KC-10 Extender
Z Wikipedii
| KC-10 Extender | |
 KC-10 w trakcie tankowania samolotu F-16 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | McDonnell Douglas |
| Typ | tankowiec |
| Konstrukcja | duralowo-kompozytowa, półskorupowa, kabina hermetyzowana, podwozie chowane |
| Załoga | 4 (2 pilotów, nawigator i operator tankowania) |
| Historia | |
| Zachowane egzemplarze | 59 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 3 General Electric CF6-50C2 z ciągiem 233,31 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 50,4 m |
| Długość | 55,35 m |
| Wysokość | 17,7 m |
| Powierzchnia nośna | 367,7 m² |
| Masa | |
| Własna | 109,328 kg |
| Startowa | 267,620 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 982 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 34,9 m/s |
| Pułap | 10,180 m |
| Zasięg | 7,032 km – bojowy 18,507 km – maksymalny |
| Dane operacyjne | |
| Wyposażenie dodatkowe | |
| System umożliwiający dotankowywanie innych samolotów w czasie lotu, oraz zbiorniki do przewożenia dodatkowego paliwa. | |
| Użytkownicy | |
| USAF | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
KC-10 Extender – latająca cysterna umożliwiająca dotankowywanie innych samolotów w czasie lotu. Jest on specjalnie przystosowaną wersją cywilnego DC-10-30. Samolot znajduje się na wyposażeniu USAF. Obecnie użytkowanych jest 59 maszyn. Wszystkie stacjonują w bazach McGuire w New Jersey i Travis w Kalifornii. Jego poprzednikiem był KC-135 Stratotanker. Jest on aktualnie samolotem o największym na świecie zasięgu.
Został on wybrany w przetargu jaki zorganizował Departament Obrony USA w 1975 r. Startowały w nim jeszcze trzy inne maszyny (Boeing 747, Lockheed C-5 Galaxy i Lockheed L-1011). Jednak decyzją ówczesnego sekretarza obrony- Donalda Rumsfelda wygrał właśnie model DC-10-30.
Przystosowanie modelu cywilnego do potrzeb armii wymagało zamontowania w miejsce przestrzeni ładunkowej w której normalnie znajdują się pasażerowie i bagaż szeregu zbiorników do przewożenia paliwa i systemu, za pomocą którego inne samoloty mogły się "podczepiać" w celu dotankowania. Pierwszą maszynę dostarczono dopiero w 1981.
Istnieje również podobna wersja zwana KDC-10. Jest ona użytkowana przez Królewskie Siły Powietrzne Norwegii.
