Leif Eriksson
Z Wikipedii
Leif Eriksson, Leif Szczęśliwy (isl. Leifur Eiríksson, norw. Leiv Eiriksson; ur. ok. 975, zm. ok. 1020) był wikingiem, synem Eryka Rudego, islandzkiego banity i założyciela normańskich osad na Grenlandii. Leif przeszedł na chrześcijaństwo w Norwegii, w czasie gdy czyniło tak wielu Normanów. Kiedy wrócił do Grenlandii, usłyszał o nieznanym lądzie na zachodzie, odkrytym przez Bjarniego Herjólfssona.
Saga Grendlandczyków mówi, że ok. roku 1002 Leif wyruszył na zachód szlakiem Bjarniego. Pierwszy ląd, który napotkał był pokryty kamiennymi płytami (isl. hellur), dlatego nazwał go Helluland (kamienna kraina), co jest prawdopodobnie dzisiejszą Ziemią Baffina. Następnie dopłynął do lesistego lądu z białymi plażami, który nazwał Markland (lesista kraina), będącego przypuszczalnie półwyspem Labrador.
Kiedy żeglarze odkryli kolejną ziemię, Leif wraz z załogą zszedł na ląd i wybudował kilka domów. Miejsce wydawało się przyjemne - w rzekach roiło się od łososi, a klimat był łagodny. Odkrywcy pozostali tam przez zimę.
Sagi wspominają, że mężczyzna imieniem Tyrkir, Niemiec, znalazł w nowym kraju winogrona. Dlatego też Leif nazwał go Vinland. W drodze powrotnej Leif uratował normańskich rozbitków, którzy nazwali go Leifem Szczęśliwym.
Kwestią sporną jest lokalizacja Vinlandu. Wielu uważa, że normańska osada w L'Anse aux Meadows była kolonią Leifa, jednak inni są zdania, iż musiała ona znajdować się bardziej na południe, ponieważ winogrona nie rosną na Nowej Fundlandii.
Inna saga - Saga Eryka Rudego, mówi, że Leif faktycznie odkrył Amerykę, po powrocie z Norwegii do Grenlandii około roku 1000, jednak nie osiedlił się na niej. Mimo wszystko Saga Grenlandczyków jest uważana za bardziej wiarygodną.
Nazwę Leifur Eiríksson nosi obecnie terminal na lotnisku w Keflaviku na Islandii. Nazwę Leiv Eiriksson nosi również jedna z norweskich platform wiertniczych[1].
