and Tears. W Polsce z powodzeniem jazz-rock prezentowali: SBB, Czesław Niemen, Krzak, Laboratorium, wczesne Kombi, Extra Ball oraz współcześnie Snowman.
