Leon Strehl

Z Wikipedii

płk dr Leon Strehl, pseud. Feliks (ur. 6 sierpnia 1891 w Czernicach, powiat Człuchów, zm. 1 września 1980 w Warszawie) – uczestnik powstania wielkopolskiego, III powstania śląskiego. Był szefem sanitarnym Armii Warszawa w 1939, dyrektorem Szpitala Maltańskiego i Ujazdowskiego 1940-1944, szefem Służby Sanitarnej w Komendzie Głównej AK i w powstaniu warszawskim.

[edytuj] Życiorys

[edytuj] Wczesne lata

Syn Władysława i Kazimiery z Czarlińskich, urodził się na majątku w ówczesnym zaborze pruskim. Studiował medycynę w Monachium, Berlinie i Lipsku, ale dostał dyplom na Uniwersytecie Warszawskim w 1919.

W czasie I wojny światowej został wcielony do wojska niemieckiego na stanowisku podlekarza. Brał udział w powstaniu wielkopolskim jako lekarz 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Po uzyskaniu dyplomu wstąpił do wojska polskiego do służby sanitarnej. Brał udział w III powstaniu śląskim na odcinku Kluczborek. Za swój udział został oznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, również został awansowany do stopnia majora. ^[1]. W 1923 dostał dyplom doktora nauk medycznych na Uniwersytecie Warszawskim. W latach następnych jego kariera w służbie sanitarnym wojska awansowała. Był po kolej szefem sanitarnym DOK Nr. 7, DOK nr. 8, a wkrótce przed początkiem II wojny światowej był szefem sanitarnym DOK nr.1 w Warszawie w randze pułkownika.

[edytuj] Lata wojenne, 1939-1945

7 września 1939 płk Strehl został powołany na szefa sanitarnego Armii Warszawa. 28 września 1939 dr. Strehl należał wraz z generałem Kutrzebą i prezydentem miasta Starzyńskim do delegacji, która prowadziła rokowania z Niemcami w sprawie kapitulacji Warszawy. ^[2]. W kwietniu 1940 Polski Wojskowy Okręgowy Szpital nr 5 - Szpital Ujazdowski (w Warszawie) otrzymał status Szpitala Miejskiego, a jego dyrektorem został płk dr Leon Strehl ^[3]

W marcu 1944 mianowano go na funkcję szefa sanitarnego Komendy Głównej AK. W czasie powstania działał głównie na terenie śródmieścia. Organizował ewakuację Szpitala Maltańskiego z ul. Senatorskiej. Brał udział w rokowaniach kapitulacyjnych, starając się o jak najlepsze warunki dla ewakuacji rannych^[4]. Sam pojechał drugim transportem do obozu Stalag IVB/Z w Zeithainie, wioząc całe instalacje sali operacyjnej i zapasy materiałów medycznych. ^[5]

W Zeithainie był polskim dowódcą. Po uwolnieniu obozu przez wojska sowieckie, dalej prowadził szpital jako oddział Gospitala Leontiewa. Rannych i chorych przewieziono stopniowo do szpitali w Polsce.

[edytuj] Polska Ludowa

Po powrocie do Polski w sierpniu 1945, Polski Czerwony Krzyż powierzył mu dyrekcję Szpitala PCK. 18 marca 1946 na moc rozkazu Ministerstwo Obrony Narodowej powrócił do służby czynnej na pozycji szefa lecznictwa Służby Zdrowia MON. W wieku 60 lat odszedł na stan spoczynku, ale dalej służył swoimi radami w Zarządzie Głównym PCK.

Zmarł 1 września 1960 i jest pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

[edytuj] Odznaczenia

Dr Strehl został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Virtuti Militarii, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodleglości i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawaleryjskim Order Odrodzenia Polski.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ "Żołnierz Wolności" wyd. 14.12.1980 - biografia dr.Strehla
2. ↑ http://www.warszawa.pl/stara/news/view,391.html pertraktacja o kapitulację w 1939]
3. ↑ [1]
4. ↑ strona 15
5. ↑ Polski Szpital Wojskowy z Zeithain

[edytuj] Zobacz też

• Stalag IV-B