Korweta (okręt żaglowy)
Z Wikipedii
Korweta (korweta żaglowa) - dawna klasa niewielkich żaglowych okrętów wojennych, z okresu od końca XVII do połowy XIX wieku.
Były to jednostki używane głównie do służby zwiadowczej i zadań pomocniczych - łącznikowych, patrolowych, zaopatrzeniowych. Używane też były w ekspedycjach naukowych. Początkowo były to okręty jednomasztowe, od XVIII wieku - trzymasztowe, z ożaglowaniem rejowym (typu fregata). Uzbrojenie stanowiło kilkanaście dział niewielkiego wagomiaru w baterii burtowej, ustawionych na odkrytym pokładzie górnym. Stosowano też na nich cięższe karonady. Korwety tego okresu miały zwykle wyporność ok. 400 - 600 ton[1].
Zbliżona do korwet była klasa slupów, wyróżniana zwłaszcza w krajach anglosaskich. Większymi okrętami żaglowymi były: okręt liniowy i fregata; mniejszymi - szkuner i kuter.
W pierwszej połowie XIX wieku obok żagli na korwetach pojawiły się maszyny parowe, początkowo z napędem bocznokołowym, później z napędem śrubowym. Wszystkie korwety parowe zachowywały jednocześnie nadal pomocnicze ożaglowanie. Wyporność ich wynosiła ok. 800-1800 ton. W latach 60. XIX wieku pojawiła się nieliczna klasa korwet pancernych, będących wczesnymi pancernikami, zbliżonymi do fregat pancernych, lecz mniejszymi (wyporność ok. 2000-2700 ton).
W drugiej połowie XIX wieku klasa korwet zanikła, zastąpiona głównie przez kanonierki.
Nazwa korwet jako klasy okrętów eskortowych pojawiła się ponownie podczas II wojny światowej (zobacz: korweta).
Przypisy
- ↑ według Małej Encyklopedii Wojskowej Korweta miała wyporność około 300ton, załoga liczyła 200-300 ludzi, a artyleria pokładowa liczyła 18-30 dział umieszczonych tylko na górnym pokładzie wzdłuż burt
