Josif Hurko
Z Wikipedii
Josif Władimirowicz Romejko-Hurko (Gurko) (ros. Иосиф Владимирович Ромейко-Гурко) (28 lipca 1828, wieś Burnejko w guberni mohylewskiej - 28 stycznia 1901, wieś Sacharowo w guberni twerskiej) – feldmarszałek rosyjski.
Wychowanek Korpusu Paziów w 1846 i służył w husarii gwardii cesarskiej. Uczestnik wojny krymskiej (1853-1856). Potem dowódca w 2. Dywizji Kawalerii Gwardii. W l. 1862 - 1866 będąc w świcie cara wykonywał administracyjne zadania związane z z reformami włościańskimi. W wojnie rosyjsko-tureckiej (1877-1878) dowodząc od czerwca 1877 Oddziałem Przednim wykonał w lipcu marsz - manewr za Bałkany, za co był awansowany na generała-adiutanta, we wrześniu - październiku dowódca Zachodniego Oddziału Kawalerii pod Plewną, opanował Tymawę, zajął Szipkę oraz rozbił Turków pod Uflanami. Dowódca wojsk Gwardii, 28 października zajął Tylisz czym zakończył okrążenie Plewny, zwyciężał pod Jenizagrem. Opracował plan natarcia na Bałkany zimą 1877, w listopadzie nacierając opanował pozycje wysciowe na przedgórzu Bałkanów. W grudniu dowodząc 70 tysięcznym oddziałem sforsował Bałkany, które były do tej pory uważane za niedostępne w okresie zimowym, i zajął Sofię rozbijając wojska tureckie pod Taszkisenem - 31 grudnia 1877. Kontynuując natarcie, rozbił Turków pod Fillipopolem 15 - 17 stycznia 1878 i zajął Adrianopol. W 1878 mianowany do stopnia generała kawalerii. W 1879 zostaje pomocnikiem wodza naczelnego Gwardii i Petersburskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1879-1880 pełni obowiązki generał-gubernatora Petersburga, w latach 1882-1883 był generał-gubernatorem odesskim i dowódcą Odeskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1883-1894 był generał-gubernatorem warszawskim i dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Kierował budową twierdz i dróg strategicznych. Zaciekły zwolennik rusyfikacji. Wyrugował język polski ze szkół i urzędów, zaostrzył cenzurę oraz prześladował unitów. Od 1886 członek rosyjskiej Rady Państwa.
W grudniu 1894 w uznaniu zasług wojskowych awansowany do stopnia generała-feldmarszałka. Po wstąpieniu na tron Mikołaja II zdymisjonowany i skierowany w stan spoczynku. Resztę życia spędził we własnym majątku ziemskim.
[edytuj] Bibliografia
Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 7, Moskwa 1972.
