Jerzy Okulicz-Kozaryn
Z Wikipedii
Jerzy Okulicz-Kozaryn (ur. 15 kwietnia 1931), wybitny polski archeolog i prehistoryk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Profesor Okulicz-Kozaryn jest specjalistą od problematyki europejskiej epoki żelaza, przede wszystkim okresu wpływów rzymskich. Jego badania związane były przede wszystkim z archeologią północno-wschodnich ziem Polski oraz ludów bałtyjskich: Prusów i Jaćwięgów. Prowadził m. in. wykopaliska na północnym Mazowszu, na Mazurach i w rejonie Elbląga (cmentarzysko kultury wielbarskiej w Weklicach).
[edytuj] Ważniejsze publikacje
[edytuj] książki:
- Pradzieje ziem pruskich od późnego paleolitu do VII w. n.e. (1973)
[edytuj] artykuły w czasopismach i pracach zbiorowych:
- Cmentarzysko z okresu rzymskiego, odkryte w miejscowości Bogaczewo, na przysiółku Kula, pow. Giżycko (Rocznik Olsztyński, tom 1:1958)
- Studia nad przemianami kulturowymi i osadniczymi w okresie rzymskim na Pomorzu Wschodnim, Mazowszu i Podlasiu (Archeologia Polski, tom 15:1970)
- Cmentarzysko z okresów późnolateńskiego i rzymskiego w Dobrzankowie, pow. Przasnysz (Materiały Starożytne i Wczesnośredniowieczne, tom 1:1972)
- Powiązania pobrzeża wschodniego Bałtyku i centrum sambijskiego z Południem w podokresie wczesnorzymskim (Prace archeologiczne, zesz. 26, 1976)
- Prowincje kulturowe strefy środkowoeuropejskiej w młodszym okresie przedrzymskim i w okresie wpływów rzymskich (Problemy kultury wielbarskiej, 1981), (wspólnie z Kazimierzem Godłowskim)
- Prahistoria ziem polskich, tom 5, 1981 (współautorstwo w pracy zbiorowej)
- Centrum kulturowe z pierwszych wieków naszej ery u ujścia Wisły (Barbaricum, tom 2:1992)
