Konwencja berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych
Z Wikipedii
Konwencja berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych (zwana też po prostu konwencją berneńską) - umowa międzynarodowa zawarta w Bernie 9 września 1886.
Była to pierwsza umowa w sprawie respektowania praw autorskich pomiędzy suwerennymi krajami. Powstała z inspiracji Wiktora Hugo. Przed jej podpisaniem utwory i dzieła literackie powstałe w jednym kraju, mimo że było chronione w nim prawem autorskim, nie były chronione żadnymi prawami w innych krajach. Konwencja była wielokrotnie uzupełniana i rewidowana, ostatnio w Paryżu w 1971, ostatnie poprawki wprowadzono 28 września 1979.
Konwencja berneńska oparta jest na dwóch podstawowych zasadach:
- zasada minimum ochrony - sygnatariusze muszą zapewnić w krajowym prawie wewnętrznym przynajmniej taką ochronę praw autorskich, jaką przewidują postanowienia konwencji,
- zasada asymilacji - twórca z innego kraju musi być traktowany na równi z obywatelami danego kraju członkowskiego.
Zgodnie z konwencją ochrona praw autorskich jest automatyczna, nie jest wymagana żadna rejestracja, ani umieszczanie noty o prawach autorskich czy też znaczka ©.
Polska ratyfikowała umowę w 1935 w tzw. redakcji rzymskiej z 2 czerwca 1928, a obecnie jest stroną konwencji w ostatniej redakcji paryskiej. Sygnatariuszami konwencji od kwietnia 2007 są 163 państwa.