Karol Ziemski

Z Wikipedii

Karol Jan Ziemski ps. Wachnowski (ur. 24 maja ^[1] 1895 r. we wsi Nasutów, pow. Lubartów, zm. 17 stycznia 1974 r. w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Młodość i I wojna światowa 2 Okres II Rzeczypospolitej 3 Wojna obronna 1939 r. i konspiracja 4 Powstanie warszawskie 5 Emigracja 6 Awanse: 7 Ordery i odznaczenia: 8 Źródła: 9 Przypisy

[edytuj] Młodość i I wojna światowa

Był synem Józefa Ziemskiego i Adeli z domu Płós. Od września 1906 r. uczęszczał do Prywatnego Filologicznego Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie, które ukończył w czerwcu 1914 r. W maju 1915 r. został wcielony do armii rosyjskiej, a następnie skierowany do szkoły oficerskiej w Kijowie. Po jej zakończeniu brał udział w walkach na froncie na Ukrainie i w Rumunii. W styczniu 1918 r. przedostał się do Bobrujska, gdzie wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego.

[edytuj] Okres II Rzeczypospolitej

Po jego rozwiązaniu w czerwcu 1918 powrócił do Polski i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Jednakże już w listopadzie 1918 przerwał je i zgłosił się ochotniczo do odrodzonego Wojska Polskiego. Współorganizował Warszawski Batalion Legii Akademickiej (późniejszy 36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej), z którym wyruszył na odsiecz Lwowa. W 1919 został awansowany do stopnia kapitana. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920, podczas której został ranny w bitwie pod Daniłowiczami. Awansowany w 1923 do stopnia majora, pełnił do 1927 funkcje dowódcze (dowódca kompanii, batalionu i kwatermistrz) w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Następnie został rejonowym komendantem WF i PW przy sztabie 28. Dywizji Piechoty, a później służył w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr I Warszawa.

W latach 1930-1932 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego z dniem 1 listopada 1932 przeniesiony został do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy. ^[2] Od 1933 – dowódcy batalionu w 70 Pułku Piechoty. W latach 1934-1938 był wykładowcą oraz dyrektorem nauk i z-cą komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty. W 1938 otrzymał awans do stopnia podpułkownika i został dowódcą 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Jednocześnie był członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Wiedzy Wojskowej.

[edytuj] Wojna obronna 1939 r. i konspiracja

Na czele 36 pp walczył z Niemcami w kampanii wrzesniowej, w składzie 28 DP w Armii "Łódź". Został odznaczony Orderem Virtuti Militari za udział w obronie Modlina, podczas której był ranny. Po kapitulacji twierdzy modlińskiej przebywał w szpitalu w obozie jenieckim w Działdowie, skąd został zwolniony jako inwalida wojenny. Powrócił do Warszawy, gdzie został zatrudniony w dziale finansowym w magistracie m.st. Warszawy. Jednocześnie zaangażował się w działalność konspiracyjną, sprawując od lutego 1940 r. funkcję dowódcy pionu wojskowego Polskiego Związku Wolności. W 1942 r. podporządkował podległe sobie struktury Armii Krajowej. Został szefem Wydziału Wyszkolenia Piechoty w Oddziale III KG AK. Napisał podziemną "Instrukcję walki powstańczej".

[edytuj] Powstanie warszawskie

Podczas powstania warszawskiego od 7 sierpnia 1944 r. był dowódcą "Grupy Północ", która obejmowała siły powstańcze walczące na Starym Mieście, Żoliborzu, Marymoncie i w Puszczy Kampinoskiej. Pozostał na odciętym od pozostałych dzielnic Starym Mieście do końca walk. Był współorganizatorem próby połączenia się sił powstańczych Starówki z Żoliborzem w nocy z 21 na 22 sierpnia i przebicia się oddziałów ze Starego Miasta do Śródmieścia-Północ w nocy z 30 na 31 sierpnia. 5 września "Grupa Północ" została rozwiązana, a płk K. Ziemski został wyznaczony zastępcą płk. Antoniego Chruściela ps. "Monter", dowódcy Warszawskiego Korpusu AK. Rozkazem Naczelnego Wodza z 11/12 sierpnia został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem od 1943. ^[3] 30 września brał udział w rozmowach kapitulacyjnych z Niemcami żoliborskiego zgrupowania AK ppłk. Mieczysława Niedzielskiego ps. "Żywiciel".

[edytuj] Emigracja

Po upadku powstania przebywał w różnych obozach jenieckich oraz obozie koncentracyjnym Neuengamme (KL). Po wyzwoleniu obozu przez aliantów w maju 1945 r., został komendantem ośrodków skupiających b. polskich jeńców wojennych, a następnie szefem Polskiej Misji Łącznikowej w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. W czerwcu 1947 r. po demobilizacji zamieszkał w Londynie. Działał w emigracyjnych związkach kombatanckich. Od 1946 r. był współzałożycielem i dwukrotnie prezesem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów oraz prezesem Rady Federacji Światowej tej organizacji. Od 1946 r. był też współzałożycielem, a od 1948 r. przewodniczącym Koła AK w brytyjskiej strefie okupacyjnej. Od 1963 r. był członkiem Rady Narodowej RP na Uchodźstwie. 1 stycznia 1964 r. został awansowany do stopnia generała brygady w stanie spoczynku. Od 1966 r. był przewodniczącym Komisji Krzyża Armii Krajowej. Zmarł 17 stycznia 1974 r. w Londynie.

[edytuj] Awanse:

• kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• major ze starszeństwem z 1 lipca 1923
• podpułkownik - 1 stycznia 1934
• pułkownik - 21 sierpnia 1944
• generał brygady - 1 stycznia 1964

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

[edytuj] Źródła:

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 189

Przypisy