Leon Pająk
Z Wikipedii
Leon Pająk - (ur. 5 października 1909 r. w Krasnej Dąbrowie woj. kieleckie – zm. 26 listopada 1990 r. w Kielcach) – oficer Wojska Polskiego, obrońca Westerplatte.
Służbę wojskową rozpoczął w 1930 r. jako szeregowy w 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej w Krakowie. W 1931 r. rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. Promocję oficerską otrzymuje 15 sierpnia 1934 r. Pierwszy przydział służbowy otrzymuje w 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach gdzie obejmuje dowództwo plutonu piechoty. W marcu 1938 r. zostaje mu powierzone dowództwo kompanii ciężkich karabinów maszynowych. 15 marca 1939 otrzymuje stopień porucznika i wraz z utworzonym plutonem wartowniczym zostaje skierowany do Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.
Podczas obrony półwyspu dowodzi placówką „Prom”. W pierwszym dniu obrony został ciężko ranny w brzuch i przetransportowany do koszar gdzie mimo beznadziejnego stanu przetrwał do kapitulacji. Po kapitulacji leczony przez Niemców (do stycznia 1940 r.). Po leczeniu przebywa w obozach jenieckich m.in. oflag XII A w Hadamarze i oflag VII A Murnau.
Po wyzwoleniu wstępuje do II Korpusu we Włoszech i pełnił funkcję dowódcy kompanii. Do kraju powraca 5 grudnia 1946 r. Osiedla się w Kielcach gdzie pracuje w zakładach wyrobów metalowych. Leon Pająk jako pierwszy zapoczątkował ewidencjonowanie żyjących westerplatczyków. W 1989 r. awansowany do stopnia komandora Marynarki Wojennej. Był członkiem i przez wiele lat prezesem kieleckiego oddziału ZBoWiD'u[1].
Zmarł 26 listopada 1990 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Kielcach. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyż Orderu VM.
Przypisy
- ↑ A.Heda, Wspomnienia "Szarego", Oficyna Wydawnicza Interim, Warszawa 1991, ISBN 83-85083-18-9, s.9