Jerzy Wiatr
Z Wikipedii
| Jerzy Wiatr | |
 |
|
| Data i miejsce urodzenia | 17 września 1931 Warszawa |
| Minister edukacji narodowej | |
| Okres urzędowania | od 15 lutego 1996 do 31 października 1997 |
| Przynależność polityczna | Sojusz Lewicy Demokratycznej |
| Poprzednik | Ryszard Czarny |
| Następca | Mirosław Handke |
| poseł III kadencji Sejmu | |
| Przynależność polityczna | Sojusz Lewicy Demokratycznej |
| Okres urzędowania | od 22 maja 2001 do 18 października 2001 |
Jerzy Józef Wiatr (ur. 17 września 1931 w Warszawie) – polski socjolog i politolog, działacz komunistyczny w okresie PRL, profesor i wykładowca akademicki, poseł na Sejm I, II i III kadencji, były minister edukacji narodowej.
Spis treści |
[edytuj] Rodzina
Jego ojcem był Wilhelm Wiatr, który został zastrzelony za domniemaną zdradę na rzecz gestapo z rozkazu zastępcy szefa Kedywu Okręgu Warszawskiego AK Józefa Rybickiego.
Jest ojcem Sławomira Wiatra.
[edytuj] Działalność naukowa
Ukończył w 1954 studia na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, broniąc pracę magisterską zatytułowaną Bankrutowanie autorytetów moralnych kapitalizmu w Polsce międzywojennej w świetle "Wspomnień robotników", napisaną pod kierunkiem Juliana Hochfelda. W 1957 obronił doktorat, w 1961 habilitację. W 1967 został profesorem nadzwyczajnym, w 1976 zwyczajnym.
Był m.in. szefem Zakładu Socjologii Polityki Instytutu Socjologii UW i wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim oraz Wojskowej Akademii Politycznej, gościnnie również na University of Michigan, University of British Columbia i Manchester University. Od 1 października 2007 pełni funkcję rektora Europejskiej Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Warszawie.
[edytuj] Działalność polityczna w PRL
W 1949 wstąpił do PZPR, której członkiem był do momentu jej rozwiązania w 1990. W 1953 wydał propagandową pracę Obiektywny charakter praw przyrody i społeczeństwa w świetle pracy J.W. Stalina "Ekonomiczne problemy socjalizmu w ZSRR", napisaną wraz z Zygmuntem Baumanem, w której na pierwszej stronie wychwalał "ostatnią pracę towarzysza Stalina" jako potężną dźwignię rozwoju wszystkich nauk, które z bezcennej skarbnicy stalinowskiej pracy czerpią i czerpać będą. Wysławiał "nieśmiertelne" wskazania Józefa Stalina, a zarazem chwalił kierownictwo PZPR za zdemaskowanie w porę "kilku odchyleńców prawicowych". O śmierci Stalina pisał na łamach "Po Prostu" w 1953: Dziś, gdy zabrakło wśród nas największego Człowieka naszej epoki, Jego dzieła są nam jeszcze droższe i cenniejsze. Stają się one w coraz większym stopniu busolą kierującą naszą pracą. Dzięki Stalinowi żyjemy w pięknej epoce. W poradniku dla nauczycieli Ideologia i wychowanie z 1965 zalecał: Przestrzeganie internacjonalizmu ruchu socjalistycznego, a w obliczu zagrożenia ze strony imperializmu kapitalistycznego przestrzeganie solidarności z udzielaniem sobie wzajemnej pomocy - również zbrojnej. Przez dwie kadencje był prezesem zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych. W latach 1979-1982 zajmował stanowisko wiceprezydenta IPSA (International Political Science Association). Od 1981 do 1984 był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu KC PZPR. W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu po stronie rządowej.
[edytuj] Działalność polityczna w III RP
W latach 1991-1997 sprawował mandat posła na Sejm I i II kadencji. Pełnił funkcję ministra edukacji narodowej w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza (w latach 1996-1997). W 1996 został uhonorowany przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2001 przez kilka miesięcy był posłem III kadencji, mandat uzyskał w miejsce Danuty Waniek. Należy do Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
[edytuj] Wybrane publikacje
- Naród i państwo: socjologiczne problemy kwestii narodowej (KiW, 1969)
- Społeczeństwo. Wstęp do socjologii systematycznej (PWN, 1979)
- Socjologia stosunków politycznych (PWN, 1980)
- Drogi do wolności: polityczne mechanizmy rozwoju krajów postkolonialnych (IPM-L KC PZPR, 1982)
- Socjologia wojska (MON, 1982)
- Marksistowska teoria rozwoju społecznego (PWN, 1983)
- Marksizm i polityka (Biblioteka Studiów nad Marksizmem, KiW, 1987)
- Socjologia wielkiej przemiany (KAP, 1999)
- Socjaldemokracja wobec wyzwań XXI wieku (Scholar, 2000)
- Refleksje o polskim interesie narodowym (IFiS PAN, 2004)
- Europa pokomunistyczna - przemiany państw i społeczeństw po 1989 roku (Scholar, 2006)
[edytuj] Linki zewnętrzne
Henryk Samsonowicz | Robert Głębocki | Andrzej Stelmachowski | Zdobysław Flisowski | Aleksander Łuczak | Ryszard Czarny | Jerzy Wiatr | Mirosław Handke | Edmund Wittbrodt | Krystyna Łybacka | Mirosław Sawicki | Michał Seweryński | Roman Giertych | Ryszard Legutko | Katarzyna Hall
| W dniu zaprzysiężenia |
Włodzimierz Cimoszewicz • Roman Jagieliński • Grzegorz Kołodko • Mirosław Pietrewicz • Andrzej Bączkowski • Barbara Blida • Jacek Buchacz • Stanisław Dobrzański • Wiesław Kaczmarek • Leszek Kubicki • Bogusław Liberadzki • Aleksander Łuczak • Leszek Miller • Zdzisław Podkański • Dariusz Rosati • Zbigniew Siemiątkowski • Klemens Ścierski • Jerzy Wiatr • Andrzej Zieliński • Stanisław Żelichowski • Jacek Żochowski |
 |
| Późniejsi członkowie rządu |
Marek Belka • Jarosław Kalinowski • Andrzej Piłat • Tadeusz Zieliński |
