Leon Mitkiewicz-Żółtek
Z Wikipedii
Leon Mitkiewicz-Żółtek (ur. 20 lutego 1896 w Zambrowie, zm. 12 grudnia 1972 w Andes w USA) - pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.
Podczas I wojny światowej powołany do armii carskiej, ukończył szkołę kawalerii. W listopadzie 1917 roku zaczął służbę w I Korpusie Polskim gen. Dowbora Muśnickiego. Podczas wojny polsko bolszewickiej oficer sztabu. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na różnych stanowiskach służbowych w kawalerii. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej pozostaje w niej jako wykładowca. W wyniku doskonałych opinii w 1932 roku zostaje dowódcą 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich.
W 1936 wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii. Wiosną 1938 roku po przywróceniu stosunków dyplomatycznych z Litwą zostaje attaché wojskowym w Kownie. W połowie października 1939 roku wraz z całym personelem ambasady opuszcza Litwę na znak protestu wobec układu litewsko - sowieckiego w wyniku którego sowieci przekazali Litwie część terytorium polskiego wraz z Wilnem. Po przybyciu do Francji zostaje szefem Oddziału II Sztabu Głównego WP. Pełnił również funkcje przedstawiciela Naczelnego Wodza w Najwyższym Sztabie Sprzymierzonych w Waszyngtonie.
Po zakończeniu wojny pozostał w USA, gdzie utrzymywał się z prowadzenia wiejskiego pensjonatu. Działał w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów i współpracował z Radiem Wolna Europa. Jest autorem kilku książek opisujących dzieje Wojska Polskiego a także przedstawiających wspomnienia z różnych okresów służby.
[edytuj] Bibliografia
- "Wspomnienia kowieńskie 1938-1939" - Wydawnictwo Bellona - Warszawa 1990;
- "Kawaleria samodzielna Rzeczypospolitej Polskiej w wojnie 1939" - Toronto 1964;
- "W Najwyższym Sztabie Zachodnich Aliantów 1943-1945" - Londyn 1971;
- "Z generałem Sikorskim na obczyźnie" - Instytut Literacki Paryż 1968
