Ludy semickie
Z Wikipedii
Ludy semickie lub Semici - umowna nazwa, pochodząca od imienia biblijnego Sema (jednego z synów Noego), grupy ludów posługujących się językami należącymi do rodziny języków semickich. Określenie to pochodzi od niemieckiego filologa Augusta Schlözera, który wprowadził je w 1781.
[edytuj] Historia
W starożytności Semici zamieszkiwali tereny Bliskiego Wschodu (bez Egiptu), stanowiąc tam zasadniczo zwarty element etniczny, który falami pojawiał się w różnych okresach historycznych, wpływając w bardzo dużym stopniu na dzieje tego regionu. Przybywali z obrzeży pustyni Arabskiej w trzech falach migracyjnych.
Do największych imperiów semickich w starożytności należało imperium akadyjskie, które założył Sargon Wielki. W okresie rozkwitu Akadu semicki język akadyjski stanowił lingua franca całego Bliskiego Wschodu z wyjątkiem Egiptu.
Po upadku imperium Akadów i ostatniego państwa Sumerów, Semici pojawili się w postaci Amorytów, którzy opanowali Mezopotamię i inne przyległe regiony tworząc silne organizmy państwowe (np. państwo Szamsziadada w Asyrii i Hammurabiego w Babilonii). Wymienić należy też cywilizację Izraela z używanym na jego terenach w starożytności językiem hebrajskim biblijnym.
Kolejna fala Semitów – Aramejczycy – która najechała tereny Bliskiego Wschodu, przyczyniła się do rozpowszechnienia się języka aramejskiego na całym Bliskim Wschodzie przez najbliższe stulecia, który przetrwał do naszych czasów w formie już nie tak powszechnej. Od VII w. datuje się ekspansję Arabów i języka arabskiego na cały Bliski Wschód i Afrykę Północną.
W XX w. na tereny Izraela wraz z osadnictwem żydowskim wrócił wskrzeszony język hebrajski nowożytny.
[edytuj] Fale semickie
I fala semicka (I połowa III tys. p.n.e.)
- Akadowie
- Eblaici
II fala semicka (od końca III tys.)
III fala semicka (koniec II tys.)
- Asyryjczycy - stanowią mieszankę ludnościową Amorytów, Aramejczyków i ludności autochtonicznej
- Fenicjanie - w większości są potomkami Kananejczyków
