Kazimierz Gryżewski

Z Wikipedii

Kazimierz Gryżewski (ur. 25 listopada 1898 w Warszawie, zm. 29 sierpnia 1979 w Warszawie), polski dziennikarz sportowy.

Był synem Jana (inżyniera komunikacji) i Franciszki. Od 1915 przebywał wraz z rodzicami w Moskwie, gdzie uczęszczał i zdał maturę w polskim gimnazjum filologicznym. W latach 1918-1920 służył w wojsku, następnie odbył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (uzyskując absolutorium). Studiował również w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. Od 1926 pracował w Elektrycznych Kolejach Dojazdowych, w latach 1929-1932 przebywał w Paryżu, gdzie pracę w Konsulacie Generalnym RP łączył z funkcją korespondenta "Przeglądu Sportowego".

Po powrocie do Polski pracował etatowo w koncernie tzw. "prasy czerwonej", kierował działem sportowym w "Kurierze Czerwonym" (od 1936); współpracował także nadal z "Przeglądem Sportowym", był korespondentem "France Soir". Krótko po II wojnie światowej był w gronie dziennikarzy, którzy wznowili "Przegląd Sportowy", wydawany wówczas w Łodzi. Był zastępcą redaktora naczelnego w latach 1945-1949. Pracę w "Przeglądzie" zakończył w 1953, zwolniony na żądanie ówczesnego wiceprzewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej Michała Jekiela po nieporozumieniu na konferencji prasowej. Pracował lub współpracował także z wieloma innymi redakcjami - "Polpressem", "Filmem Polskim", "Expressem Ilustrowanym", "Expressem Wieczornym" (redaktor działu sportowego w latach 1954-1957), "Kulisami", "Sportem", "Sportowcem", "Boksem", "Widnokręgami", "Światem". Specjalizował się w boksie i tenisie, ale zajmował się także dziedzinami niesportowymi, m.in. redagował w "Expressie Wieczornym" dział Kulisy wielkiej wojny oraz relacjonował poznański proces Arthura Greisera. Ostatnim miejscem pracy Gryżewskiego była redakcja "Kulis", gdzie był zastępcą kierownika jednego z działów. Przeszedł na emeryturę 1 listopada 1968.

Relacjonował trzy igrzyska olimpijskie - w Berlinie (1936), Londynie (1948) i Rzymie (1960), prowadził sprawozdania także z pięciu mistrzostw Europy w boksie (Dublin 1947, Oslo 1949, Berlin 1955, Lucerna 1959, Rzym 1963). Współpracował z czołowymi francuskimi pismami sportowymi "L'Equipe" i "France Football". Opracował pamiętniki kilku wybitnych postaci polskiego sportu, m.in. tenisistki Jadwigi Jędrzejowskiej (Urodziłam się na korcie, 1955), lekkoatlety Janusza Kusocińskiego (Od palanta do Olimpiady i kilka lat później, 1958), trenera bokserskiego Feliksa Stamma (Pamiętniki Feliksa Stamma, 1954-1955 na łamach "Sztandaru Młodych"). Był również autorem książki 1000 niedyskrecji (1957).

Zaprzyjaźniony z wieloma sportowcami (Jadwigą Jędrzejowską, Ignacym Tłoczyńskim, Stanisławą Walasiewiczówną, Henrykiem Chmielewskim, Edwardem Ranem), ale także artystami (m.in. Adolfem Dymszą), nazywany był "królem sensacji" - w pracy dziennikarskiej, także na polu sportowym, starał się o "poszukiwanie szlagieru, sensacji wylansowanej przez gazetę i stanowiącej jej wyłączną zdobycz". Interesował się i propagował filatelistykę, opracował Katalog Znaczków Polskich 1963, publikował na łamach dwutygodnika "Filatelistyka". Był współautorem książki Podróże w świecie znaczków (1972, z Ottonem Grossem).

Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródła:

• Bogdan Tuszyński, Sportowe pióra, Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", Warszawa 1994 (str. 139-154)