Lizozym
Z Wikipedii
Lizozym, muramidaza (ang. lysozyme) - białko kationowe o ciężarze 14,4 kDa, który ma własności enzymu hydrolitycznego rozkładającego peptydoglikan ściany komórkowej bakterii.
Lizozym stanowi jeden z mechanizmów humoralnej, nieswoistej odporności (odpowiedź immunologiczna). Został odkryte w 2. dekadzie XX wieku przez Alexandra Fleminga.
Występuje w ziarnistościach granulocytów wielojądrowych, monocytów oraz makrofagów. Znajduje się także w większości płynów tkankowych, oprócz: moczu, potu i płynu mózgowo-rdzeniowego.
Wywiera działanie przeciwbakteryjne poprzez destrukcyjny wpływ na ścianę komórkową bakterii. Działanie lizozymu polega na rozrywaniu wiązań β-1,4-glikozydowych pomiędzy cząsteczkami kwasu N-acetylomuraminowego i N-glukozaminą.
Bakterie Gram ujemne (G-) są bardziej odporne na lizozym, ze względu na występowanie u nich zewnętrznej błony komórkowej, ściana komórkowa jest w tym typie bakterii częściowo rozłożona i taka forma nosi nazwę sferoplastu . Bakterie Gram dodatnie (G+) pozbawione ściany komórkowej noszą nazwę protoplastu i wykazują wszystkie czynności życiowe. Całkowite jej zniszczenie ma miejsce w roztworach hipotonicznych (gradient stężeń).
