Jeleń bagienny
Z Wikipedii
Jeleń bagienny | |||||||||||||||||||||||||||||
Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
Szczep | łożyskowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Rząd | parzystokopytne | ||||||||||||||||||||||||||||
Podrząd | przeżuwacze | ||||||||||||||||||||||||||||
Rodzina | jeleniowate | ||||||||||||||||||||||||||||
Rodzaj | Blastocerus | ||||||||||||||||||||||||||||
Gatunek | jeleń bagienny | ||||||||||||||||||||||||||||
Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
Blastocerus dichotomus | |||||||||||||||||||||||||||||
(Illiger, 1815) | |||||||||||||||||||||||||||||
Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
Jeleń bagienny (Blastocerus dichotomus) - gatunek przeżuwacza z rodziny jeleniowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Blastocerus Gray, 1850, największy z południowoamerykańskich jeleni.
Spis treści |
[edytuj] Występowanie
Ameryka Południowa - Brazylia, Peru i Argentyna. Na terenie Urugwaju prawdopodobnie wyginął. Zasiedla gęsto porośnięte tereny podmokłe.
[edytuj] Charakterystyka ogólna
Podstawowe dane | |
---|---|
Długość ciała | 180-195 cm |
Wysokość w kłębie | 110-120 cm |
Długość ogona | 10-15 cm |
Masa ciała | 70-150 kg |
Ciąża | 270 dni |
Liczba młodych w miocie |
1 |
Liczba chromosomów | 66 |
Ciało ubarwione czerwonobrązowo, kończyny czarne, poroże żółte z 4-5, czasami więcej odgałęzieniami, z licznymi perłami. Ciąża trwa zwykle 270 dni, ale może przedłużyć się nawet do roku. Samica rodzi zwykle 1 młode. U młodych cętki nie występują.
Jelenie bagienne żywią się trawami, ziołami i roślinnością wodną. Żerują samotnie lub w małych grupach.
[edytuj] Zagrożenia i ochrona
Głównym zagrożeniem jeleni bagiennych jest utrata siedlisk. Ich główni naturalni wrogowie - jaguar i puma - występują na tyle nielicznie, że przestały stanowić bezpośrednie zagrożenie dla istnienia gatunku.
[edytuj] Bibliografia
- Komosińska Halina, Podsiadło Elżbieta: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
- Epps, C. 2000.: Blastocerus dichotomus (On-line), Animal Diversity Web. (pl). [dostęp 18 listopada 2007].