Karol Wilhelm Stackebrandt

Z Wikipedii

Karl Wilhelm Ludwig Stackebrandt (po polsku niekiedy zwany Karol Wilhelm Ludwik Stakebrand, ur. 1790, Wrocław - zm. 9 marca 1855, Warszawa) - wojskowy lekarz warszawski, wolnomularz.

Pochodził z wrocławskiej rodziny luterańskiej, której członkowie od paru pokoleń wykonywali zawód lekarski. Po naukach w szkole średniej we Wrocławiu zaczął studia medyczne w rodzinnym grodzie, ale przerwał je w roku 1810, musząc utrzymać żonę i syna i przeniósł się do Warszawy, gdzie (prawdopodobnie od czasów pruskich 1795-1806) zamieszkiwał stryj Friedrich Wilhelm Stackebrandt (zm. 1835), również lekarz i wolnomularz. Karol Wilhelm uzyskał zatrudnienie jako felczer w jednym z pułków artylerii konnej Księstwa Warszawskiego i wziął udział w kampanii roku 1812. Pełnił swe obowiązki w bitwie nad Berezyną, odniósł wówczas rany i za odwagę i poświęcenie otrzymał złoty krzyż orderu Virtuti Militari. Walczył także w bitwie pod Lipskiem, gdzie dostał się do niewoli rosyjskiej. Po upadku Imperium napoleońskiego Stackebrandt powrócił do Warszawy, gdzie w roku 1815 mianowano go lekarzem batalionowym w gwardyjskim pułku artylerii konnej.

W wieku lat 18 Stackebrandt poślubił wrocławiankę, Marię z domu Schoesman, i miał z nią syna Józefa (ur. 1809), który po ukończeniu Liceum Warszawskiego rozpoczął w roku 1829 studia lekarskie na UW. Nic więcej o jego losach nie wiadomo, zapewne umarł w młodym wieku.

W roku 1816 Stackebrandt podjął na nowo studia medyczne i uzyskał rok później dyplom lekarza na Uniwersytecie w Jenie. Awansował wkrótce na lekarza sztabowego w 2.p. ułanów, potem na lekarza 2. dywizji piechoty. Wziął udział w Powstaniu Listopadowym jako ordynator w lazarecie urządzonym w Koszarach Mirowskich w Warszawie i potem w Szpitalu Ujazdowskim. Po klęsce powstania pozostał w Warszawie i prowadził prywatną praktykę lekarską.

Obaj Stackebrandtowie, Karol i Fryderyk Wilhelm, byli członkami warszawskiej loży masońskiej Halle Der Beständigkeit (Świątynia Stałości). Rodzina posiadała grobowiec na warszawskim cmentarzu ewangelickim, dziś zaginiony, prawdopodobnie zniszczony w czasie powstania warszawskiego.

[edytuj] Bibliografia

• Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej. Pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721-1821), Warszawa 1980
• Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989